DAYLIGHT'S END (Galvez Series #1)

Kabanata 51

Daylight's End

Trade

It's so easy to acknowledge anger in our life. Mas madaling makaramdam agad ng galit tuwing may mga bagay tayong hindi nagugustuhan. Iyon agad ang unang nararamdaman imbes na magtanong at linawin ang lahat.

We refused to flattened what is crumpled and so we started forming things in our mind. Feeding our brains lies and unnecessary scenes.

And that's how anger will slowly overtake and change our perspective in life.

In my case, I was blinded by my anger. Nagpadala ako sa galit ko sa kan'ya at hinayaan ang sariling malunod. Inalagaan ko ito ng ilang taon kaya umabot sa ganito ang lahat. I wasn't able to forgive because anger keeps pulling me back.

Brave they say is for those who takes risks. I wasn't brave because I refuse to take risks.

Pero sa pagkakataong ito ay magiging matapang ako sa lahat. Para sa amin. Ayokong sayangin ang panahong ibinigay sa akin.

Tiningala ko ang mahimbing nitong pagtulog sa tabi ko. Paminsan minsang kumukunot ang noo nito kahit sa pagtulog. Nakalingkis ang mga kamay at paa sa akin. I pulled the sheet above me. I rested my hand on his bare chest and feel his heartbeat.

I pouted when in just a small movement my muscles felt tired. Even my thighs and between my legs felt sore again. He is just so huge that it hurts everytime we do it. Hindi ako masanay sanay sa laki nito at palagay ko ay first time ko palagi tuwing ipapasok na niya.

I smiled and run my index finger on his pointed nose. His thick and curled lashes and a bit parted thin red lips were inviting. Inabot ko iyon at pinatakan ng halik. The softness of his lips were as soft as a cotton and as sweet as a candy. Hinaplos ko iyon nang kumintab lalo na parang nilagyan ng lip gloss. I scooted beside him and let my consciousness take me away.

"C'mon man... just get your ass ready for the meeting! I'm busy! I can't. You can handle it. I'll be gone for a week or so... yeah right. Fuck you. Get lost, man." Naalimpungatan ako sa marahang boses na iyon.

I slowly opened my eyes ngunit napapikit rin sa sinag ng araw na pumapasok sa loob ng kwarto. The curtains were wide open kaya hindi ko maibuka ang mata. Nairita ako agad doon at tinakpan ito gamit ang dalawang kamay.

I heard a deep chuckle beside me before I felt a chaste kiss on my lips. Nawala ang kunot sa noo ko at tinanggal ng dahan dahan ang kamay. I pouted at the sight of a man glistening in the morning light.

"Good morning, baby..." Maaliwalas ang mukha nito at mukhang bagong ligo rin.

Nahawakan ko ang dulo ng kumot nang maalalang wala akong kahit anong damit sa ilalim. Pinagdikit ko ang hita. Sinundan nito ang ginawa ko at tumawa.

"I see. I'm sorry for that..." He leaned in and took another peck. Hinawi ko ang mukha nito paalis."Come on. I cooked our breakfast,"

Paglabas ko ng kwarto ay naabutan ko ang isang itim na duffel bag na nakapatong sa sofa. I look at it curiously. Dumiretso rin ako sa kusina nang tumunog ang tiyan.

Halos maglaway ako nang makita ang nakahain sa mesa. It was just a simple breakfast na madalas lutuin ng marami pero kakaiba ang gutom ko ngayon na parang hindi ako kumain kagabi.

I must be so spent last night kaya idadaan ko nalang sa pagkain.

Rouxe came back from the balcony habang sinusuksok ang phone sa bulsa ng jeans. Tumabi ito sa pag upo at kumuha rin ng sariling pagkain.

"You should eat a lot like that..." Komento niya sa natutuwang boses.

Tumusok ako ng hotdog at inilagay sa plato ko.