Change

26

Ik draai me om en begin weg te lopen. 'Noa, wacht nou even!' roept Dante, maar ik loop stug door. Ik open de deur van school en loop regelrecht naar de kantine. 'Kom je even mee?' vraag ik aan Roos en ze knikt terwijl ze haar tas pakt en met me meeloopt. 'Dante en Austin stonden te vechten,' zeg ik als we afgezonderd zijn van alle leerlingen. Roos' ogen worden groot. 'Is Austin hier?' vraagt ze verbaasd en ik knik. 'Ja, hij wilde weten of het waar was dat Dante en ik een relatie hadden.' 'Wat heb je toen gezegd?' 'Dat we geen relatie meer hebben omdat ik moet nadenken.' Roos knikt langzaam. 'Dus hij denkt dat hij nog een kans maakt.' Ik zucht en knik. 'Waarschijnlijk wel, ja.' Roos bijt op haar lip. 'Wat ga je nu doen?' Ik haal mijn schouders op. 'Je wilt Austin terug, of niet?' vraagt ze. Ik knik en zucht. 'Hij is zo verwarrend. Eerst zegt hij tegen me dat hij me terug wil en schrijft hij een lied over me, dan bel ik hem en zegt hij dat ik hem met rust moet laten en vervolgens komt hij hier naar toe om te zeggen dat hij van me houdt. Ik snap het niet meer.' Ik haal een hand door mijn haar en ga op een bankje zitten. Roos gaat naast me zitten en zucht. 'Jongens zijn nou eenmaal verwarrend. Ik denk dat je naar hem toe moet gaan en zeggen wat je nu ook tegen mij zegt. Dat je hem verwarrend vindt en dat je duidelijkheid wilt.' Ik zucht en verberg mijn gezicht in mijn handen. 'Ga anders vanmiddag langs zijn huis en vertel hem de waarheid.' Ik knik. 'Oké.' We staan op en op dat moment gaat de bel. 'Geschiedenis,' kondigt Roos zuchtend de laatste les aan en ik grinnik. We lopen naar het lokaal en gaan op onze vaste plekken zitten.

'Hey, hoe gaat het?' vraagt Jace als hij naast me plaats neemt. Ik haal mijn schouders op. 'Gaat wel.' Hij knikt. 'Austin is naar huis gegaan en Dante zit weer in zijn eigen les.' Ik knik en glimlach. 'Dankjewel.' 'Ik heb ze niet naar huis gestuurd, hoor,' zegt hij en hij lacht. Ik grinnik. 'Ik bedoel bedankt voor het helpen en zo.' Hij glimlacht. 'Geen probleem. Ik doe het zo weer.' Ik glimlach en kijk hem even aan. Dan buig ik me naar hem toe en geef hem een knuffel. Hij slaat zijn armen ook om mij heen en drukt me tegen zich aan. 'Meneer Johnsen en mevrouw Sanders, kunnen jullie dit soort dingen buiten mijn les om doen?' zucht de leraar. We laten elkaar snel los en Jace glimlacht naar de leraar. 'Maar natuurlijk meneer,' zegt hij poeslief en ik moet moeite doen om mijn lach in te houden. De leraar zucht en negeert Jace. De les verloopt zoals normaal. Jace maakt af en toe een grapje waar ik dan om moet lachen, waardoor de leraar mij boos aankijkt. Hij kijkt dan ook opgelucht als de bel gaat en hij van ons af is. Samen met Jace en Roos loop ik het lokaal uit. 'Loop je even mee naar mijn kluisje?' vraagt Jace en ik kijk Roos aan. Ze glimlacht, zegt ons gedag en loopt dan de andere kant op. Jace en ik lopen naar zijn kluisje. 'Niet dat het mij iets aangaat,' begint hij als we bij zijn kluisje zijn aangekomen, 'maar wat is er tussen jou, Austin en Dante?' 'Austin wil me ineens terug en Dante is jaloers,' zeg ik en Jace kijkt me vragend aan. Ik vertel hem het hele verhaal en als ik uitgepraat ben, kijkt Jace me fronsend aan. 'En nu?' vraagt hij en ik haal mijn schouders op. 'Ik ga denk ik zo maar naar Austin toe om duidelijkheid te krijgen.' Hij knikt. 'Dat is inderdaad wel slim, ja.' We lopen de school uit en ik zeg hem gedag, voor ik mijn fiets pak en wegfiets. Met een knoop in mijn maag fiets ik naar Austins huis toe. Daar aangekomen zie ik een aantal bewakers staan. 'Is Austin thuis?' vraag ik aan één van de bewakers. 'Wie mag jij dan wel wezen?' vraagt hij nors. 'Ik ben Noa Sanders,' zeg ik en ik overhandig hem mijn identiteitskaart. 'Dochter van Max en Vera Sanders.' Hij knikt en geeft me mijn identiteitskaart terug. 'Austin is niet thuis,' zegt hij. Ik zucht en loop terug naar mijn fiets. In een langzaam tempo fiets ik naar huis toe. Als het huis in zicht komt, zie ik dat er auto's voor de deur staan. Hoe dichterbij ik kom, hoe beter ik de auto's kan zien. Mijn hart gaat sneller kloppen als ik één van de auto's herken. Austin is hier. Ik stop bij de poort en zie dat George daar staat. Dit keer herkent hij me wel en laat hij me er door. Ik zet mijn fiets snel in de garage en loop door naar de keuken. 'Daar zorg ik wel voor,' hoor ik mijn vader vanuit de woonkamer zeggen. 'Oké, dat is dan geregeld,' zegt Austin en ik voel hoe ik zenuwachtig word. Ik haal diep adem en loop dan de woonkamer in. 'Hey pap,' zeg ik en ik geef mijn vader een kus. 'Hallo lieverd,' zegt hij en hij glimlacht. Ik draai me om naar Austin en mijn adem stokt in mijn keel als ik zie wie er naast Austin zit. Ze kijkt me met opgetrokken wenkbrauw aan en schuift subtiel iets meer naar Austin toe. 'Austin ken je natuurlijk al,' zegt mijn vader en hij staat op, 'maar Rebecca waarschijnlijk nog niet.' Hij glimlacht naar me en ik glimlach een beetje ongemakkelijk terug. 'Jawel hoor,' zegt Rebecca, 'we hebben elkaar al eens ontmoet. Helaas.' Mijn vader trekt verbaasd zijn wenkbrauwen omhoog en zijn blik gaat van Rebecca naar mij en weer terug. 'O, nou oké.' 'We zijn bezig, dus als je ons alleen wilt laten,' zegt Rebecca en ze glimlacht bitchy naar me, terwijl ze met haar hand wuift als teken dat ik weg moet gaan. 'Dit is nog altijd míjn huis,' zeg ik en ik sla mijn armen over elkaar heen. 'En ons duet,' zegt ze en ze pakt Austins arm vast. Ik kijk haar even vuil aan, voor ik me omdraai en naar boven loop. Daar aangekomen bel ik Roos op. 'Je gelooft nooit wie er hier bij ons thuis is,' zeg ik als ze opneemt. 'Wie dan?' vraagt ze en ik zucht. 'Rebecca.' 'Rebecca, als in Becky G?' 'Ja,' zeg ik en ik laat me op mijn bed zakken, 'samen met Austin.' 'O my god,' zegt Roos, 'ik mag dat wijf niet.' 'Ik ook niet,' zeg ik en ik laat me achterover op mijn bed vallen. 'Ik kwam bij Austins huis en zag dat hij er niet was,' begin ik, 'toen fietste ik maar naar mijn huis en zag daar zijn auto staan. In de woonkamer zat hij samen met Rebecca en mijn vader te praten over een duet.' 'Ze gaan een duet doen?!' roept Roos en ik zucht. 'Ja.' 'Je hebt dus nog niet met hem gepraat,' zegt ze. 'Dat gaat nogal lastig,' zeg ik en ze maakt een instemmend geluid. 'Wacht even,' zegt ze en ik hoor hoe ze tegen iemand aan het praten is. 'Ik moet de hond uitlaten van mijn moeder,' zegt ze even later. 'Oké. Tot morgen.' 'Doei schat, het komt vast wel goed.' Ik glimlach. 'Dankje.' Ik hoor hoe ze ophangt en druk zelf ook het rode icoontje in. Dan pak ik mijn laptop en ga naar YouTube. Ik klik het account van Austin aan en scrol door zijn liedjes. Ik kom het liedje 'What About Love' tegen en klik die aan. Dat was altijd mijn lievelingsliedje. Ik heb hem al zo lang niet meer gehoord. De bekende tonen klinken door mijn kamer en ik glimlach. Ik zet de laptop aan de kant, ga liggen en sluit mijn ogen. Mijn hoofd beweegt mee op de muziek en ik zing zachtjes mee. Ik ben zo gefocust dat ik niet doorheb dat de deur opengaat en iemand mijn kamer binnenkomt. Ik open verschrikt mijn ogen en stop met zingen als iemand de muziek uitzet en verder zingt.

'What about love? What about our promises? What about love? You take it all and leave me nothing.'

Ik glimlach als ik zie dat het Austin is. Hij stopt met zingen en glimlacht ook. Ik ga rechtop zitten en hij neemt naast me plaats. 'Het spijt me,' zegt hij. Ik zeg niets en kijk naar mijn dekbed. 'Ik had niet zo kinderachtig moeten doen op het schoolplein.' Ik kijk hem aan. 'Waarom deed je het dan?' vraag ik en hij haalt zijn schouders op. 'Ik weet het niet. Die Dante had een grijns op zijn gezicht die ik er zo graag af wilde slaan.' Hij balt zijn vuisten en haalt diep adem voor hij verder gaat. 'Ik hoopte dat het allemaal een misverstand was en dat je niets met hem had. Je had me die maandag ervoor opgebeld om te zeggen dat je van me hield en een week later heb je ineens iets met hém. Ik dacht dat jij niet zo'n iemand was.' Ik voel hoe er een steek door mijn hart heen gaat als hij dat zegt. 'Hoe een iemand?' vraag ik zacht. 'Iemand die gelijk een nieuw vriendje heeft als het uitgaat met iemand anders.' Ik zeg niets en kijk naar mijn handen. 'Ik had me blijkbaar vergist,' zegt hij en ik voel hoe er een traan over mijn wang naar beneden glijdt. 'Ik wil ook niet zo'n persoon zijn,' zeg ik en ik hoor hoe mijn stem breekt. 'Dante vroeg me op een date en ik zei ja, want, nou ja, jij wilde me niet meer. We gingen vrijdag dus op een date en het was eigenlijk helemaal niet zo heel leuk, alleen toen hij me thuis afzette, kuste hij me ineens en ik wist niet wat me overkwam. Hij is wel heel aardig en zo, maar ik ben niet verliefd op hem. Ik wilde het vandaag dus uitleggen aan hem, maar op het moment dat ik dat wilde doen stond jij ineens met hem te vechten,' leg ik uit en ik kijk Austin aan. 'Dus eigenlijk is het mijn schuld,' zegt hij en ik schud mijn hoofd. 'Nee, het is mijn eigen schuld. Ik had vrijdag gelijk moeten zeggen dat ik niets voor hem voelde en dat heb ik niet gedaan. Het spijt me.' Weer glijdt er een traan over mijn wang en ik kijk naar beneden. Ik voel hoe Austin zijn vinger onder mijn kin legt en mijn hoofd langzaam omhoog tilt. Bij zijn aanraking voel ik hoe er een schok door mijn lichaam heen gaat en ik besef me nu pas hoe erg ik zijn aanrakingen heb gemist. Hij veegt de tranen weg en we kijken elkaar aan. Langzaam komt zijn gezicht dichter bij die van mij en ik sluit mijn ogen. Als mijn lippen die van hem raken, weet ik het zeker. Ik wil Austin. Geen Dante en geen Jace. Alleen Austin.

———————————————————————————

O my god... Dit is het 1-na-laatste hoofdstuk van Change... Ik heb al eerder gezegd dat dit boek ongeveer 30 hoofdstukken zou krijgen. Dat is dus wel ongeveer gelukt. Dit is nog niet het einde. Hierna komt nog een 'Zoveel-jaar-later' hoofdstuk en een epiloog. Houd dit boek dus nog even in je bibliotheek :)

xxx Anne