The American boy.

Επίλογος.

________________________________

«Είναι δύσκολο να γυρίσεις την σελίδα, όταν ξέρεις ότι κάποιος δεν θα βρίσκεται στο επόμενο κεφάλαιο. Αλλά η ιστορία πρέπει να συνεχιστεί.»

_________________________________

Στην αρχή προσπάθησα να μην φρικάρω. Να απεγκλωβίσω τα δάκρυα μου. Αλλά ήταν μάταιο. Μια ψηλή, μαυρισμένη, μελαχρινή γυναίκα έχει τα χείλη της κολλημένα σε αυτά του Blake. Του δικού μου Blake.

Κάτι μέσα μου σπάει όταν βλέπω ότι ο Blake δεν κάνει καμία προσπάθεια για να την σταματήσει. Το κεφάλι μου πονάει, εκατοντάδες ερωτήσεις τριγυρίζουν στο μυαλό μου αναζητώντας μια λογική εξήγηση, μια δικαιολογία για συγχώρεση και ο πόνος στην καρδιά μου είναι αβάσταχτος. Ανοιγοκλείνω μια ακόμη φορά τα μάτια μου και πεταρίζω τα βλέφαρα μου, ευχόμενη ότι τα μάτια μου έχουν παρεξηγήσει και με έχουν προδώσει. Κι όμως, όταν τα ανοίγω ξανά, ο προδότης βρίσκεται μπροστά μου.

«Πνίγομαι» Είναι το μοναδικό πράγμα που μπορώ να σιγοψιθυρίσω. Η εικόνα μου προκαλεί ναυτία, είναι σαν κάποιος να μου ρούφηξε την ψυχή. Νιώθω ένα άγγιγμα στο μπράτσο, αλλά δεν παίρνω το βλέμμα μου από αυτούς. Άραγε έτσι να ένιωθε και ο Blake όταν με φίλησε ο Theo;

Όχι. Η διαφορά μας είναι ότι εγώ αντιστεκόμουν και δεν το απολάμβανα.

«Valerie, καλύτερα να φύγουμε. Μείνε αν θέλεις σε εμένα και αύριο το πρωί θα –»

«Θα πάω να χαιρετίσω.» Λέω χαμένη στις σκέψεις μου.

«Είναι απαίσια ιδέα, Val» Ο Christian ξεφυσά και γυρίζω να τον κοιτάξω.

«Βρες ένα ταξί. Θα χρειαστώ μονάχα πέντε λεπτά» Με κοιτά συμπονετικά, με μια έκφραση λύπης στο πρόσωπο. Το σιχαίνομαι να με λυπούνται. Μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια, όταν πήγαινα στο σχολείο και με ρωτούσαν που είναι η μαμά μου και ποτέ δεν είχα μια απάντηση. Κι έπειτα έσφιγγαν το στόμα, κουνούσαν το κεφάλι και έκλειναν τα μάτια από οίκτο.

Ακούω τον Christian να μουρμουρίζει «εντάξει» και περπατώ με αργά βήματα ως το Butterflies. Η μουσική δεν τρυπά τα αυτιά μου, το κρύο δεν αντιδρά στο σώμα μου, απλώς βηματίζω μηχανικά μέχρι να τους φτάσω. Όσο περισσότερο πλησιάζω, τόσο ζωντανεύει η εικόνα μπροστά μου. Διάολε, τι έκανα για να το αξίζω αυτό;

Ψάχνοντας τις λέξεις για να διακόψω το φιλί τους, δεν μου έρχεται τίποτα κι έτσι ξεροβήχω δυνατά. Η κοπέλα απομακρύνεται από πάνω του και με κοιτά μπερδεμένη. Ο Blake, από την άλλη, έκπληκτος.