When Teary Clouds Met Us (When Series #2)

Four

Chapter Four.

Happiness.

"Hoy... ayos ka lang bah talaga?" si Tessa na may nag- aalalang boses. I gave her an assuring smile so that she can stop worrying about me. Queco handed me the water bottle kasi naubos na ang isa dahil sa kaiinom ko.

"Inom ka muna..." bulong ni Queco at ngumuso pagkatapos. Narinig namin ang mga paparating na yabag nila Leria at Kaireen na ngayon lang nakarating.

"Hala! Umiyak nga si Weshia, bakit? Bakit siya umiiyak?" nagtatakang tanong ni Kaireen, siniko siya ni Patricia dahil sa lakas ng boses niya.

"Malungkot naman kasi ang kinanta niya kaya siya umiyak... o baka dinededicate niya sa isang tao ang kantang 'yon gaya sa chorus" sambit ni Patricia, I saw how Leria nodded her head.

"May namimiss ka bang tao, Weshia? Napansin namin ni Tessa na malungkot ka sa nakalipas na linggo. Totoo bang ayos ka lang?" tumango ako. No I'm not fine... at hindi ko kayang sabihin sa inyo kung bakit.

Sa last chorus ng kanta kanina ay hindi ko na nakayanan ang mga nagbabadyang luha sa magkabilang mga mata ko. Nakita ko kung paano naalerto si Tessa na nasa gilid lang sa harap ko, nakita ko 'din si Kuya Wesley na nagmamadaling pumunta sa harap. Natigilan 'din ang ilang nanood sa akin at napaawang mga bibig.

Pagkatapos nun ay napatakip ako sa mga mata ko at nagmamadaling nagtago sa isang madilim na lugar na nasa backstage pero nahuli na dahil hinila na ako ni Tessa malapit sa mga kabanda niya. Nagulat pa nga akong nagtatakbo si Queco na may dalang water bottle sa kamay niya.

"Sabihin mo sa amin ang totoo, Weshia. Sino ang namimiss mo? Wala namang may asul na mga mata sa amin ah? Huwag mong sabihin sa amin na 'yung kaibigan mo?" umiling ako. "Eh kung hindi? Sino ang namimiss mo? Leche naman oh! Pinag- alala mo kami na baka may problema ka sa pag- iisip!" marahan akong natawa.

"I am really fine, Tessa... you don't have to say that" sumisinghot na sabi ko, napabuntong- hininga silang lahat at akma na sanang magsasalita si Kaireen nang dumating ang hinihingal kong Kuya Wesley. "Kuya Wesley..." tawag ko sa kaniya, agad niya akong nilapitan at lumuhod para yakapin ako.

"What the fvck is that, Claudy?! Why did you cry after singing that freaking song?!" naiinis na tanong niya habang yakap- yakap ako. Ang O.A. naman ng isang 'to.

"I just got emotional, Kuya. You don't have to worry about--" kumawala siya sa yakap ko at galit akong hinarap.

"What do you fvcking mean?! Nag- aalala na ako sa iyo sa simula pa lang nang kantahin mo ang kantang nakakalungkot! Bakit bah 'yon ang napili mong kanta? Ano ang pumasok sa utak mo bakit ganoom ang kinanta mo?! The fvck Claudy!" sa dami ng sinabi ng kapatid ko 'the fvck" lang ang naintindihan ko. Sanay na akong ganito siya magsalita kaya natawa ako.

"Hey you're overreacting now, Kuya Wesley" natatawang saad ko, ngumuso siya.

"How do you feel now, Claudy... Shit! Pinag- alala mo talaga ako alam mo bah 'yon?" tumango ako at hinawakan ang magkabilang pisngi niya.

"I know Kuya and I am fine now, you don't have to worry about it, okay?" yumuko siya at niyakap ulit ako pero mas mahigpit pa 'yon kaysa kanina.

"Don't you cry again just because of singing... I'm sick worried about you... Don't you ever sing that sad song again or else I will kill the writer of that freaking song, understand?" niyakap ko siya pabalik at naamoy ko pa ang panlalaking shampoo niya sa kulot niyang buhok.