The American boy.

Κεφάλαιο 12.

Μόλις με ενημέρωσαν για το ατύχημα του πατέρα μου, έφυγα σαν τρελή για το αεροδρόμιο. Το άγχος με είχε κυριεύσει και ο φόβος αγρίευε μέσα μου.

Έπειτα από μια ατελείωτη πτήση, βρισκόμουν ξανά στους βροχερούς δρόμους της αγαπημένης μου Αγγλίας. Ο Josh επέμενε να έρθει, αλλά οι εξετάσεις του ξεκινούσαν ήδη από μεθαύριο. Εξάλλου από όσα μας είπε ο μπαμπάς μου, το ατύχημα δεν ήταν τόσο σοβαρό. Τράκαρε στον δρόμο για το σχολείο και το μοναδικό σοβαρό τραύμα του ήταν στο χέρι.

Αφού είδα τον μπαμπά μου και σιγουρεύτηκα πως όλα είναι καλά, μίλησα με τους γιατρούς, οι οποίοι με καθησύχασαν. Σε δέκα μέρες περίπου θα μπορεί να βγάλει τον γύψο δίχως πρόβλημα. Δεν χρειαζόταν να μείνει περισσότερο στο νοσοκομείο, γι' αυτό και το επόμενο απόγευμα φύγαμε.

Μόλις μετά την συνάντηση μας ενημέρωσα και τον Josh. Ο μπαμπάς μου έδειχνε να συγκινείται από το ενδιαφέρον και την ανησυχία μας, αλλά δεν το σχολίασα. Έχει κάνει τόσα πολλά για εμάς, το να τον φροντίζουμε είναι το λιγότερο για να του το ανταποδώσουμε. 

«Val, σου είπα και στο τηλέφωνο ότι δεν χρειάζεται να έρθεις. Είμαι μια χαρά.» Με μαλώνει για τρίτη φορά και εγώ στριφογυρίζω τα μάτια μου.

«Πρέπει κάποιος να σε φροντίζει, μπαμπά. Η επόμενη επιλογή ήταν ο Josh» Λέω και γελά.

«Πάω πάσο» Συμφωνεί μαζί μου και βγαίνουμε από το ταξί.

Το αυτοκίνητο δεν υπέστη σοβαρές ζημιές, θα είναι έτοιμο σε λίγες μόνο μέρες.

Αφού ετοιμάσω βραδινό και βοηθήσω τον πατέρα μου να ξαπλώσει, πηγαίνω πίσω στην κουζίνα για να συμμαζέψω. Καθαρίζω το τραπέζι, πλένω τα πιάτα και στη συνέχεια συγυρίζω το σαλόνι και τα πράγματα μου. Φόρεσα τις χνουδωτές πιτζάμες μου και κατευθύνθηκα ξανά στην κουζίνα για να φτιάξω ένα τσάι.

Το κινητό μου άρχισε να δονείται στο τραπέζι. Έσμιξα τα φρύδια μου όταν είδα τον άγνωστο αριθμό.

«Παρακαλώ;» Απαντώ και πίνω μια γουλιά από το ζεστό τσάι.

«Val;»

Αυτήν την φωνή θα μπορούσα να την ξεχωρίσω ανάμεσα σε πολλές.

«Blake;» Ρωτάω, παρόλο που ξέρω ότι είναι αυτός, όμως είμαι σοκαρισμένη από το τηλεφώνημα του. Τι να συνέβη;

«Μόλις πριν έμαθα για τον μπαμπά σου. Είναι εντάξει; Είσαι καλά;» Η καρδιά μου λιώνει στον ανησυχητικό του τόνο.