Change

20

De tranen stromen over mijn wangen terwijl ik in bed lig met een kussen tussen mijn armen geklemd. Huilend had ik mijn moeder opgebeld met de vraag of ze me op kon halen. Ze kwam me gelijk halen en zei de hele weg naar huis niets. Ze keek af en toe alleen bezorgd opzij. Ze zei er niets van toen ik gelijk naar boven ging toen we thuis kwamen. Ik ben gelijk in bed gekropen en nu lig ik al minstens een uur in bed te huilen. Ik had nooit gedacht dat een gebroken hart zoveel pijn kon doen. Het liefst bel ik Austin nu op en zeg hem dat het me spijt. Dan komt hij hier en kan ik in zijn armen wegkruipen terwijl we een film kijken. Hij zal me om de tien minuten een kus op mijn hoofd geven en ik zal alleen maar dichter tegen hem aankruipen. 's Avonds zal hij zeggen dat hij naar huis moet en ik zal hem smeken om bij me te blijven die nacht. 

Ik pak mijn mobiel en zet hem aan. Geen gemiste oproepen en ook geen gemiste berichten. Ik kijk naar mijn achtergrond. Een paar uur geleden leken we nog het perfecte stel en nu zijn we niet eens een stel meer. Ik ga naar WhatsApp en klik het WhatsAppgesprek van Austin en mij aan. 

Laatst gezien: Vandaag om 18:43

Ik kijk naar de tijd rechtsboven in het scherm en zie dat het al half 11 is. Ik sluit WhatsApp af en ga naar zijn Twitter. De laatste tweet heeft hij vanochtend verzonden. Ik vergrendel mijn mobiel en verberg mijn hoofd in het kussen terwijl ik huil. Als Rebecca er niet was geweest, hadden Austin en ik nu geen ruzie. Dan zaten we nu bij elkaar. Zou Austin nu bij Rebecca zijn? Ik schud mijn hoofd om zo de gedachte uit mijn hoofd te halen, maar het blijft aan me knagen. Hij zei dat ze zijn beste vriendin was. Dat hij haar al zijn hele leven kende. Zou ze blij zijn dat het uit is? Dat ze mij nooit meer hoeft te zien en dat ze Austin nu voor zichzelf heeft?

Hoe zou Austin zich voelen? Zou hij net als ik kapot zijn en niet normaal meer kunnen ademen van het vele huilen? Ik til mijn hoofd op en staar naar mijn mobiel. Ik had gehoopt dat Austin me zou bellen. Dat hij zou zeggen dat het niet zijn bedoeling was en dat hij van me houdt. Ik pak mijn mobiel en ga naar mijn contacten. Mijn duim blijft even zweven boven Austins naam, maar dan bedenk ik me dat ik het heb uitgemaakt en vergrendel ik mijn mobiel weer. Ik veeg de tranen van mijn wangen en sta op van het bed. Ik loop naar de badkamer en kijk in de spiegel. Mijn ogen zijn rood van het huilen en mijn mascara zit overal. Ik pak een watje en doe er een beetje make-up remover op. Ik maak mijn gezicht schoon en loop daarna terug naar mijn kamer waar ik een pyjama pak. Ik verwissel mijn kleding en ga in bed liggen. Ik pak mijn mobiel en sluit hem aan op de lader. Het scherm van mijn mobiel licht op als de stekker in het stopcontact zit en mijn hart stopt voor een moment met kloppen als ik op het scherm kijk. 

3 gemiste oproepen en 1 gemist bericht 

Met trillende handen ontgrendel ik mijn mobiel en kijk van wie de gemiste oproepen zijn Twee zijn er van Austin en eentje van een onbekend nummer. Daarna kijk ik naar het gemiste bericht. Het is van Austin

Kun je me bellen? 

Geen 'hey', geen 'x', geen smiley, niks. Ik haal een hand door mijn haar en ga naar mijn contacten. Ik wil op het groene icoontje drukken, maar bedenk me dan dat ik niet zo makkelijk moet doen. Ik ga terug naar WhatsApp.

Waarom? 

Ik druk op verzenden en bijt op mijn lip terwijl ik wacht tot Austin weer online komt. Het duurt niet lang voor hij online komt en begint met typen. 

Alsjeblieft?

Ik kijk naar het berichtje en denk na over mijn antwoord. Als ik toegeef, zal ik waarschijnlijk breken als ik zijn stem hoor. Dan zijn we terug bij af en is het wachten totdat we opnieuw ruzie krijgen over Rebecca. Als ik hem niet bel, weet hij dat ik boos ben en dat hij meer moeite moet doen om me terug te krijgen. Aan de andere kant: Misschien is er wel iets aan de hand. Mijn gedachten worden onderbroken door een 'pling!'