BERÇEM GELİN (DEVÂM EDİYOR)

29.BÖLÜM

MULTİMEDYA:DİLZAR ÇETİN

📌NOT:Okumaya başlamadan önce yazı büyüklüğünüzü ayarlamanız rica olunur.Sayfa düzeni birinci ve ikinci kademe büyüklüğe göre ayarlanmıştır.

Hepinizden en az ikişer yorum istiyorum.Ama tabii daha fazla yapın satır arasi yorum mxsjxnsmx

Ve başlamadan bir duyuru yapmak istiyorum.Attığim 29.bölüm alıntısini daha ilerki bir bölume kaydırdim.Dilzar'ı okumayı çok sevmiyorsunuz diye bölümü fazla uzun tutmak istemedim.

Buraya okuduğunuz saatleri ve tarihi alayım.

Beni takip etmeyi unutmayın.

500 yorum 500 oy gelir umarım.

KEYİFLİ OKUMALAR...

************************************
DİLZAR'DAN :

************************************
Sevmek.

Sevdiğin tarafından sevilmek istenmek.

Bundan daha doğal ne olabilirdi ki bu hayatta ? Belkide insanoğluna verilen en güçlü duygu sevgiydi.Bir anne çocuğuna olan sevgisi uğruna dünyayı karşısına almaz mıydı ? Peki bir çocuk annesine zarar verildiğini hissettiği an da küçük bedenine bakmaksızın siper olmaz mıydı ? Benim babam da aynı şeyi yapmıştı işte.Bu yüzden ne kendimi ne de onu asla suçlamıyordum,suçlamamıştım.

Çünkü ikimizde çok iyi biliyorduk ki mutlu olmadan hayat sürmezdi ve mutlu olmanın kaynağı sevgi duyduğumuz insanlarda gizliydi.Annemin vefatından sonra babamın tek mutluluk kaynağı ben olmuştum.Onun mutluluğu benim mutluluğumdan geçerdi benim mutluluğum ise Boran'dan.Bunu bildiği için herkese karşı gücünü kullanmaktan çekinmemişti.Hâl böyle olunca durumun dışardan nasıl göründüğünü bir tarafıma bile takmıyordum.Bu düşüncemle kıkırdadım.Nasıl görünüyordu sahi ? Yuva yıkan bir kadın ve baba ? İşte buna gülerdim.En başında Boran beni seviyordu ve birilerinin yerini alan ben değil Berçem olacak kaltaktı.Babam nasıl duruyordu bu hikâyede ? Kızının mutluluğu için şımarıklığına çanak tutan zalim bir adam mı ? Benim babam zalim değil evladının mutluluğu için dünyayı yakacak kadar gözü karaydı sadece.

Halamın da emeği üzerimde çoktu fakat babam çok başkaydı.Bugüne kadar dik durmayı,güçlü olmayı,hayallerim ve mutluluğum için savaşmayı ondan öğrenmiştim.Söz konusu ailesi,sevdikleri olunca pençelerini göstermekten geri durmuyordu.Beni korkutan da buydu.Babamın kızıydım ben.Boran'a sevgim çok büyüktü ve o beni ittikçe farkında olmadan daha da hırslandırıyordu.Onu sevmemin bir sınırı yoktu dolayısıyla bu konu da kendime bile güvenmiyor,ne kadar ileri gidebileceğimi öngöremiyordum.

Yapabileceklerimden korkuyordum.

Bu sevginin sonum olmasından korkuyorum.

Beni aşağılamaya çalışmaya çalıştıkça ona sahip olma isteğimi daha da kamçılıyordu sadece.Kendinden ittiği,görmezden geldiği her zaman o kadının canını kanatırcasına daha çok yakmak geliyordu içimden.Hatta bazen Boran'ın bile canını yakmak istiyordum ama sonra eskiler geliyordu aklıma.Kalbimi yumuşatıyor,tekrar o günlerin geleceğine dair umudumu yeşertiyordu.Tünelin sonunda ışık vardı,buna emindim.O Berçem denen yelloz Boran'a pençelerini ne kadar sıkı sarsa da her an bırakacak,defolup gidecek gibi duruyordu.

Benimde adım Dilzar'sa o kadını bu evden gönderecek tekrardan sevdiğim adamın gönlünde taht kuracaktım.

Dişliydim.