Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🍁
"İşte bu," dedi Umut temiz havayı içine çekerken. "Ânı yaşamak diye buna derim."
Ara tatilin son günlerine yaklaşıyorduk, piknik yapmak için açık bir alana gelmiştik. Gerçi pikniğimizin çok zengin olduğu söylenemezdi. Yalnızca birkaç tane damla çikolatalı kurabiyemiz vardı.
Kareli örtüyü yaprakları sararmış bir ağacın altına serdim. Etrafıma bakınıp kimseyi göremediğimde, "Kasım ayında piknik yapan tek salaklar biziz," dedim.
"Hava soğuk değil, neden yapmayalım ki?"
"Haklısın." Örtünün kenarına oturmasıyla ben de yanına geçtim. Henüz yeni gelmiş olmamıza rağmen gözlerini getirdiğim kurabiyelere dikmişti. Gülerek, "Umut!" dedim.
"Çok lezzetli gözüküyorlar."
"Karnım aç değil demiştin."
Ellerini iki yana açtı. "Damla çikolatalı kurabiye yemek için karnımın aç olması mı gerekiyor?"
Başımı iki yana sallarken dudaklarım yüzümde genişçe yayıldı. Kurabiyeleri getirdiğim kabı ortamıza çektiğimde zafer kazanmışçasına kahkaha attı.
"Onları ben yapmadım bu arada," dememle gülmeyi kesti. "Mutfağa girmek için fazla üşengecim. Annem yapmış, evde olunca birkaç tane getiriverdim."
"Dün gece tam iki saat boyunca bu kurabiyelerin ne kadar harika olduğundan bahsettin."
Kaşlarımı keyifle kaldırdım. "Ben yaptım demedim. Ayrıca yedikten sonra neden bu kadar övdüğümü anlayacaksın."
Kurabiyeden bir ısırık almasıyla gözleri hayranlıkla büyüdü. "Eğer bir yerden annem çıkmayacaksa bunların yediğim en iyi kurabiyeler olduğunu söylemek isterim."
Saçımı kulağımın arkasına atarken gülümsedim, bakışları yumuşadı. "Değiştin, bunu biliyorsun değil mi?" dedi yüreğimi eritecek bir sesle. "Artık gülümseme yüzünden eksik olmuyor."
