Het Mysterie Der Legende

Hoofdstuk 21

Declan is stil, terwijl de twee uitverkorenen en White Nemmyt in de vallei van de manticores de vrijheid hebben om er doorheen te lopen. Liva neemt het voortouw, en loopt richting de afgrond. Declan die eerst naast haar loopt, blijft een paar meter eerder staan, zijn stad ziend maar verder niet wetend wat er nog meer te zien is.

"De stad die je ziet moet mijn stad Leeuwenhart zijn. Ik kan mij herinneren dat ik vanuit het niets Irkhush op zag duiken vanuit hier en richting mij en mijn ouders zag vliegen. We wilden er niets van weten, en dus wilden we bij het dier weg. Ik wist nog niet wat mij verder te wachten stond, maar Irkhush heeft – al dan niet per ongeluk – mijn ouders gedood. Ik ben er niet blij mee, want daardoor mocht ik ook niet meer thuis komen in de stad. De volgende dag moest ik de stad verlaten, omdat al gebleken was dat ik de uitverkorene ben. En als wees ben je niet welkom in Leeuwenhart. Ze vinden dat uitverkorenen gebeuren maar niets, dus we zullen beiden niet eens welkom zijn. We slaan daarom Leeuwenhart over, tenzij het echt niet meer anders kan. Ik blijf liever hier dan dat ik in Leeuwenhart moet verblijven," legt Declan uit die zacht klinkt.

"Wat erg van je ouders. Waarom heeft Irkhush ze gedood?" vraagt Liva zacht.

"Mijn ouders beseften dat ik de uitverkorene was wie de manticore als mythisch dier heeft. Ze vinden het verschrikkelijke dieren en haten hen. Ze wilden absoluut niet dat ik met het dier meeging en als ik dat wel deed was ik geen familie meer. Mijn vader heeft zijn geweer gepakt en probeerde het dier te vermoorden. Zoals je weet zijn mythische dieren bestand tegen simpele wapens als geweren, maar dat wisten wij niet. Ik keek alleen toe, niet wetende wat te doen. Irkhush was woedend geworden, worp mij op zijn rug en terwijl mijn moeder platgestampt werd beet hij mijn vaders hoofd eraf. Heel Leeuwenhart heeft het gezien, maar deed niks behalve mij de dag erna verbannen. Ik had het dier gesmeekt om mij nog in Leeuwenhart te laten, en toen is hij met mij de stad in gekomen tot grote woede van de Stadsbaas. Hij lijkt niet blij te zijn dat Leeuwenhart het middelpunt is van de uitverkorene met de manticore."

Tranen vormen zich in de ooghoeken van Declan, maar hij probeert hen terug te dringen. Zijn stem breekt wanneer hij vertelt, maar hij probeert zich sterk te houden. Liva draait zich om en geeft hem een knuffel, waarbij ze hem over zijn rug wrijft. In stilte blijven ze zo staan, maar daarna – om niet meer het onderwerp aan te smeren – gaat ze over naar iets anders en laat Declan alleen met zijn emotie.

Liva richt zich op de leider van de manticores. "Ik vraag me iets af. Hoe kan het dat ik als uitverkorene niet alleen de vuurgave heb, maar ook versterkte zintuigen, terwijl Declan dat laatste buiten zijn aardgave niet heeft? Heeft het een link met de reden waarom de leeuwen net buiten deze vallei ons met rust lieten?"

Een grom dat vriendelijke klinkt, maar het dier geeft antwoord. "Ja, het heeft allemaal een reden. De uitverkorene met de manticore heeft inderdaad geen extra zintuigen in zichzelf die zijn zintuigen extra kunnen verscherpen, daar tegenover wel externe factoren die hem op dat gebied kunnen helpen. Declan kan daarom buiten de aardgave ook leeuwen besturen. Hij hoeft alleen maar een connectie te krijgen met de leeuwen, en via hen kan hij aanvoelen of er iets of iemand in de buurt is. Maar dat kan alleen als je moedig genoeg bent om leeuwen onder ogen te komen."

"Hoe kunnen we Declan helpen om moed te verzamelen en de leeuwen onder ogen te komen? Hij heeft duidelijk hulp nodig om zijn weg verder te kunnen vervolgen als uitverkorene. Ik kan hem niet alleen helpen."

"Iedere uitverkorene moet zijn eigen boontjes doppen om zijn gave te beheersen. Trainen, maar ook moed en dapperheid is nodig om alles onder ogen te komen. Wij mythische dieren, maar ook andere uitverkorene, kunnen de betreffende uitverkorene niet helpen. Declan moet het zelf doen," volgt een antwoord van White Nemmyt telepathisch.

"Dan hoop ik van hem dat alles snel voorbij is en dat hij daarna wel terug kan naar zijn stad. Eerlijk gezegd ben ik ook blij als dit voorbij is."

"Iedere uitverkoren heeft zijn eigen thuis, en dat is de vallei van het mythische dier dat hij of zij beheerst. De steden en dorpen zullen niet meer de thuis zijn van de uitverkorene." Het is Irkhush die dit aangeeft, en zowel Liva als Declan kijken met een ruk op naar de manticore van de jongen.

"Wa..." Voordat Liva of Declan iets kan vragen, vangt Liva iets op dat niet van de manticore, haar draak of haar en Declan af komt. Ze trekt een wenkbrauw op en loopt van het gespreksgroepje weg om naar de ingang te gaan, haar wapen stevig vast nemend en ook haar vuurgave gereed houdend. Declan snapt even niet wat er aan de hand is, maar het wordt hem snel duidelijk als de manticores en White Nemmyt als één achter Liva zich verscharen en gevaarlijk grommen. Declan komt er snel bij staan, snel zijn wapen pakkend en een connectie met de aarde proberen te leggen. Voetstappen van meerdere mensen lijken dichterbij te komen en niet te stoppen. Als er leeuwen buiten het gebied leven, waarom zijn deze dan niet achter hen aangekomen en beschermen ze de vallei niet?

Met een knik naar White Nemmyt, probeert deze contact te leggen met de andere draken in de drakenvallei, om hen hierheen te halen voor versterking. Het zal een te grote groep zijn om alleen met hen als uitverkorenen en de manticores aan te kunnen. Ze hebben de hulp nodig van de draken.

"Declan, probeer contact te leggen met de leeuwen. Jij zou ze eveneens onder controle moeten kunnen houden als extra gave. Probeer te voelen waar ze zijn en wat er aan de hand is," commandeert Liva de jongen naast haar die meteen zijn best doet. Liva heeft weinig zin om te wachten, en maakt een muur van vuur bij de opening waar ze naar binnen zijn gekomen. Voor de opening zelf is de vuurhindernis een stukje lager, om zo te zorgen dat de twee partijen elkaar kunnen zien.

"Holy shit, sommigen leeuwen blijken gedood te zijn, enkelen gewond. Merendeel is gevlucht uit het slachtveld om ons hier te kunnen versterken. Het zijn jagers," merkt Declan op en White Nemmyt is er woedend om, en spuugt vuur door de opening, waarbij Liva haar vuur zich erbij voegt.

Gegil is hoorbaar, maar ook een smeekbede om te stoppen. Liva's mond valt open van verbazing als ze de stem herkent. Aan de andere kant is ze ook woedend. De persoon in kwestie zou ze moeten vertrouwen met haar leven, maar lijkt haar voor de tweede keer te verraden. Ze balt haar handen tot vuisten, maar stopt met het afvuren van vuurballen en geeft haar draak de opdracht om ook te stoppen.

"Kom tevoorschijn verrader! Je hebt jezelf ten dode opgeschreven door het doden van dieren, maar nu ook een vallei binnen te wandelen waar je niet hoort te zijn. Heb dan ook de moed om je gezicht te laten zien, voor je daadwerkelijk sterft!" roept Liva en wordt aangekeken door zowel haar draak, de manticores en Declan.

"Liva, weet je wie het is? Wat is er gaande?" vraagt hij op fluistertoon.

Liva schudt haar hoofd. "Ik weet niet wat er gaande is, maar de persoon heeft mij in Drakendam nog wel verraden. Ze zou opgesloten worden, maar heeft nu niet alleen mij maar ook de Koning en mijn vader verraden. Ze had gezworen er te zijn voor haar dochter, en nu pleegt ze hoogverraad. Ja, ik herken de persoon aan haar stem en manier van doen. En als ze zich durft te laten zien, zal ik haar ook qua gezicht herkennen. De grootste verrader ooit.

Gezichten van meerder mensen komen tevoorschijn, al blijft iedereen op afstand en aan de andere kant van de vuurmuur. Meerdere brullen zijn in de verte te horen, dat steeds dichterbij lijkt te komen.

"Zo, we ontmoeten elkaar na een paar weken. Ik had gehoopt dat ik jou niet meer hoefde te zien, maar wat het is het hier mooi. Mooi genoeg om de plek over te nemen en die verdomde dieren af te maken."

"Kop dicht mam. Je hebt hier niets te zeggen. Je gaat je eigen dood tegenmoet. Waar is pap?" Jouw vadertje en de Koning des lands is dood. Wij gaan de wereld veroveren en daarmee ook alle gebieden. De drakenvallei konden we niet bereiken, geen idee waarom. En jij, dochter. Jij gaat er als eerste aan met je hekserij."

Liva kan zich niet inhouden en met haar vuurgave omsluit ze de indringers die allen verschrikt kijken. "Heb je nog een smeekbede voor je zelf sterft en voedsel wordt voor zowel de draken als de manticores?"

De ogen van de vrouw worden groot uit angst. Fluisterendroept ze haar dochter het te laten, maar het vuur komt dichterbij haar omdatzij als eerste aan de beurt is. Danvuurt Liva een vuurbal op haar moeder af.

Niet het einde