BERÇEM GELİN (DEVÂM EDİYOR)

18.BÖLÜM

MULTİMEDYA:BORAN BEYOĞLU

Etkinlik :

Hayatta 'asla vazgeçemem' dediğiniz en önemli bir materyalinizin adı ?

Buraya okumaya başladığımız saati bırakalım.

⏰⏰⏰⏰⏰⏰⏰⏰⏰⏰⏰⏰⏰⏰⏰

Sınır 1000 yorum;

600 vote...

HERKESE İYİ OKUMALAR...

************************************
DİLZAR'DAN

************************************
Bir ruh gibiydim.

Hissizdim.

Bakıyordum,ama görmüyordum.

Nefes alıyordum,ama yaşamıyordum.

Söyleyecek o kadar çok şey varken,ne düşünmeye takatim vardı,ne de konuşmaya.

Ağır adımlarla misafirler için ayrılmış yatak odasına gelip aynen adımlarımda hüküm süren yavaşlıkla da kapıyı kapattım.Gözlerimi yumup derin derin aldığım nefesleri ciğerlerime hapsetmem uzun sürmemişti.

Ağrıyan şakaklarımı ovmak için ellerimi kaldırdığımda titrediklerini görerek,bunu yapmaktan vazgeçtim.

Kendimi çok kötü hissediyordum.

Berçem'in o hâli gözümün önünden gitmiyor,yaptığım ve söylediğim herşeyden pişman olmama neden oluyordu.Odanın havası gittikçe boğucu gelmeye başladığında,pencereyi açıp içeriye temiz hava dolmasını sağladım.

Bu gece Berçem'in canı yanmıştı belki...

Ama benim canım,evlendiğim ilk günden bu yana acıyordu.Hatta ondan öncesi bile vardı,fakat evlendikten sonra yaşadığım acının yanında hiç birşey olmadığı için onu saymıyordum bile...

Berçem belki farkında değildi ama benim onun canını yaktığım kadar o da benim canımı yakıyordu.Dolan gözlerimi titremeye devam eden ellerimle ovuşturup bakışlarımı pencereden görünen odamı buldu.

Evin çalışanları darma dağınık olan odayı temizlerken,Şükran anne de dahil herkes Berçem ve Boran'ın peşinden hastaneye gitmişti.

Nupelda yeni doğum yaptığı için hastaneye gidemese de,Havin denen kadın çocuklarını Dilan cadısına emanet edip aceleyle peşlerinden gitmişti.

Bakışlarımın donuk olduğunun bilincinde olarak hâlâ biraz önce ki olayların yaşandîğı odaya bakıyordum.

Benim odama.

Ne çok şeye şahit olmuştu bu oda böyle ?

Üzerinden aylar geçmesine rağmen,daha dün gibi gelinliğimle o odaya girişimi hatırlıyordum.

Beyazlar içinde olan ben,kocamın koluna bütün aşkım ve umudumla sımsıkı tutunmuş,gelecek günlerin,yaşayacağım anıların hevesiyle kocaman gülümsüyordum.

O kapıdan sadece ben değil;bitmek tükenmek bilmeyen umutlarım,hiçbir zaman kurmaktan vazgeçmeyeceģim hayallerim,beni ayakta tutup bir adım ileriye taşıyan sevinçlerim,ama hepsinden de önemlisi önümde yaşayabileceğim yarınlarım için,geçmişin acı anılarıyla içeriye girmiştik.

Ama ne hayal ettiklerim,ne de yarınlarım istediğim gibi olmuştu.

Tam o kapıdan içeriye girdiğimde,kalbimin heyacanla atmasını,hemen akabinde ise bu heyacanın yerle bir olmasını asla unutmayacaktım.