Change

17

Claire kijkt ons nog steeds vol ongeloof aan. 'Maar, maar dat kan niet want...' Ze schudt haar hoofd. 'Nee,' fluistert ze, 'dit kan niet. Ik ben veel knapper dan zij! Hoe kun je voor dát kiezen?' Ze kijkt boos naar mij en daarna naar Austin. 'Je had voor mij moeten kiezen! Waarom zij wel en ik niet?' Ik zie dat ze tranen in haar ogen krijgt en kijk verbaasd van haar naar Austin. Hij heeft zijn tanden op elkaar geklemd. Er flitsen van allerlei emoties door zijn ogen. Ik kan er 2 onderscheiden van de rest. Woede en verdriet. 'Je weet best wat je gedaan hebt,' zegt Austin en ik zie dat hij zich moet beheersen om niet boos te worden. Hij keert zich naar mij toe. 'Kom we gaan.' Hij pakt me stevig bij mijn arm en trekt me mee. Ik probeer me los te trekken, maar hij is sterker. Als we bij de limousine zijn, geef ik het op en ga zitten. Austin en Roos stappen ook in. De hele weg is het stil. Als we bij mijn huis zijn, zeg ik gedag tegen Roos en stap uit. Ik loop naar de voordeur en wil die open doen, als iemand me bij mijn arm pakt. 'Wacht even,' zegt hij en ik draai me om. 'Wat?' vraag ik bot. Austin haalt zijn hand door zijn haar en zucht. 'Het spijt me.' Ik kijk hem aan zonder enige emotie te tonen. 'Misschien kunnen we dit beter binnen bespreken,' zeg ik en ik loop naar binnen, gevolgd door Austin. Ik loop naar de keuken, waar ik wat te drinken pak en een pak Bastogne. Daarna ga ik naar boven, naar mijn kamer. Austin volgt me al die tijd zonder iets te zeggen en gaat naast me op mijn bed zitten. Het is even stil en ik pak een Bastogne. 'Wat was dat met jou en Claire op het schoolplein?' vraag ik als ik het koekje op heb. Austin haalt zijn schouders op en kijkt naar beneden. Ik zucht. 'Waarom mag ik het niet weten?' vraag ik. 'Je mag het best weten,' zegt hij, 'maar ik weet niet of je het wel wilt weten.' 'Hoezo zou ik het niet willen weten?' Ik kijk hem vragend aan. Ik zeg toch dat ik het wil weten. Waarom zegt hij het dan niet gewoon? Hij haalt een hand door zijn haar en kijkt me aan. 'Weet je het zeker?' Ik knik. 'Oké,' zegt hij en hij gaat anders zitten. 'Toen ik nog in Amerika woonde, is Claire een lange tijd mijn buurmeisje geweest.' Ik kijk hem vragend aan. 'Heeft Claire in Amerika gewoond?' Aan Austin kan je het wel horen, want hij heeft een beetje een Amerikaans accent, maar Claire praat perfect Brits. 'Het is eigenlijk hetzelfde als dat jij hebt met Nederland,' zegt hij. Ik knik dat ik het begrijp. Mijn moeder komt uit Nederland en heeft mij ook Nederlands geleerd. Toch kun je horen dat ik een Brits accent heb als ik Nederlands praat. 'Claires ouders komen allebei uit Groot-Brittanië en zijn naar Amerika verhuisd. Claire is in Amerika geboren en is naar Groot-Brittanië gegaan toen ze 13 was,' zegt Austin en ik knik. Dat verklaart haar Britse accent. 'Die tijd in Amerika was ze mijn buurmeisje en beste vriendin. Toen ze naar Groot-Brittanië ging, hebben we contact gehouden en bekende ze dat ze verliefd op me was. Ik was ook verliefd op haar en we kregen verkering. Ondanks de afstand belden we elke dag. Toen ik een paar jaar later naar Londen verhuisde, waren we allebei dus ook ontzettend blij. Ik zag haar na 2 jaar eindelijk weer. Toen ik net in Londen woonde, besloten we om gelijk af te spreken. Ze was echter ontzettend veranderd en we hadden die klik die we in Amerika hadden niet meer. We besloten om uit elkaar te gaan. Ik was niet verliefd meer. Zij nog wel. Ze belde me elke dag en stond regelmatig voor mijn huis. Terwijl zij mij terug probeerde te krijgen, werd ik beroemd. Toen ik veel fans kreeg, belde ze me niet meer en zag ik haar nooit meer. Ondanks dat ik het had uitgemaakt, miste ik haar wel. Ze is heel lang mijn beste vriendin geweest en ook een tijdje mijn vriendin. Ik had een goede band met haar.' Er rolt een traan over Austins wang. Ik schuif dichter naar hem toe en geef hem een knuffel. Doordat we naast elkaar zitten, gaat het een beetje lastig, dus ik ga op zijn schoot zitten met mijn gezicht naar de zijne toe. Hij drukt me dicht tegen zich aan en het is even stil. Na een tijdje duwt hij me iets naar achteren toe. Hij heeft rode ogen van het huilen en ik geef hem een zachte kus. 'Ben je nog boos op me?' fluistert Austin. Ik glimlach en schud mijn hoofd. 'Ik ben nooit boos geweest. Ik wilde alleen weten wat er was op het schoolplein tussen jou en Claire.' Austin knikt en neemt mijn hoofd tussen zijn handen. 'Wat Claire en ik hadden, is verleden. Wat wij hebben, is het heden. Vergeet dat niet.' Ik glimlach verlegen en voel hoe ik begin te blozen. Het is even stil. 'Waarom reageerde je dan zo heftig op het schoolplein?' vraag ik na een tijdje. 'Reageerde ik heftig?' Austin kijkt me vragend aan. Ik schud mijn hoofd. 'Nee net niet, maar ik kon zien dat je boos en verdrietig was.' Austin slikt en kijkt naar beneden. 'Toen ik haar zo verdrietig zag, werd ik er zelf ook emotioneel van,' zegt hij, 'en ik was boos, omdat ik...' Hij stopt met praten. 'Omdat?' 'Nee, laat maar,' zegt hij. Ik schud mijn hoofd. 'Nee, ik wil het weten.' Ik kijk hem koppig aan. Hij haalt een hand door zijn haar en duwt me aan de kant, zodat ik naast hem zit. 'Heb jij een eerste liefde gehad?' Hij kijkt me aan en ik schud mijn hoofd. 'Jij bent mijn eerste vriendje,' fluister ik beschaamd. Austin glimlacht. 'Daar hoef je je niet voor te schamen,' zegt hij en hij geeft me een kus op mijn voorhoofd. Ik glimlach. Het is even stil. 'Claire was mijn eerste échte liefde,' zegt Austin dan. 'Ze zeggen altijd dat je je eerste liefde nooit vergeet en dat je altijd van diegene zult blijven houden. Toen ik dat voor het eerst hoorde, vond ik het onzin, maar toen ik straks op het schoolplein stond en Claire weer zag, wist ik dat het geen onzin was. Ik was dus boos op mezelf. Dat ik nog van haar houd.' Ik kijk hem met grote ogen aan. 'Wa-wat?' komt er vol ongeloof uit mijn mond. 'En ik dan?' Ik voel dat ik tranen in mijn ogen krijg. 'Ik hou van je. Meer dan van wie dan ook, dat beloof ik,' zegt Austin en hij omhelst me stevig. Ik probeer om hem te geloven, maar het feit dat hij ook nog van haar houdt, knaagt aan me. Ik weet dat ze niets meer hebben, maar ik ken Claire. Ze zal er alles aan doen om hem terug te krijgen. Het enige wat ik nu kan doen is Austin geloven. Ik wil hem niet verliezen. 'Ik hou ook van jou,' zeg ik en ik druk me dicht tegen hem aan. 'Nootje?' vraagt Austin na een paar minuten 'Hm-m.' 'Ben ik echt je eerste vriendje?' Ik maak me los uit de omhelzing en kijk naar het vragende gezicht van Austin. Ik knik en pulk aan mijn wijsvingernagel. Ik schaam me om het toe te geven. Iedereen op mijn school heeft al minstens 1 vriendje gehad. De meesten hebben zelfs al seks gehad. Austin duwt mijn hoofd met zijn wijsvinger omhoog. 'Ik voel me vereerd,' glimlacht hij en hij geeft een kus op mijn neus. Ik voel hoe de tintelingen zich verspreiden over mijn hele lichaam en glimlach automatisch door het fijne gevoel. 'Weet je dat ik nooit had gedacht dat ik mijn eerste kus aan jou zou geven?' Ik kijk hem verlegen aan. 'Ik ben blij dat je je eerste kus aan mij hebt gegeven,' fluistert Austin en hij drukt zijn lippen op de mijne.