Luscious Man Series 1: Zaimon Luther Suarez

KABANATA 1

Gusto kong manakit. Gusto ko siyang saktan dahil sinasaktan niya na naman ako gaya ng ginawa niya sa akin noon. Pero hindi ko magawa dahil alam ko sa sarili ko na may kasalanan din ako kung bakit naging gan'yan siya kalupit ngayon.

He's a vile! Damn him!

I want him to be successful. I want him to be happy. I want him to reach his dreams someday. I want him to be a better man in the future. But I think, my prayers turns out. He became successful, yes. He reached his dreams, yes. I think he's happy now. But he did not became a better man today. He's now a monster on his own.

He really can hurt me just by his words. Just a simple word from his mouth, then it will break my heart into a million tiny pieces. And I hate him for hurting me, until now.

Dali dali kong pinaandar ang sasakyan palayo sa kinaroroonan niya. Nakita ko pa siya sa side mirror na nakatayo doon, nakahalukipkip, at nakatingin sa sasakyan kong papalayo sa kaniya.

He really is too far from me now.

Matagal naman na siyang malayo sa akin. Noon pa man. Hindi pa man siya nagiging successful ay malayo na siya sa akin. Na pakiramdam ko ay hindi talaga kami babagay para sa isa't isa. Hindi niya ako magugustuhan, kahit noon pa. Pinagpipilitan ko lang ang sarili ko sa kaniya dahil. . . gusto ko siya. Kahit na ipinagpipilitan kong ipamukha sa kaniya noon na hindi ko siya gusto, pero alam ko sa sarili kong gustong gusto ko siya dahil sa pagiging totoo niya. Kahit napakalupit niya sa akin noon. Hindi 'yon nakabawas sa pagkagusto ko sa kaniya. Lumala pa nga.

Inihinto ko ang sasakyan sa gilid ng kalsada at tumungo sa manibela habang umiiyak ng sobra.

"B-Bakit h-hindi pa kita n-nakalimutan. . ." humihikbing sambit ko at napahawak ng mahigpit sa dibdib ko kung nasaan ang puso.

Hinampas hampas ko 'yon para mamanhid.

"Ta** *na! Bakit hindi ka pa rin mawala sa sistema ko!" sigaw ko habang patuloy na bumubuhos ang luha mula sa mga mata ko.

Naninikip ang dibdib ko nang biglang tumunog ang cellphone ko. Ilang sandali kong pinakalma ang sarili ko bago ko kinuha ang cellphone ko sa sling bag na aking dala. Nang makitang si Vea ang tumatawag ay hindi na ako nagpanggap sa totoo kong nararamdaman.

"Vea. . ." humikbi ako at tinakpan ng kamay ang bibig ko. Kahit anong pigil ko ay lumalabas pa rin ang hikbing 'yon.

"Dane, what the heck. Ano'ng nangyari?!" Nag-aalalang tanong ni Vea nang marinig ang boses ko na umiiyak.

Mas lumakas ang hikbi ko sa sinabi niya. Dinadaan daanan lang ang sasakyan ko ng mga sasakyang dumadaan dito. Habang ako ay umiiyak sa loob.

"H-He's back." I said almost a whisper.

"What? S-Sino?" I know she have a clue but she really just want me to confirm it.

"Si Zaimon. . ." huminga ako ng malalim at naramdaman kong natigilan siya ayon na rin sa katahimikan niya sa kabilang linya.

"What the freak?! Kailan pa? Nagkita kayo? Saan? Bakit? At paano?! Shit! Shit talaga, Deyn!" Rinig ko ang prustrasyon sa boses niya habang ako ay patuloy na humihikbi dito sa loob ng sasakyan ko.

"I-It's a coinsidence, Vea. I. . . I didn't know that h-he is the buyer of our property. I didn't know he'll buy it. I didn't know he will do that because I know he don't want to be connected with me anymore. I know that he's mad at me for what happened years ago. I know that he will immediately refuse if he'd know that the broker of that property i-is me. So, why did he still buy that mansion? For what? To get even with me? To have his revenge on me? I. . . I don't know! I'm still in the verge of schock the moment I saw him." Nanlalamig ang buong katawan ko. Nanginginig ang kalamnan ko habang patuloy ako sa pagluha.