The American boy.

Κεφάλαιο 7.

what if

everything 

you are going through 

is preparing you for

what you asked for?

_________________________________

Σήμερα είναι τα γενέθλια μου.

Συγκρίνοντας τα με τα προηγούμενα, δεν έχω κανέναν λόγο για να χαίρομαι φέτος.

Ακόμη χτυπά δυνατά η καρδιά μου όταν φέρνω στο μυαλό μου τον καβγά μας με τον Blake, την εξομολόγηση μου ότι είμαι ερωτευμένη μαζί του, την νύχτα που περάσαμε στο σπίτι του, αυτόν να με γεμίζει φιλιά και εγώ να γελάω.

Ήταν τότε που όλα ξεκίνησαν. Και τώρα πλέον όλα έχουν τελειώσει...

Ο David και η Emma μου ετοίμαζαν κάποια έκπληξη από όσα πρόλαβα να ακούσω∙ το έσκασα από το σπίτι το προηγούμενο βράδυ και πήγα σε ένα κοντινό ξενοδοχείο. Φάνηκε να είναι η ιδανική λύση, μιας που ήθελα να είμαι μόνη μου.

Δεν είχα την διάθεση να συμμετέχω σε οποιαδήποτε έκπληξη ούτε την όρεξη να γιορτάσω την ηλικία μου. Είμαι μικρή για να πιάσει οποιοδήποτε κόμπλεξ επειδή μεγαλώνω, αλλά για να είμαι ειλικρινής, δεν θα μπορούσε να με νοιάζει λιγότερο.

Το τηλέφωνο μου με ξυπνά και το πρώτο πράγμα που αντικρίζω είναι οι άσπροι τοίχοι του ξενοδοχείου.

«Ναι;» Η φωνή μου είναι δέκα φορές πιο βαριά από το κανονικό.

«Χρόνια σου πολλά αγάπη μου.» Μου εύχεται ο μπαμπάς μου και τον ευχαριστώ. Συζητάμε για την σχολή, μου αναφέρει τα νέα του και αστεία γεγονότα των μαθητών του και με ρωτά φυσικά πώς είμαι. Έπρεπε να ξέρω καλύτερα ότι ο Josh θα κάρφωνε την επιστροφή του Blake.

«Μπαμπά;»

«Ναι;»

«Μπορείς να έρθεις;» Ρωτάω τελικά και ένα δάκρυ μου ξεφεύγει.

Επικρατεί σιωπή.

«Μακάρι να μπορούσα, κοριτσάκι μου. Ξέρεις ότι όσο κι αν μεγαλώνεις, για εμένα θα είσαι πάντοτε το κοριτσάκι μου.» Παραδέχεται και ξεφυσά.

Περισσότερα δάκρυα απελευθερώνονται.

«Μετάτρεψε τον πόνο σου σε δύναμη, Val. Αν παραμείνεις θετική σε μια αρνητική κατάσταση, στο τέλος θα κερδίσεις.» Με ενθαρρύνει και παίρνω μια βαθιά ανάσα.