MEHİN | ᏖÖᏒᏋ

~20

20.Bölüm:

Mehin hazır olduğunu mesaj atarak kocasına söyledikten yarım saat sonra Karan arabayı konağın kapısının önüne çekip beklemeye koyuldu. Hava zaten kararmıştı, içeriye girip daha da vakit kaybetmek istemedi. Bir de dün gece ki rezilliği yüzünden annesinin kendisini sıkıştıracağını biliyordu.

Konağın kapısının açılmasıyla kapıda ki adamlar başını anında eğmiş, Karan da arabadan inerek ön kapıyı açmıştı Mehin'e. Normalde adamlardan biri de açabilirdi ama bu sefer karısının kapısını açmak geçti içinden.

"Teşekkür ederim."

Karan bir şey demeden kendi yerine geçip yola koyulurken, bir yandan da kaçak bakışlarla Mehin'e bakıyordu.

"Giderken bir hediye mi alsaydık. Yeni evliler ve ilk gidişimiz ayıp olur elimiz boş gidersek."

"Doğru, ben onu unuttum. Ama Mert pek takılmaz bu tarz şeylere, boşver. Başka zaman alırız."

"Karısı da var ama belki o ayıplar. Tanımıyoruz ki..."

Karan'ın gözleri, Mehin'in uzun kirpikleri arasında kocaman açılmış kahveleriyle buluşunca direksiyonu çarşıya doğru kırdı. Ve tam o sırada bir dikkatsizlik yapmış uzun bir korna sesi gelmişti.

"Manavdan mı aldın lan eğliyetini!?"

Karan, etkisinde kaldığı gözler yüzünden düz yolda giden bir adamın önüne kırdığını yeni fark edip özür dileyecekken duyduğu şeyle vaz geçti. Ne demişti o?

"Bilmiyorsan kullanmayacaksın abicim. Bir de hava olsun diye çekmiş altına son modeli. Senin me haddine o arabayı binmek!"

"Ne dedi bu bana!?"

"Boşver ağam, saçmalıyor."

Camı sonuna kadar açıp Karan'a karşı bağıran aynı zamanda uzun uzun kornaya basan adamla Karan birden gaza yüklenip adamı arabayla sıkıştırmaya çalıştı.

"İn lan arabadan!"

Mehin ilk defa böyle bir duruma yaşarken hem korkmuş hem de ne yapacağını bilememişti. Özellikle de Karan'ın adamı yolda sıkıştırmaya çalışması kaza yapma korkusu veriyordu.

"Nolur biz yolumuza gidelim. Boşver onu. İçmiş baksana."

"Sus Mehin!"

Karan'ın sinirden elindeki ve boynundaki damarlar belirginleşmiş bir anda ani bir firenle adamın önüne kırarken Mehin direk koluna yapıştı.

"Lütfen... Lütfen gidelim." Sesi titreyerek ve gözleri dolarak konuştuğu için büyük bir etkisi olmuş ama Karan bir kez daha arabadan çıkmaya yeltenmişti. Mehin ise Karan'ın elini sıkıca tutup başını iki yana salladı.

"Gitme." Bağırması umrunda bile değildi. Gerçekten korkuyordu.

"Bir şey mi var ağam?"

İleriden gelen adamlar Karan'ı direk tanırken, arabanın içinde ki adam yeni öğrenmiş ve tedirgin olarak ne yapacağını bilememişti. Ağa olduğunu bilseydi asla öyle gelişine güzel konuşmazdı. Ama Allah'tan arabadan inmeden bir ses duyuldu.

"Hayır yok bir şey." Ardından ise açılan şoför kapısı kapanmış ve araba tekrardan gaza basarak gitmişti.

...

"Altın almak saçma olmaz mı? Ev eşyası alsaydık."

"Yorma beni Mehin. Buradan alıp çıkalım. Zaten evlerinde bol bol eşya vardır onların."