Het Mysterie Der Legende

Hoofdstuk 29

De vrouw gaat zitten in haar stoel en glimlacht. Het lijkt alsof ze niet van plan is haar naam te noemen, en hoewel Declan de nijging heeft om plaats te nemen aan de tafel, wordt hij tegengehouden door Liva die de vrouw sceptisch aankijkt en niet aan het verzoek wil voldoen. De vrouw slaakt een zucht, opmerkend dat de twee uitverkorene zich niet zomaar laten pakken.

"Oh sorry, mijn fout. Ik ben zo vereerd dat ik nu drie uitverkorenen heb mogen ontmoeten, waarvan eentje uit mijn eigen stad komt, dat ik vergeet dat niet iedereen mij kent. Mijn naam is Busana, stadshoofd van Vleugelrijk die ik graag wil beschermen met alle middelen die ik heb."

Liva stopt met het tegenhouden van Declan, die nu even niet meer weet of hij wel of niet aan de tafel mag gaan zitten. Zijn metgezellin houdt haar mond dicht, en lijkt de vrouw niet volledig te vertrouwen. Hij tikt haar dan ook aan, met een knik naar de tafel. Hoe wantrouwig ze ook is, ze moet de gastvrijheid accepteren voor je kan weten wat er daarna gebeurt. Het hoeft niet altijd negatief te zijn.

"Bedankt voor de uitnodiging om bij u thuis te komen en voor de gastvrijheid, Bosana. Het beschermen van uw stad en uw stadsgenoten, is dat de reden dat u een enorme zwarte muur om uw stad hebt gebouwd, waarbij de poort niet opvalt en niet te zien is?" antwoordt Liva zacht.

Declan trekt een wenkbrauw op, niet verwachtend dat deze vraag zou komen. Busana glimlacht en knikt. "Ja, dat is de reden van de immense zwarte muur. Wat was uw gedachte toen u de muur zag als ik zo vrij mag zijn om het te vragen?"

"We wisten dat deze kant op de stad Vleugelrijk moest liggen door de borden op de kruising een stuk terug. We wisten niet dat we er niet zomaar in konden en werden dan ook verrast. Eerlijk gezegd was de gedachte dat niemand in en uit de stad kon, misschien hooguit vanuit de lucht met een beetje geluk. Om die reden besloten we terug te keren, al werd direct in het midden de weg versperd door uw leger die ons onder schot hielden. Ze mogen van geluk spreken dat ze niets gedaan hadden, anders hadden ze zeker weten niet meer geleefd."

"Dat betekent dat mijn missie om ongewenste personen buiten te kunnen houden geslaagd is. Er zijn weinig mensen die hier op bezoek komen, en degene die de stad weten te vinden, worden normaliter weggejaagd omdat we hen niet vertrouwen. Als jullie geen uitverkorenen waren geweest, hadden we dat hetzelfde met jullie gedaan."

Liva en Declan kijken elkaar aan met gefronste wenkbrauwen. Toch maken ze zich geen zorgen, want als ze geen uitverkorenen waren geweest, hadden ze elkaar niet ontmoet en waren ze zeker ook niet gaan rondtrekken. Het is Declan die dit hardop zegt, en het enige wat Bosana doet is glimlachen.

"Hoe zit het dan voor de uitverkorene uit uw stad? De muur zal neem ik aan torenhoog zijn, dus ik neem aan dat alleen uitverkorenen met een dier als mythisch wezen die kan vliegen, zelf de stad in en uit kan komen. Maar hoe zit het dan met hen die een mythisch dier hebben dat niet kan vliegen of betekent dit dat alle mythische dieren van de uitverkorenen vleugels hebben?" vraagt Liva nieuwsgierig. Declan snapt niet waar die vraag vandaan komt, maar besluit naar Bosana te kijken die nog steeds glimlacht.

"Je stelt een terechte vraag, meisje. De jongen is totaal niet nieuwsgierig en interesseert het niet zo, maar jij bent een uitverkorene die veel wil weten. Daar houd ik van."

"Eerlijk gezegd heb ik liever niet dat hij spreekt. Hij heeft mij al twee keer trachten te vermoorden als uitverkorene. Ik vertrouw hem niet, en ik denk niet dat iemand anders dat ook zou moeten. Hij stamt af van jagers die het op uitverkorenen en hun mythische dieren gemunt hebben. Voor nu zijn we veilig en kunnen we openlijk praten, met dank aan uw muur. In ieder geval moet hij zich bewijzen dat hij geen verrader is. Het liefst had ik hem de dood ingejaagd."

Liva is kalm, maar in haar stem klinkt toch boosheid. Ze is nog steeds niet blij dat ze met een verrader opgescheept zit. De gezichtsuitdrukking van Bosana verandert en met gespleten ogen kijkt ze de jongen aan, de glimlach is van haar gezicht verdwenen. Declan zelf zet grote ogen op nu het bekend is bij een stadsbaas en die mogelijk andere stadsbazen zal informeren.