The American boy.

Κεφάλαιο 9.

______________________________________

Δεν ζούμε πραγματικά

παρά μόνο μέσα στο όνειρο. 

Και το πρωί καλημέρα λες, 

καλημέρα σου λένε, 

και η σφαγή συνεχίζεται. 

______________________________________

Εγκλωβίζει τα χέρια του στο πρόσωπο μου και εγώ τοποθετώ τα δικά μου στο στήθος του. Μπορώ να νιώσω τον γρήγορο χτύπο της καρδιάς του όσο με φιλάει και εκείνη την στιγμή, του ξεφεύγει ένας αναστεναγμος.

Η αίσθηση των χειλιών του κάνει το σώμα μου να τρέμει και γαληνεύει τους δαίμονες μου.

Η ένταση είναι εμφανής στο φιλί μας, όταν οι γλώσσες μας μπλέκονται μεταξύ τους και χορεύουν η μια με την άλλη παθιασμένα.

Νιώθω ότι βρίσκομαι στο κατάλληλο μέρος, με τον κατάλληλο άνθρωπο, την πιο κατάλληλη στιγμή. Όλο μου το είναι έχει ηρεμήσει και ταυτόχρονα ταραχτεί εξαιτίας του.

Ο πόνος μοιάζει μια κακή και μακρινή ανάμνηση του παρελθόντος μπροστά στην ανακούφιση και την ευτυχία του παρόντος.

Προσπαθώ να αποτυπώσω την στιγμή στο μυαλό μου, αν και θέλω να επαναληφθεί το συντομότερο.

Ξεκολλάει τα χείλη του, προσπαθώντας να βρει την ανάσα του.

«Βλακεία μου, δεν θα ξανά συμβεί.» Είναι το πρώτο πράγμα που λέει. Ένα κύμα θυμού με κατακλύζει.

«Λες και δεν το ήθελες, Blake.» Ο τόνος μου ειρωνικός. Δεν μπορεί να υποστηρίζει ότι δεν ήθελε να με φιλήσει. Για ποιον λόγο να το έκανε τότε;

«Δεν το ήθελα. Δεν ξανά μπλέκω μαζί σου.» Λέει θρασύτατα και το στόμα μου ανοίγει από έκπληξη.

Ουάου.

«Λοιπόν, ευτυχώς, Blake. Δεν μου αξίζει ούτως ή άλλως κάποιος μαλάκας σαν εσένα.» Τον σπρώχνω και φεύγω μακριά του.

Ένα δάκρυ ξεφεύγει από τα πληγωμένα μάτια μου ενώ τον ακούω να φωνάζει το όνομα μου, αλλά δεν κάνω τον κόπο να γυρίσω και επιταχύνω το βήμα μου.

Ίσως μετά από αυτό το περιστατικό να πάψω να έχω ελπίδες ότι θα αλλάξει κάτι μεταξύ μας, αλλά υπάρχει μέσα μου μια μικρή ενοχλητική φωνή που μου λέει να μην τα παρατήσω.