KARANLIK SOKAK

-22- Mezarlık

Multimedia: Çağrı.

İyi okumalar..

-22- Mezarlık,

Sonunda evimdeydim. Ve bu inanılmazdı ki içeride Çağrı ve annesi oturuyorlardı. Üzerime siyah üçgen yakalı bir tişört geçirip altımada siyah dar paçamı giydim. Saçlarımı tarayıp biraz kendimi avuttum.

Uzun aynanın önünden geçip aşağıya indiğimde Çağrı annesine sarılıyordu.

"Bir şey mi oldu?"

"Hayır Mısra'cım." yanıma gelirken, "İş yolculuğuna çıkıyorum."

Eline çantasını alıp bana da sarıldıktan sonra, "Kendinize iyi bakın."

"Kısa sürede döneceğime eminim."

Çağrı üstüne montunu giyip,"Onu havaalanına bırakıp gelicem bir yere çıkma."

Sessizce, "Tamam." derken kapıyı kapatmalarını bekledim.

Bir an sessizce durup, kapıya baktım. Dışarıya baktığımda tam olarak her yer bembeyazdı. Nefes alıp verirken annemi özlediğimi farkettim.

Evde ses olması için televizyonu açtığımda karşıma bir kaç ünlünün dansı çıkmıştı. O kadar acayiptilerki, sanırım gülmemek için kendimi sıkıyordum.

Sırıtıp kafamı iki yana salladım. Mutfağa girdiğimde dolabı açtım. Burda hiç bir şey yok. Bir de buzdolabına bakalım. Tabiki!

Burdada hiçbir şey yok. Oflayıp, içeriye geçtim. Zil çalınca yeniden kapıya yöneldim. Kapıyı açar açmaz Simay, Ege, ve Çağrı karşımdaydı.

Soğuk içeriye ve vücuduma dağılırken iki elimi birbirine sürttüm.

"Haydi üstünü giyin ve gel artık! "

Yukarıya koşarken üzerime hemen montumu geçirdim. Ayaklarıma da botumu geçirdikten sonra eldivenleri de takmayı unutmadım.

Biraz mutlu olmak hiç de fena olmazdı.

Dışarıya çıkar çıkmaz üzerime gelen karlar yüzünden yüzümü kapatmak zorunda kaldım. Elime ilk gelen yerden karları yuvarlarken savaşa hazır olduğumu anladım.

-

"Ben nescafe alırım!"

"Bende!"

"Beni de unutma Çağrı." soğuktan koltuklara yayıldığımızda Çağrı kahve yapmak istemişti. Ama sanırım biraz ona kabus oldu.

Ellerimi kalorifere tuttuğumda soğuktan sıcağa girdiği için kaşındığını hissettim.

Simay, "Dondum ya."

Gülümserken biraz da mutlu olduğum için gururlandım. Aslında gerçekten rezil bir durumdaydım. O kadar olaydan sonra gerçekten gülebiliyorum ve bu bana normal geliyor. Belki de ben de bunları hak etmediğimi anlamışımdır.

Çağrı ellerinde kahvelerle gelince herkeste ani bir gülüş oluştu. Herkese kahvesini veren Çağrı yanıma oturup benim kahvemide elime tutuşturdu. Sıcak ellerimden tüm vücuduma akın ederken sessizce, ''Teşekkür ederim.'' dedim. Yanağıma küçük bir buse kondurduktan sonra gülümsedi.

''Gençler.'' diye konuştuğumda Ege, Çağrı ve Simay bana umutlu bir şekilde baktı.

''Size gerçekten bunu hatırlatmak istemezdim. Ama.. bildiğim bir gerçek var ki Batı öldü değil mi?'' herkes beni dinlerken ben devam ettim. ''Peki ya bu kadar eğlenmek olan bu şeylerin kalıbına uyuyor mu?''