The American boy.

Κεφάλαιο 13.

*Να νηστεύετε καθημερινά από τον φθόνο, την κακία, το μίσος, την υποκρισία, το ψέμα, την ρουφιανιά και την προδοσία. Αυτά σταύρωσαν τον Χριστό!

Να προσπαθείτε να είστε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σας. 

Καλό Πάσχα, Χριστός Ανέστη! Εύχομαι να είστε όλες σας υγιείς και χαρούμενες, με άφθονη αγάπη. ❤

***ΜΕΤΑ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΦΩΤΟ!***

________________________________

Η ικανότητα να συγχωρείς είναι προσόν του δυνατού. 

Οι αδύναμοι ποτέ δεν συγχωρούν.

________________________________

Τα αγόρια με κοιτάνε αγχωμένα, ενώ εγώ, έκπληκτη∙ το στόμα μου έχει ανοίξει από το σοκ και τα μάτια μου κοιτάνε τα γνωστά καστανά μάτια. Αυτός μοιάζει πιο αγχωμένος από όλους.

«Valerie; Ο Josh μου είπε ότι επιστρέφεις την Κυριακή.» Λέει ο David τραυλίζοντας και ο Blake τον κοιτά στα κλεφτά.

«Πώς είναι ο θείος;» Αλλάζει θέμα και σηκώνεται για να με αγκαλιάσει, αλλά εγώ δεν κουνιέμαι από την θέση μου.

Πώς τόλμησε να κάνει το ίδιο ακριβώς πράγμα ενώ μου ζήτησε συγγνώμη; Τώρα, πια, καταλαβαίνω∙ θέλει να είμαστε φίλοι. Δεν με βλέπει διαφορετικά.

Και τότε κοιτώ τις κοπέλες. Είναι και οι τρεις ξανθές και η εμφάνιση τους είναι προκλητική – κατάλληλη για να ανάψει αυτούς τους τρεις ανόητους άντρες.

Πώς μπόρεσε ο David να κάνει κάτι τέτοιο στην Emma;

Γυρίζω να τον κοιτάξω∙ τρίβει το κεφάλι του αναστατωμένος.

«Είναι μια χαρά. Θα κάνω ένα μπάνιο και θα πάω στον Josh» Του λέω και δείχνω με το δάχτυλο μου προς τα έξω.

«Ε, εμείς – τα κορίτσια δεν θα κάτσουν για πολύ» Μπερδεύεται και κοιτάω ξανά τα κορίτσια.

«Κάντε σαν να μην είμαι εδώ» Η φωνή μου ίσα που ακούγεται, τόσο από την κούραση, όσο και από την έκπληξη.

Αφήνω τους τρεις ανεγκέφαλους φίλους μου στο σαλόνι και αφού πάρω τα απαραίτητα για να κάνω μπάνιο, κλειδώνομαι εκεί, επιτρέποντας στα δάκρυα μου να κάνουν την εμφάνιση τους.

Κάθε ελπίδα που έκρυβα μέσα μου για να τα ξανά βρω με τον Blake, έχει πια εξαφανιστεί. Είμαι τόσο απογοητευμένη που πραγματικά δεν θέλω να σκέφτομαι και να αναλύω αυτό που συνάντησα πριν.