《FİNAL》Yalancı Yalancı 'Sana Kimse İnanmaz'

FİNAL

"Furkan, az daha yavaş sür canım. Düğünü falan boş verelim, çocukları olunca altın takmaya gideriz."

"Aynısını birazdan uçağı kaldırınca da söylersin, olur mu?"

"Yahu uçak kullanmana laf eden kim?"

"Uçak kullanan insana söylemeyecek laflar söyleyen kim peki?"

"Mıy Mıy Mıy. Ay içim şişti." diyerek önce müziği kapattı, sonra da arabayı zorla durdurttu bana Öykü. "In."

"Yapma. Daha biz evlenmedik."

Derin bir nefes alıp, sesli bir şekilde verirken "Biraz daha hızlı git o zaman." dedi sinirle. "Yahu nikah şahidiyiz."

"Tamam. Daha var işte. Acelemiz ne?"

"Ben, erken gitmek istediğim için erkenden çıktım evden Furkan. Anlıyor musun?"

"Tamam." dedim gaza basarken. Tekrar durdurursa inmemek için ikna edemezdim onu. Şimdi kendi vazgeçmese, şimdi de edemezdim gerçi. Evet, yedi aydır sevgili olabilirdik. Lakin, ben yedi aydır bir kez bile sözümü geçirememiștim.

Sonunda düğünün yapılacağı salona geldiğimizde, gözlerini devirerek inmişti Öykü arabadan.

"Oha! Arkası da mı açıktı bu elbisenin?"

"Furkancım, canım, beğenmediysen hepsini çıkartayım."

"Yaparsın diye çok korkuyorum."

"Bi an düşünmem." dedi, gülümserken. "İnan bana."  Yapardı. Öyle de dururdu düğün boyunca. Ben de bir ara kalp krizidir, inmedir, beyin kanamasıdır, bir şeyler geçirirdim artık.

"Gidiyorum ben Nesrin'in yanına. Sen de şu salağın yanına git bi an önce. Telefonun anasını ağlattı sabahtan beri."

"Ben de sadece beni rahatsız etti sanıyordum." dediğimde kahkaha attı.

İkisi de evet derken, Öykü'nün elini tuttum gülümseyerek. Onun bana evet demesine daha çok vardı, biliyordum. Yine de, her dakika yanımda olması çok güzeldi. Çok.

Düğün bittiğinde "Oha!" diyerek uçağa bindi Öykü. "Düşmeyiz değil mi?"

"Hikmet'i okyanusa diklemesine düşürmeyi düşünmedim diyemem tabi ki." dediğimde orta parmağını gösterdi Hikmet.

"Seninle evlenmedim diye bu sinirin. Biliyorum."

"Bak!" diyerek ona doğru yürüdüğümde, hepsi kahkaha atmıştı. Niye bitmiyordu bu muhabbet ya? Niye?

"Hah! Ben vermem zaten sevgilimi sana. A bu sümüklü nerde, Furkan nerde şimdi?"

"Övdün mü sen şimdi beni?" dediğimde tekrar güldü hepsi. "Issız adaya düşüreceğim sizi."

Öykü bana doğru yaklaşıp "Ne kadar ıssız?" diye sorduğunda, dudaklarımı birbirine bastırdım. Yapma insan içinde böyle şeyler Öykü?

"Senin mi lan bu?" diyen Hikmet'e baktım, onlar koltuklara otururken.

"Ney, benim mi?"

"Uçak."

"Hayır."

"OH, iyi." dedi derin bir nefes vererek. "Bu kadar da zengin olmanı kaldıramazdim."

"Benim değil demedim geri zekâlı. Uçak değil bu, özel jet."

"Oha! Ciddi misin?" diye sordu, elini kalbine götürerek.

"Ya sana ne benim mal varlığımdan oğlum."

"Senin malın benim malım kanka."

"E kullanma diyen yok ki. Al, biniyorsun işte."

"O da doğru. Ama yine de bana alıştıra alıştıra söyle. Kalbime inecek bak."

"Öykü'nün umurunda bile olmuyor. Sana ne arkadaş!"

"Benim neden umurumda olsun yahu? Manyağa bak." Yüzüme vurma Öykü. Alınıyorum.

"Saat gelmedi mi artık ya?" Allah senden razı olsun Nesrin.

"Ben hazırlıkları yapayım."

***

"Dur bakayım, o hostes buralara gelip gitmiyor değil mi?"

"Ne işi var burda Öykü ya?"

"Bilmem. Fantazilerinizin ne boyutta olduğunu bilemiyorum."

"Fantazi mi? Sensiz. Aşk olsun." dediğimde gülmüştü.

"Haklısın. Ben daha güzelim. Onu öldürüp uçaktan attıktan sonra tekrar tartışalım mı bu konuyu?"

"Şey yapalım mı? Ben sana evlenme teklifi ettikten ve de sen kabul edip boynuma atladiktan sonra tartışalım bu konuyu."

"Yine mi getirdin o yüzüğü yanında?" dediğinde gülümseyip başımı salladım onaylarcasına. "Bıktırıp, artık sussun diye düşündürüp kabul ettirmeyi mi düşünüyorsun?"

"Ya ne olur? Ne olur ki bir kere evlensek?"

"Küçükken bir tur bineyim mi diye bisikletin başında bekleyen veletlere benziyorsun çoğu zaman."

"Yahu zaten birlikte yaşıyoruz. Bir imza atsan ölür müsün?"

"Ne meraklısın imzaya? Gel atayım alnının ortasına." dediğinde kahkaha attım.

"Ama aşk olsun. Kalbim kırılıyor. Reddedile reddedile un ufak oldu."

"Senin muhabbetin hiç sarmıyor. Gidiyorum ben." dedi beni yine kendi kendime bırakıp. Her seferinde reddediliyordum. Bıkmıyordu da reddetmekten arkadaş ya.

*****

"Off, canım yer." diyerek eğilip asfaltı öpen Hikmet'e baktık hepimiz, gözlerimizi devirerek. "Ne? Asfalt seviyorum ben."

Çıkışta bizi bekleyen arabaya bakıp "Şu." dedim. "Mavi olan." Aktarım işini ben üstlenmiştim, damadın biricik arkadaşı olarak. "Şoförü nerde bunun ya?"

"Ben sürerim."

"Tamam sürersin de. Şoför nerde?" dediğimde, çoktan sürücü koltuğuna geçmişti bile Öykü. Hâlâ elbisesini çıkartmamıștı. Çıkarsa da güzeldi gerçi. Allah vergisi...

"Yahu dursanıza." dedim, diğerleri beni hiç umursamadan arabaya binerken.

"Geliyor musun, yoksa seni bırakıp gidelim mi?" El mahkum arabaya bindiğimde, hâlâ etrafa bakınıyordum.

"Bekleseydik. Oteli bile bilmiyoruz." Oysa Öykü çok kendinden emin gidiyordu yolunda. "Sen nereden biliyorsun yolu ya?"

"Birazcık kapatsan mı çeneni?"

"Neden benden başka kimse şaşırmıyor?" dediğimde beklediğim cevabı alamamıştım yine.

Araba durup da, hepsi indiğinde, söylene söylene ben de inmiştim arkalarından.

"Burası neresi be?"

"Gel." diyerek elimden tutup sahilin oraya götürmeye başladı Öykü beni.

"Takım elbiseyle mi güneşleneceğim?"

"Senin şu IQ'yu tekrar tartışalım mı bir ara?"

"Ne? Sahilin ortasında başka ne yapabiliriz? Söyler misin?" diye sorduğumda, annemle babamı görür gibi oldum uzaktan. "Öykü?"

"Ben bir kere evet derim Furkan." dedi, bana doğru dönüp.

"Ne? Ne eveti? Oha!"

"Bak. Ben de sana yüzük aldım." diyerek çantasından çıkarttığı yüzüğü uzattı bana. "Şimdi sen cevap ver bakalım. Asıl sen benimle evlenir misin?"

"Ya başıma güneş geçti, ya da ben kalp krizi geçiriyorum." dedim, derin derin nefesler alırken.

"Bu kadar organizasyonu boşa çıkartırsan, seni kıtır kıtır keserim." dediğinde gülümsedim. "Hem sen bana cevap vermekten m kaçıyorsun, bana mı öyle geliyor? Tabi, başın yanacak. Aklın başına geldi bir anda, değil mi?"

"Öykü... Sen benim kafamdan sıcak çayı dökmüştűn ya, yanına geldiğim o ilk gün." dedim, o kahkaha atarken. "İşte o gün, cayır cayır yanacağımı çok iyi anladım ben."