Replay {DUTCH}

Hoofdstuk 34

Hier had ik eigenlijk geen zin in. Ik draai de envelop weer om en leg hem terug op de deurmat, zoals ik hem aangetroffen heb. Ik zet een stap naar achter, draai me om en loop de woonkamer in. Mijn Vader en Nicole zitten nog steeds op dezelfde plek, en kijken aandachtig naar de televisie. Ik loop de keuken in en schenk mezelf een glaasje drinken in. Als ik klaar ben pak ik mijn glas, en ga ik op mijn plekje voor de televisie zitten. Samen kijken we de film af, en als ik eerlijk ben vond ik hem heel erg leuk. De film is net afgelopen en mijn vader en Nicole zijn opgestaan. Ik weet niet waar ze nu naartoe zijn, maar dat intresseert me nu eigenlijk niet. Ik ga op de lange bank liggen en rek me een keertje lekker helemaal uit. Na eventjes op mijn rug te hebben gelegen en het plafond goed bestudeerd te hebben begint mijn telefoon te trillen. Het is maar kort, waarschijnlijk een berichtje.
Ik pak mijn telefoon en ontgrendel hem, inderdaad, een whatsappje. Ik open de melding, en zie dat het berichtje van Thomas is. 'Hallo,' is het enige wat hij stuurt. 'Hallo' Stuur ik terug. Dit keer springt Thomas niet meteen online, dus sluit ik het gesprek. Ik ga enkele spelletjes spelen die blijkbaar nog op mijn telefoon stonden, en waar ik een eeuwigheid niet meer naar gekeken heb. Terwijl ik probeer mijn record te verbreken in een of ander zenuwslopend spelletje wordt ik onderbroken. Mijn scherm spin eerst op zwart, en daarna zie ik dat ik gebeld word door Thomas. Mijn oproep geluid staat uit, maar mijn telefoon trilt. Ik schraap mijn keel en neem op.

'Met Isa'

'Met Thomas' Hoor ik opgewekt aan de andere kant van de lijn. Die jongen is altijd zo vrolijk... 'hoe gaat het?'

'Nahh.. wel redelijk,' zeg ik. Ik twijfel over wat ik Thomas allemaal moet vertellen, maar besluit hem te vertrouwen. 'Ik heb net een brief gekregen van het ziekenhuis, maar ik heb hem nog niet gelezen.'

'Hoezo niet?

'Nah, ik weet het niet precies. Ik voel me gewoon... raar ofzo...'

'Ehmm, oké? En wat was je dan van plan te doen, alles negeren?' Vroeg Thomas met een licht opgeheven stem.

'Tja, als dat nou eens kon.'

'Isa alsjeblieft,' klonk Thomas bezorgd. 'Er is misschien iets aan de hand in je lichaam, en jij doet alsof het je niks intresseert? Dat had ik niet van je verwacht.'

Thomas' woorden dringen langzaam tot me door, en er hangt een lange stilte. Totdat Thomas een nieuwe poging doet.

'Isa, je zei toch dat je een brief had ontvangen van het ziekenhuis hè?'

Ik knikte, ookal wist ik dat hij dat niet kon zien.

'Alsjeblieft, lees hem.' Zei hij. 'Anders kom ik hem je voorlezen!' Zei hij half bezorgd, half lachend.

'Misschien heb je gelijk.' Antwoorde ik voorzichtig.

'Misschien?'

'Misschien.'