ستاره ی جدید:
نیم ساعت گذشته بود ، بالاخره ییبو برگشت ، سر درد رو بهانه کرد و نهار نخورد ، توی ملافه ی تختش فرو رفت ، و در برابر اصرار جان برای نهار هیچ حرفی نزد!
جان که متوجه بی حوصلگی و خستگی یهویی ییبو شده بود، اصرار بیشتری نکرد و تنهاش گذاشت !
ییبو بعد از رفتن جان با ناراحتی سر جاش نشست و به در بسته ی کانکس زل زد!
سعی کرد افکار آشفته شو سر و سامان بده ، و به خودش نهیب زد: تو که میدونستی جان گی نیست ، پس چرا یهو اینقدر بهم ریختی ! با یه بوسه ی ساده مسلما جان عاشقت نمیشه ، احمق نشو وانگ ییبو ...
بزرگ شو و سعی کن عاقل تر باشی!
با تمام وجود دست و پا میزد و سعی میکرد خودشو به ساحل امن آرامش برسونه !
دوباره احساس سوزشی توی قفسه ی سینه اش کرد و روی تختش دراز کشید، تنفسش سختتر شد و
ماهیچه هاش سفت شد !
این ممکن نبود ، ماهها از این واقعه میگذشت ، در طی این مدت یکبار هم دچار آریتمی نشده بود، اما چرا حالا ، ترس زیادی نداشت ، در واقع از بچگی با این مشکل کنار اومده بود، و گاهی دچارش میشد !
سعی کرد آروم باشه و تمرینات عادی شو انجام بده : آروم باش وانگ ییبو ! آروممم! نفس بکش ...تو میتونی !
دقایق به کندی میگذشت ، اما ناگهان در باز شد و جان با ظروف غذا وارد شد ، با نگاهی گذرا به صورت ییبو به طرف میز کوچیک وسط اتاق رفت و گفت: تنهایی نتونستم چیزی بخورم ، باید بیای اینجا و کنارم بشینی ، حتی اگه خودت نمیخوری باید کنارم بشینی و منو تماشا کنی! قبوله ؟!
ییبو سعی کرد انگشتشو تکون بده یا حرفی بزنه ، اما نتونست!
جان با سکوت ییبو به طرفش چرخید و گفت: هی ... وانگ ییبو ....چرا جوابمو......
اما با دیدن انگشتهای چنگ شده ی ییبو ، و نگاه بی حسش وحشت زده به طرفش دوید و صداش کرد: ییبو .... ییبو چی شده؟!
اوه خدای من !!! باید کمک خبر کنم !
دستپاچه دور خودش چرخید و برای چند ثانیه کاملا گیج و منگ بود، با دیدن موبایلش به طرفش خیز برداشت تا به کسی خبر بده !
اما با شنیدن صدای خفه ای که از گلوی ییبو خارج شده بود ،با شتاب بطرفش دوید و کنارش زانو زد!
و با درماندگی و ترس نالید : ییبوو! خوبی؟!
ییبو که حالا کمی بهتر شده بود پلک زد و سعی کرد لبخند بزنه یا انگشتشو تکون بده ، جان با دیدن لرزش انگشت های کشیده و سفید ییبو ، ناخواسته جلو رفت و دست بزرگشو توی دستهای خودش گرفت و نالید: خدای من! ییبووو!
ییبو به آرامی لب زد: خو...خوبم !
و کم کم تپش قلبش منظم تر شد ، هر لحظه بهتر و بهتر میشد ، انگشتهاشو بزحمت دور دست لرزان جان پیچید و دوباره باهاش تماس چشمی رو برقرار کرد و بریده بریده بهش گفت: نترس ...خوبم ...دیگه خوبم!
و کم کم تنفسش مرتب شد!
جان که از هجوم این همه استرس و فشار وحشتناک روحی ، بی نهایت وحشتزده شده بود ،با نگرانی نگاهش کرد و گفت: آخه چی شد ؟! میخوای به آقای لیانگ ....
ییبو فشار انگشتهاشو روی دست جان بیشتر کرد و در حالیکه نفس عمیقی میگرفت ،جواب داد: نه ! خوبم ! چیز خاصی نیست ! نترس .... من قویتر از این حرفها هستم !
بعد نگاهی به صورت رنگ پریده و لبهای لرزان جان کرد ،لبهایی که ساعتی قبل با لذت بوسیده بود ،و حالا از ترس از دست دادن ییبو اینطور میلرزید!
با صدای سرفه ی جان به خودش اومد و با شرمندگی لبخند زد و گفت : خیلی ترسیدی؟!
جان با خنده ای هیستریک سرشو تکون داد و گفت: ترسیدم ؟! داشتم از وحشت میمردم ! این ...این چی بود؟!
درد داری؟! چیزی نمیخوای؟!
ییبو سرشو تکون داد و گفت: فقط کمی آب خنک!
YOU ARE READING
Nonesense
FanfictionNonesense تمام شده📗📕 کارما بهت فرصت میده گاهی... پس باید بجنبی تا از دستش ندی .... ژانر: درام ، بی ال *هپی اندینگ* ییبو تاپ
