Het Mysterie Der Legende

Hoofdstuk 3

"Lieverd, luister. Als het echt zo is dat de legende echt bestaat, is de enige manier om er op deze manier achter te komen. Het redt levens van ons allemaal."

Liva's moeder doet haar armen over elkaar en geeft geen verdere reactie. Liva zelf rolt met haar ogen. "Mam. Laat mij nu maar gaan. Nu ik weet dat je niets om mij geeft, hoef je ook niet om mij te bekommeren of te doen alsof je je zorgen maakt. Daarnaast ben ik alleen maar gevaarlijker als ik niet train en mijn vuurgave oncontroleerbaar bij me draag."

De eerste woorden die haar moeder hoort, doen haar ogen duidelijk laten zien dat ze pijn doen, maar de vrouw herstelt zich direct. "Ik weet dat ik fout bezig ben geweest, lieverd. Maar ik heb mij verbeterd en wil me nog meer verbeteren. Je kan niet eens vechten, of in het wild overleven. Dus nee, ik wil niet dat je gaat. Ik ben je moeder en blijf dat en ik ben de enige die over je kan beslissen."

"Je vergeet dat papa dat ook kan die mij tegen de menigte heeft beschermd met als gevolg dat hij ernstig gewond raakte voor mij. Dat kan ik van jou niet zeggen, jij bent laf en hatelijk. Jij hebt niks voor mij betekend toen ik aangevallen werd door de menigte. Je stond erbij en keek ernaar. Je geeft niets om me. En vechten en in het wild kunnen overleven wil ik juist leren. Dat ik dat nu nog niet kan houdt mij echt niet tegen. Ik luister dus niet naar jou, maar wel naar papa en de Koning."

Liva zegt het rustig, maar ook ijzig en weigert haar moeder nog aan te kijken. Dan draait ze zich om naar de Koning. "Leer me alstublieft vechten met een zwaard en andere wapens, maar ook zonder. Leer me alles zodat ik op missie kan waarbij ik mijn vuurgave kan leren beheersen, mijn mythische dier kan zoeken en mijn lotgenoten kan ontmoeten. Zo kan ik samen met hen de toekomst veilig houden en daarmee Drakendam."

"Voor een jong meisje ben je wel goed gemanierd en goed met woorden. Nu snap ik dat je niet op je moeder nu zit te wachten na die aanvaring en na het feitelijke bewijs hoe je moeder over je denkt. Laten we even afwachten wat je vader te zeggen heeft." De Koning zijn stem klinkt zacht, en hij geeft een glimlach.

"Van mij mag je gaan, zodat je sterker wordt en zodat we je mythische dier uiteindelijk kunnen ontmoeten. Dit is uiteindelijk het beste voor ons allemaal," zegt Liva's vader.

"We horen samen te beslissen! Ik ben het er niet mee eens. Zij gaat niet trainen en zeker niet op pad voor dat hele gedoe. Punt uit, geen discussie," zegt Liva's moeder boos met een trillende stem.

"Ik luister niet naar een vrouw die mij een paar minuten geleden nog dood wenste. Ik doe wat papa vindt en eventueel de Koning, maar naar jou luister ik niet meer. Niet na wat je me vandaag geflikt hebt!" roept Liva naar haar moeder en doet haar armen over elkaar. Dan draait ze zich om naar de Koning.

"Wanneer kan ik beginnen met trainen. Heeft u nog iets voor me dat ik mijn gave alvast kan leren beheersen?"

Met een glimlach wenkt de Koning het jonge meisje die hem meteen volgt. Haar vader volgt hen en alleen haar moeder blijft mopperend achter. Toch besluit ze mee te gaan. Het enige wat de relatie met haar dochter nog kan redden is haar steunen zover het gaat.

Met z'n vieren loopt het groepje het enorm grote kasteel in, waar ze in een hele grote marmeren hal terechtkomen met meerdere deuren. Met de Koning voorop, gaan ze de rechter deur door die direct aansluit waar ze binnen zijn gekomen. Liva bekijkt eerst nog de immense hal, maar ziet behalve deuren geen trap, voordat ze zelf door de deur heen gaat om in de bibliotheek van het kasteel terecht te komen.

Alle muren staan vol met boekenkasten die allemaal goed en volledig gevuld zijn met boeken. De ene dun, de andere dik. De kasten lijken van massief hout en ook de vloer licht massief houten laminaat waar Liva voorzichtig overheen loopt. Om de twee meter hangt een grote kroonluchter en hier en daar lijken balkonnetjes de overhand te hebben die uitkijken over de immense ruimte. Liva's mond valt open en ze zou hier dag en nacht haar tijd kunnen spenderen.