Replay {DUTCH}

Hoofdstuk 20

Mijn ogen worden groot en rood, en ik hou mijn adem in. "Leukemie, jullie denken dat ik leukemie heb? Hoe kun je dat nou na die paar testjes weten?" "Niet" zegt Ava, "We hebben alleen een vermoeden." Ik adem uit, mijn blik gaat meteen naar mijn vader. "Hoezo denk jij dat ik Leukemie heb, en hoezo kun je me dat niet gewoon vertellen?" Dit is de eerste keer dat ik echt boos ben op mijn vader. "Isa alsjeblieft" reageert mijn vader rustig. "Hoe kun je nou zo rustig praten!?" Is de boze reactie die ik terug kaats. "Isa?" Probeert Ava er voorzichtig tussen te komen, "er is een hele grote kans dat je helemaal geen Leukemie hebt. Dit kunnen wij namelijk, zoals jij net al zei, nog helemaal niet zeker weten want we hebben nog geen goede onderzoeken gedaan" "Ik wou het niet vertellen omdat ik dacht dat ik je bang of boos zou maken," vult mijn vader haar aan. "Alsof ik dat niet zou worden als je het door iemand anders liet vertellen!" Zeg ik met een verhefde stem. Ik sta op en loop de kamer uit, "ik zie je thuis wel," is het laatste wat ik zeg voordat ik de deur achter me dicht gooi.

***
Eenmaal terug thuis lig ik op mijn bed, mijn telefoon ligt naast me met de muziek lekker hard. Leukemie.... hoe komen ze erbij? Hoezo zou ik dat hebben? De muziek stopt, ik hoor een geluidje dat ik een berichtje binnen krijg en de muziek gaat weer verder. Ik besluit het berichtje te negeren en ga verder met muziek luisteren.

Ik weet niet hoelang ik hier nu al lig, maar mijn spotify-lijst speelt zich al voor de derde keer opnieuw af. Ik verwacht dat pap me elk moment kan roepen dat ik moet komen avondeten.
Ik kijk nsae mijn telefoon en herinner me dat ik, waarschijnlijk een paar uur geleden, een berichtje heb gekregen. Ik besluit toch te kijken en zie dat het een appje is van Thomas.
'Heeft je vader je verteld waarom hij je wou komen halen?' Ik twijfel of ik wil reageren, maar besluit dit toch te doen.

Isa: 'soort van... Ik weet in ieder geval wel wat pap dacht.

Thomas: 'Hoe bedoel je?'

Isa: 'Hij bracht me vanuit jou regelrecht naar het ziekenhuis, maar elke keer dat ik vroeg wat er was negeerde hij me totaal.'

Thomas: 'Hoezo ziekenhuis? En hoezo negeerde hij je? Maar weet je nu wel hoezo je daar naartoe moest?'

Isa: 'Pap negeerde me zo lang dat de dokter het uiteindelijk heeft verteld'
Isa: 'Ze zeggen dat ik misschien Leukemie heb...'

En ik barst alweer in tranen uit, wat als ik echt ziek ben? Als ik echt leukemie heb? Ga ik dan dood? Kan ik mama nooit meer zien? Hoezo dacht pap dat ik Leukemie heb? Ik begin steeds harder te huilen, totdat ik wordt gebeld. Thomas. Ik probeer een zo normaal mogelijke stem op te zetten en neem de telefoon op:

'H-h-hallllo'
'Hallo Isa, hoe gaat het?'
'Dat vroeg je net ookal...'
'Sorry'
'Geeft niet, ik wordt gewoon chagerijnig van wat er allemaal gebeurt.'
'Ik vind het echt vreselijk, maar hoe was het eigenlijk in het ziekenhuis?'
'In het begin ging het, maar daarna... aardige dokter, normale onderzoekjes, bloedprikken was iets minder, en toen het verhaal dat ik zogenaamd leukemie heb. Ik wil het niet geloven, maar ik kan het niet vergeten.'

Het is even stil en hoor Thomas slikken, ondertussen staan mijn ogen weer op het punt van springen. Ik hoor dat Thomas wat wilt zeggen.

'Volgens mij.....'

Maar meer hoor ik niet, de verbinding is verbroken. Mijn mobiel is uitgevallen...