Just Once

Chapter 13- Welcome Home!

"Hindi ka na ba talaga magpapapigil Sister Carmi?" malungkot na wika ni Sister Dhalia. Pinipigilan kong wag maging emotional sa harap nila. Malungkot ang mga bata sa pag-alis ko lalo na ang dalawang madre na tinuring kong pangalawang magulang habang nandito ako sa Sto.Domingo. Marahan akong tumango at saka nagpakawala ng isang masakit na ngiti. Hindi ko sinabi sa kanila ang dahilan ng pag-alis ko...ang dahilan kung bakit ayoko ng maging isang madre.

"B-buo na po ang desisyon ko Sister..a-akala ko ay pagmamadre ang gusto ko pero hindi pala. Masakit man na iwan ko kayo pero kailangan kong umalis..Kailangan kong ipagpatuloy ang buhay..a new life for me..a new beginning." nakagat ko ang labi ko dahil sa sobrang sama ng loob. Hindi naman iyon ang totoong dahilan kung bakit ako aalis..Ayokong mangyari ulit sa akin ang nangyari noong isang linggo. Para akong masisiraan ng bait kung ipagpatuloy ko pa ang nasimulan kong propesyon gayong hindi na ako karapat-dapat. Nasira na ang buong pagkatao ko dahil sa hayup na lalaking iyon!
Niyakap nila ako. Tuluyan na akong napahikbi. Naikuyom ko ang mga palad ko. Simula nung mangyari sa akin yun ay hindi na ako makatulog ng maayos. I was thinking about that fucking asshole who raped me!..I was thinking if he sleeps well after of what he did to me!..I was wishing that he's dead dahil kapag bibigyan ako ng pagkataon na mahanap siya ay hindi ako mangingiming sumabatan siya. Hayup siya!

"Masaya kami sa naging desisyon mo Carmi..masaya kami kung saan ka masaya. Salamat sa halos anim na buwan na iginugol mo sa amin." madamdaming wika ni Sister Felly. Tumango ako at saka pinahid ang aking luha.

"Salamat rin..salamat sa mga payo at sa mga magagandang bagay na ibinahagi ninyo sa akin..Babaunin ko ang lahat ng aral na iyon sa pag-alis ko." wika ko. Napahagolhol ako.
Nagpaalam na rin ako sa mga bata lalo na kay Isaac and they were crying too dahil aalis na ako. Wala na raw mangungulit sa kanila. Gustuhin ko mang manatali but then hindi na pwede. Naaalala ko lang ang kahayupang nangyari sa akin.

Hinatid nila ako sa labas ng Orphanage at saka tumawag sila ng taxi masasakyan ko nang may humintong kotse sa harap namin. Bumaba ang sakay nito and I gasped when I saw him again--it was Alonzo at hindi ito nag-iisa. Kasama nito ang girlfriend nitong si Yvette. Our gaze met at bakas sa mukha nito ang pagtataka lalo na nang mapadako ang tingin nito sa bitbit kong bagahe.

"Magandang araw Seniorito Alonzo!" bati ng mga taga-Orphanage. Bumati rin si Yvette.

"Magandang araw rin..t-teka lang, where are you going Sister Carmi?" takang-tanong nito. Pilit akong ngumiti.

"Uuwi sa amin.." Matipid na sagot ko. Tinitigan ako ni Yvette but I never mind her. Alam kong masama ang ginawa ko but ayokong maging plastic..ngayon pa ba ako magiging plastic na aalis na ako sa bukasyon ko?..I don't like her at hindi ko alam kung bakit. Dumilim ang anyo ni Alonzo pero hindi ko siya pinansin. Wala akong panahon para makipag-usap sa kanya dahil masama pa ang pakiramdam ko bunga ng nangyari sa akin noong nakaraang linggo.
Sakto namang dumating ang taxi at huminto sa harap namin.

"Paano, mauna na ako." wika ko at saka kagat-labing binitbit ang bagahe ko. Malungkot ang mga mukha ng mga taga-Orphanage.

"What makes you changed your mine Miss delos Reyes?" tanong sa akin ni Alonzo. Tiningnan ko siya. Napakuyom ako at saka tumaas-baba ang dibdib ko nang maalala ang nangyari sa akin. Umiwas ako ng tingin kay Alonzo.

"It's none of your business Mr.del Rio." walang emosyong wika ko. Tinitigan lang niya ako. Hindi ko siya pinansin. Ilang sandali pa ay nasa loob na ako ng taxi. I waved my hand to them. Mamimissed ko silang lahat.

"Manong, tara na po." wika ko sa driver. Aalis na ako. Everything ended just because of what had happened to me. Hanggang ngayon, sa tuwing nag-iisa ako ay hindi ako pinapatulog sa nangyari sa akin. Pag-gising ko ng umagang iyon ay masakit ang buong katawan ko. Umiyak lang ako ng umiyak nang maalala ko ang nangyari sa akin. I thought it was just a nightmare but I was wrong..dahil totoong nangyari and in fact I saw that mask..iyon yung mask na ginamit ng strangherong lalaking gumahasa sa akin at galit na galit na pinakatitigan ko iyon at ipinangako ko sa aking sarili na balang araw ay magkikita rin kami at paghandaan ko ang araw na iyon. Wala na ang lalaking iyon at hindi na ako nakatali..wala na ring busal ang bibig ko ng umagang iyon..meron na rin akong damit..as if nothing's happened pero sa kaloob-looban ko ay alam kong merong nangyari..paulit-ulit at sa tuwing naiisip ko ang mga halik at haplos ng lalaking iyon ay nais kong manginig at mag-init sa hindi malamang kadahilanan. Buong araw akong hindi lumabas ng silid ng mga panahong iyon. Galit ako sa lalaking iyon!..I loathe him for the rest of my life!