AŞK'4.SANİYE * İ.G.A.S. II - FİNAL

2.BÖLÜM - YENİ HAYAT ESKİ YARALAR

Bu hikayenin bölümlerini yazmak bayağı zahmetli, çünkü 'KOR GİBİ YAKTIN' ile paralel götürmek zorundayım :) ikisini de okuyarak yazıyorum. O yüzden gecikti. İnşallah uyumayan vardır :) bu hikayede ayrı bir heyecanlıyım o yüzden, yorumlarınızla düşüncelerinizi merak ediyorum.

***
Yeni hayatıma hoş geldin kader! Aşkımdan kopardın o çiçeği anladım da, ben yepyeni bir yoldayken, eski dikenleri neden batırıyorsun hala yüreğime?

-*-

O SABAHIN GECESİ -İSTANBUL (Haziran Ayı)

Genç adam son kez kızın dudağını öptükten sonra çıplak bedenini yana bıraktı ve birden bire, “Evlen benimle Elif!” dedi.
Elif başını yana çevirdi, “Ne?”
“Evlen benimle. Hemen yarın. Ben dönmeden önce. Evlenelim. Benimle Nevşehir’e gel. Ya da burada bir evimiz olur, ben burada kalırım.”

“Yüksek lisansını yapacaksın Ateş, yurt dışı hayalin-”
“Hayalimi siksinler, senden önemli değil. Burada bir üniversitede yaparım. Sonra senin okulun bitince birlikte gideriz. İstediğin, istediğimiz ülkeye. Birlikte...” Kızı kollarına aldı, “Elif ben sensiz kalırsam kafayı yerim. Çok ciddiyim, şaka yapmıyorum. Sensiz olamam.”

Elif yanağını okşadı adamın, “Bende sensiz olamam Ateş ama, nasıl olacak bilmiyorum. Yani yarın öbür gün beni suçlarsan?”
“Asla!” dedi dudaklarını öperek. “Sen benim en büyük hayalim oldun. Asıl mesleğim, eğitimim yüzünden sensiz kalırsam kendimi suçlar, asla affetmem. Hiçbir şey senin yaşattığın aşktan, o duygudan, gözlerinden daha güzel değil.” Saçlarını öpüp, onu kalbinin üstüne yatırdı. “Yarın birlikte gideceğiz, anlaştık mı? Nikah kıyacağız ve Nevşehir’e götüreceğim seni, yaz tatilinde bir kaç hafta orada kalırız, seni ailemle tanıştırırım. Kız kardeşim var, onu çok seversin. Annemi de öyle. Seni kızı gibi sever. Orada biraz gezer, istersen sonrasında Güney’e bir yerlere gideriz tatile, balayı gibi.” Gözlerini yumdu, “Sen benim yarımı tamamlayan diğer yarımsın. Asla yaram olmayacaksın Elif.”

Elif’in gözlerinden yaşlar akıyordu, “Tamam. Geleceğim.”
“Söz mü?” dedi adam heyecanla.
“Söz. Deli misin sen? Günlerdir uyku uyuyamıyorum bütün yaz, sonrasında sensiz nasıl yapacağım diye. Mezuniyetine sevinemedim bile neredeyse.” Sonra gözyaşlarının arasında kıkırdadı, “Ayrıca kim bestelerime söz yazacak sen gidersen?” dedi şakayla.
“Vay çıkarımız da var.”
“Aynen,” dedi başını kaldırıp adama bakarak. “Çok çıkarcıyımdır.”
Adam en son yaptıkları bestenin sözlerini kızın kulağına fısıldadı...

“Sen en güzel rüyasın...
Uyandığım en aydınlık sabahsın...
Sen ilk baharım,
Sen son yazım
Sen ömrüme kazılan aşkımsın...
Sen bi üzülsen, ben ölürüm...
Senin gülüşüne veririm şu ömrümü...
Sen gitme, kal yüreğimde...
Gidersen kaparım aşka gözümü...”
(Söz: EdHak)

Ve o gece ikisinin de aşkla gözlerini kapayıp, kabusa uyandıkları sabah oldu. Elif o evden çıkıp giderken yaralarını da sebeplerini de yanına almış, adama sadece cevabı hiç olamayacak ‘Neden bitti?’ sorusunu bırakmıştı.
“Cevabı verirsem, gitmeme izin vermezsin...” diye fısıldadı. Sonra da adama son kez bakıp, gecenin bir saati eşyalarını da alıp o evden ayrıldı.

Adam o sabah kapkaranlık bir güne uyanmıştı. O ayrılığı kabullenme evresi onun için çok acıydı, fazla ağırdı. Çünkü terk edildiğini bile çok sonra fark etmişti. Kızın evine gitmiş, arkadaşlarını soruşturmuş ama hiçbirinden tek biz iz bulamamıştı.
Günler sonra evini kapatıp İstanbul’a dönerken son kez ardına baktı...
“SAKLADIĞIM YARAMIN  SEBEBİ DE ADI DA SEN OLACAKSIN ELİF, HOŞÇAKAL! Senin yüzünden bir daha hiç kimsenin sözüne inanmayacağım. Sana bile...”