The American boy.

Κεφάλαιο 4.

you've survived 100%

of your bad days.

____________________

Η πρώτη βδομάδα από την επιστροφή του Blake πέρασε αργά και βασανιστικά. Δεν ανυπομονούσα καθόλου για τις επόμενες.

Στην σχολή έχουμε μονάχα δυο κοινά μαθήματα. Τις υπόλοιπες ώρες ανταλλάζουμε άβολα βλέμματα, αλλά τις περισσότερες φορές εξαφανίζομαι και κάνω παρέα με συμφοιτητές μου, ώστε να αποφεύγω αυτήν την αμηχανία. Εξάλλου, το να τον βλέπω να μην μου δίνει σημασία, δεν είναι και το πιο ευχάριστο συναίσθημα.

Σήμερα είναι ο πρώτος του αγώνας μετά από οκτώ μήνες.

Παρόλο που μας κάλεσαν τα αγόρια – εκτός φυσικά του Blake, εγώ αποφάσισα να μην πάω. Σκέφτηκα ότι είναι μια καλή ευκαιρία για να τον κοιτάω ανενόχλητη, χωρίς να με καταλάβει και να θαυμάσω το πόσο ταλαντούχος – και πανέμορφος είναι. Όμως καλύτερα να κρατήσω τις αποστάσεις μου.

Η Emma ήρθε στο διαμέρισμα πριν τον αγώνα, προσπαθώντας να μου αλλάξει γνώμη, αλλά είχα ήδη κάνει τα σχέδια μου∙ θα πήγαινα για μποξ και έπειτα θα έκανα ένα ζεστό μπάνιο και θα έβλεπα μια ταινία. Μια χαλαρή Κυριακή.

«Από πού προέκυψε αυτή η αδιαφορία; Μόλις την Παρασκευή σε έπιασε να τον κοιτάς την ώρα του μαθήματος» Αναρωτιέται ο Andrew όσο χτενίζω τα μαλλιά μου.

«Δεν είναι αδιαφορία, απλά θέλω να αποφύγω την άβολη κατάσταση.» Ανασηκώνω τους ώμους μου.

«Val.» Με κοιτά σοβαρός και ξεφυσώ.

«Την τελευταία φορά που πήγα εκεί, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Ήμασταν μαζί, Andrew. Όλες οι αναμνήσεις με στοιχειώνουν και μόνο στη σκέψη, φαντάσου να βρεθώ εκεί, μαζί του» Του εξηγώ και κουνά καταφατικά το κεφάλι. Δεν θέλω να λυγίσω ξανά. 

«Και προτιμάς να περάσεις την Κυριακή σου σε ένα γυμναστήριο;» Παίρνει μια έκφραση αηδίας.

«Μπορούμε να κάνουμε κάτι μαζί.» Προτείνω χαμογελαστά και αυτός αποφεύγει το βλέμμα μου.

«Θα μπορούσαμε, Val, αλλά, να...»

«Να;» Σηκώνω το φρύδι μου και σταυρώνω τα χέρια μου στο στήθος.

«Ίσως να είπα στην Emma ότι θα πάω στον αγώνα.» Σηκώνει αθώα τα χέρια του.

«Andrew!» Τον μαλώνω παιχνιδιάρικα.