Avoid [Styles]

48

48 bölüm!!!! Selam 48. bölümden.

Alice,

Gözlerimi yavaşça açıp etrafa baktığımda Harry'nin gözlerime bakan yeşil gözleriyle karşılaştım. Bir hastane odasındaydım.

"Harry?" Çatallı sesimle konuştuğumda elleri arasındaki elimi sıktı.

"Nasıl hissediyorsun? Acıyan bir yerin var mı?"

"Bebeğim, bebeğim nasıl? Ona bir şey oldu mu? Bebeğim iyi mi?"

"Sakin ol, o gayet iyi." Harry'nin sözleriyle gözlerimi kapatıp derin bir nefes aldım.

"Hamile olduğunu biliyor muydun?" Gözlerimi açıp ona baktığımda yüzünde ciddi bir ifade vardı.

"Biliyordum."

"Bana neden söylemedin?" Kaşlarını çattı.

"Yüzüme bile bakmıyordun, söylemek istemedim."

"Bana söylemeliydin Alice." Harry derin bir nefes aldı. Cevap vermediğimde konuşmaya devam etti.

"Bir şey istiyor musun?"

"Sadece, su alabilir miyim?" Komodindeki su şişesinin kapağını açtı ve başımı kaldırıp suyu içmeme yardım etti.

"Beni çok korkuttun."

"Sen de beni çok korkutmuştun, ödeşmiş olduk." Yanağımı okşadığında başımı diğer tarafa çevirdim. O yanan evde dkikalarca Harry'yi düşünmüş ona çok öfkelenmiştim. Ne zaman nefes almayı bırakacağımızı bilemezken o benim 1 ay yüzüme bakmamıştı. O Kendall'la yattığında, bana boktan davrandığında ya da onun yüzünden başım belaya girdiğinde ben onun tek kelimesini beklemeden affetmiştim. Ancak o beni tek hatamda silip atmıştı. Şimdi vurulup yangından kurtulunca değerimi anlaması bir şeyi değiştirmiyordu. Şimdi o beni kırmıştı.

"Sorun ne?" Harry bana doğru gelip saçımı okşadı ve dudaklarını yanağıma bastırdı. Elimi göğsüne koyup onu uzaklaştırdım.

"Diğerleri nerede? Onları görmek istiyorum."

"Alice yapma bunu."

"Neyi yapmayayım Harry?"

"Soğuk davranma bana."

"Sen 1 ay benim yüzüme bakmadın, bunu benden hangi yüzle istiyorsun?"

"Üzgünüm, sadece biraz ayrı kalmamızın iyi olacağını düşündüm."

"Ayrı kalmamız iyi olacak." Dediğimde elini yanağıma koyup bana daha çok yaklaştı.

"Ayrılamayız, seni yalnız bırakamam." Elini ittim.

"Ne değişti? 1 aydır yapayalnızım."

"Sen hamilesin." Harry'nin sözleriyle sertçe yutkundum.

"Bundan sana ne? Sana ihtiyacım yok."

"O bizim bebeğimiz, senin yoksa bile onun bana ihtiyacı var." Elini karnıma getirdi.

"Dokunma. Ne bebeğimin ne de benim sana ihtiyacımız yok." Elini tekrar kendimden uzaklaştırdım.

"Yapma Alice." Bu sırada kapı açıldığında bakışlarım oraya kaydı. Diğerleri içeri girerken Lottie gözlerime bakıp sevinçle yanıma ilerledi.

"Alice! Uyanmışsın." Elimi tutup saçımı kulağımın arkasına sıkıştırdı.

"Bebeğime zarar gelmemiş Lott."

"Biliyorum." Gülümsedi Lottie.

"Geçmiş olsun Alice, zor bir gündü." Louis'nin sesiyle başımı salladım.