Asya'dan
Hayat ne garip değil mi?
Bugün güldüren yarın ağlatabiliyordu.Bugün
Seven yarın aldatıyordu......
Ben sevdim koşulsuzca bi neden beklemeden o da sevdi sandım o da aşıktır onunda gözleri aşktan kör oldu sandım ama yanıldım.
O görüntüler beni şuanda bu hale getirmişti.Onun yüzünden akıyordu göz yaşlarım onun yüzünden bu saatte arkadaşlarım burdaydı yine onun yüzünden annem başımda gözyaşı döküyordu ve en önemlisi onun yüzünden kalbim acıyordu.Evet kalbim acıyordu?ne yere düşünce acıyan başım ne de kırılan bacağım acıyordu benim en çok kalbim acıyordu...
Boş boş tavana bakıyordum o kadar çaresizdim ki ne yapacağımı bilmiyordum.Ben Emire güvenmiştim ama o görüntüler adeta beynimden vurulmama sebep oldu.Emir benim sevdiğim adam, aşık olduğum adam Melda ile öpüşüyordular bi odada devamında neler oldu bilemem ama melda bana bunu atmıştı.Benim sevgilim onun yanındaydı ve onun bedenine onun dudaklarına sahip oluyordu.Bu çok acıydı...
"Kuzum iyi misin?"
Kafamı yavaşca çevirdim selindi seslenen ama herkes buradaydı.Gecenin bu saati herkes beni yanlız bırakmamak için gelmişti.Emirin bunları yapmaya ne hakkı vardı?
"İyiyim"
Değilim değilim ben iyi değilim.Sanki kalbim defalarca bıçaklanmış üstünde zıplanılmış gibiydi.
Arkadaşlarım yanımda dururken boş boş duvarı izledim.Annem çok üzülüyordu ve onu üzdükçe ben daha fazla kahroluyordum.Emiri sevmişti annem onunla tanışmıştı hayatımın merkezine kadar girmişti şimdi ise herkes ne bok olduğunu öğrenmişti.Ben de dahil.Sevdiğim adamın nasıl bir şerefsiz olduğunu görmüştüm..
Annem arkadaşlarımı geç oldu yarın gelirsiniz diyerek göndermişti.Yanıma gelip saçlarımı okşadı huzur veriyordu.Yine her zamanki gibi tek kalmıştık onun benden benim ondan başka kimsemiz yoktu.
"Küçükken hep saçlarını örerdim hatırlıyor musun kırmızı kurdele takardın "
Gülümsedim hatırlamaz olur muydum?
"Arkadaşımdan görmüştüm senden istemek yerine gidip para biriktirip almıştım"
Annem saçlarımı örmeye başlayınca gözümden bi damla göz yaşı döküldü.Neden bu hayatta biz mutlu olamıyorduk??
Hemşire gelip ilaçlarımı içirdi sonra psikolojik tedavi önerdi iyi olur muydu olurdu bunları kaldıracak kadar güçlü değildim sanırım.Bacağımada bakıp çıktı bacağımı kırmıştım banyoda ve alçıdaydı tek ayağımın üstünde yürüyordum.
Sabah olunca gözlerimi açtım arkadaşlarım yine burdaydı.İyi ki vardılar iyi ki beni yanlız bırakmıyorlardı
Aslında herkesin dostu vardı yeterki işleri düşsün:)
Ama benimkiler dosttan ve arkadaşlıktan da öte kardeşlikdi onlara fazlasıyla değer veriyordum.Kek pasta almışlardı canım istemiyordu ama beni biraz olsun güldürmek için ellerinden geleni yapıyorlardı o yüzden kıramadım ve bir kaç şey yedim.
Kapı çalınca gelen kişiye baktım ama tanımıyordum kimdi bu?esmer oldukça uzun ve bizden bi kaç yaş büyük olduğu belli olan bi çocuk girdi içeri.Yerimde dikleşip uzattığı eli sıktım
"Merhaba ben erdem emirin abisiyim"
Herşey güzeldi ama buraya kadar..Kendi gelmeyip abisini göndermek de neyin nesiydi böyle?Hem niye gelmişti
