Luscious Man Series 1: Zaimon Luther Suarez

KABANATA 56

Kinabukasan ay maaga kaming nag-check out sa hotel na 'yon at umuwi ng Manila. Habang nasa biyahe ay kakaibang kaba ang nararamdaman ko. Nanlalamig ang aking kamay at kanina pa ako nakakagat sa aking pang-ibabang labi dahil sa kabang nararamdaman.

I will finally meet them again after eight years of being jailed in our dark past. I will finally tell them how much I'm sorry for what happened. I will finally. . . let go of this heavy feelings I have for years now. I will finally. . . forgive myself as they finally forgive me. I hope it went well like I'm expecting.

"Hey, baby. Are you okay?" Napabaling ako kay Zaimon nang bigla niyang hawakan ang aking kamay na nanlalamig at nanginginig sa kaba.

Napalunok ako nang mariin at tumango kahit kita naman sa hitsura ko ang kaba lalo na sa kamay kong nanlalamig at nanginginig.

"Are you sure? You're sweating bullets and you're trembling, baby." Ngumiti lang ako sa kaniya at huminga nang malalim.

"I'm actually. . . nervous." Napabuntong hininga ako habang kinakagat ang aking labi sa sobrang kabang nararamdaman.

"Don't be. They're not mad at you. They won't be rude and they will welcome you as a family." He said in a soothing voice.

Kahit na sobrang malambot at gaan ng mga sinabi ni Zaimon ay hindi 'yon nakabawas ng kaunti sa kabang nararamdaman ko. Halos hindi nga pumasok 'yon sa isip ko. Wala akong ibang ginawa kung hindi ang pakalmahin ang sarili ko habang hinahaplos ni Zaimon nang marahan ang kamay kamay na hawak niya na nagbibigay ng init doon.

"This will be the first time I will meet them again after eight years, Zaimon. So you can't blame me for being tjis nervous right now. I have been so guilty for what happened years ago. I have been carrying this baggage of guilt for years. Kaya. . . hindi ko maiwasang. . . kabahan sa magiging pagkikita namin ng pamilya mo. Hindi ko maiwasang. . . kabahan habang naiisip ang mga posible nilang sabihin sa akin. But. . . not what happen, I will still apologize to them." Tiningnan ko si Zaimon na nakangiti habang nakatingin sa daan. Humigpit ang hawak niya sa aking kamay na para bang ikinasaya niya ang mga sinabi ko.

"Nandito lang ako sa tabi mo kahit anong mangyari." He glanced at me and gave me a warm smile.

Tumango ako at hinayaan na muna ang kalabog ng puso ko. Hindi ko alam kung para saan 'yon, sa ngiti niya, sa sinabi niya, o para sa mangyayari mamaya? Kahit ano pa man 'yon, hindi ko na muna papansinin at magpo-focus ako sa pagpapakalma sa aking sarili.

Nasa loob na kami ng Manila ngayon, at konting panahon na lang ay makikita ko na ang pamilya ni Zaimon.

It feels so surreal. The same feeling I had when I was still a teen, the day I met Zaimon's mom in their house as they welcome me with warm smiles in their faces. This feels home, but kinda nervous because of stained of past.

I wonder how they will react as they see me in their house once again. I changed a lot. From my physical appearance to my attitude. I'm not the same spoiled Dane they knew years ago.

"Malapit na tayo," Zaimon announced as he maneuver his car towards the village's gate.

I swallowed hard as I look outside the car. Kanina ay hindi talaga ako nakatulog o nakapagpahinga man lang habang nasa biyahe dahil iniisip ko ang mangyayari ngayon. My eyes were wide awake and did not feel the tiredness of yesterday. Parang kahit anong gawin kong pagod sa sarili ko ay hindi ko mapilit ang sarili kong magpahinga dahil sa mga naiisip. Hindi ko nararamdaman ang pagod at puyat kakaisip kagabi ng mangyayari ngayon.

And now, I feel like my body will collapse any time soon because of so much nervousness. Huminga ako nang malalim, pinupuno ng hangin ang aking baga para maging normal ang paghinga. Habang papalapit kami sa kung nasaan man ang bahay nila ay mas lalong lumalakas ang kabog ng puso ko. Namamanhid na ang dibdib ko sa dobrang lakas ng pintig no'n.