4.BÖLÜM

13.4K 744 809
                                    

Multimedya:BORAN BEYOĞLU

BENİ TAKİP EDERSENİZ ALINTILARI OKUMA ŞANSINI YAKALAYABİLİRSİNİZ.

Lütfen bu hikayeyi okuduğunuzda final olmuş bile olsa oy vermeyi bırakmamanızı diliyorum.

Sınır 500 vote ...

Keyifli okumalar...

*********************************
Aile kavramını tanımlamanızı istesem nasıl tanımlardınız ?

Çoğumuz,anne baba ve çoçukdan oluşan aileye çekirdek,

Anne baba ve çoçukların dışında dede ve ninelerinde yer aldığına geniş,

Anne ve babanın ayrı yaşadığı takdirde meydana gelen duruma ise parça aile diye tanımlardınız.

Okullarda bile aile kavramı bilimsellik gözetilerek tanıtılırdı.

Bana göre öncelik,özünü anlatmakla başlanabilirdi.

Oysa ki aile,anne-baba ve birkaç çocuktan oluşur diyemeyeceğimiz kadar içi dolu bir terimdi.

Aile hata yaptığında bile 'benim nasıl olsa sırtımı dayayabilceğim bir yer var'dedirtendi.

Ne olursa olsun daima seni koruyup kollayandı.

Bir evlat hangi hatayı işlerse işlesin,sırt çevirmekten kaçınandı.

Kızarken bile iyliğini düşünenlerdi.Her daim yanında olacaklarını bildiklerindi.

Güven duygusunu ilmek ilmek ruhunuza dokuyandı.

En büyük servetimiz kötü zamanlarımızda bizi yanlız bırakmayan dostlarımız ve en büyük hatalarımızda bile yanımızda olan ailemizdi.

Ağabeyimin sinirli bağırışı dakikalar geçmesine rağmen devam ediyordu.Ben ise gecenin bu saatinde böyle bir sürpriz beklemediğim için şoka girmiş gibiydim.

Aşşağıdan bağırışmalar yükseliyordu.Bu yüzden bir an önce gitmem gerektiğinin farkına vararaktan demin giymiş olduğum pudra pembesi saten pijamalarımı bir çırpıda üzerimden çıkararak dolaptan aldığım ilk elbiseyi üzerime geçirdim.

Yeni taramış olduğum saçlarımı da bağlama gereksini mi duymadan elime geçen ilk şalı takarak koşar adımlarla aşşağıya indim.

Barzan Ağabey'im,babam ve Uraz Ağabey'im avluda dikilmiş,kayınpederim ve Baran Ağabey'le konuşuyorlardı.

Onları o kadar çok özlemiştim ki.

Son zamanlarda yaşadıklarım beni fazlasıyla duygusallaştırırken bir de uzun zamandır şehir dışında olduklarından pek fazla görememiştim.

Annemin ve ağabeylerimin zaman zaman aramalarında bile,üzülmemeleri için ruh halimi sesime yansıtmamaya çalışmıştım.

Bu yüzdendir ki gözlerimin yaşarmasına engel olamamıştım.

Şimdi farkına vardım da.Ben ne kadar sulu göz bir kadın olmuştum böyle.Ama benim de elimden birşey gelmiyordu ki.

Umarsızca ağlamak yapabildiğim tek meziyetti son zamanlarda.

"Baba..."diye onlara seslenmemle hararetli konuşmalarının arasından bana dönerek hepsiyle göz göze gelmemi sağladılar.

Ayaklarım benden habersiz babama doğru ilerlerken uzun zamandır böylesi bir şekilde mutluluktan ağlamadığımı farkettim.

BERÇEM GELİN (DEVÂM EDİYOR)Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin