Replay {DUTCH}

Hoofdstuk 24

Ik leg mijn bestek op mijn bord en veeg met mijn hand langs mijn mond. "Het was heel lekker" zeg ik tegen mijn vader. "Gelukkig!" Zegt hij terug en staat op om de tafel af te dekken. Ook ik sta op en schuif mijn stoel aan. Pak was sausjes van de tafel en zet ze terug in de koelkast. Zo loop ik direct door naar de woonkamer en ga op de bank liggen. Ik grijp direct naar mijn telefoon en zoek meteen naar het berichtje waarvoor ik net geen tijd meer had. Ik open het. Het berichtje waar ik zo blij om ben komt van mijn moeder. Ik lees wat ze heeft geschreven.

'Hallo schat, heb je al een beetje de draai gevonden in Engeland? Ik hoop het voor je, want ik mis je heeeeelll erg! Xxx. Heb je ook al veel vrienden gemaakt en al veel van de stad gezien. Ik wil dat je me alles verteld!!
Heel veel kusjes van je allerliefste mama xxxxxxxxx.'

Er komt een gemengd gevoel in mijn buik van blijdschap en verdriet, ik besluit direct terug te appen, sorry Thomas, eerst mijn moeder en dan bel ik jou.
Ik weet niet precies wat ik moet schrijven, ik heb zoveel te vertellen. Ik begin met dat ik een goede vlucht heb gehad en we een heel mooi huis hebben, gevolgd door de fantastische ontmoeting met Thomas. De leuke dingen die ik al heb meegemaakt en dat ik mijn moeder ook heel erg mis. Helaas eindig ik met het verhaal over de leukemie die ik mogelijk zou hebben. Na het schrijven van een heel lang verhaal verstuur ik mijn bericht. Het feit dat ik het verhaal over Leukemie dadelijk nog een keer moet vertellen, maar dan aan Thomas, doet me niet goed. Het is heel moeilijk om te vertellen, omdat ik het steeds meer begin te beseffen.
Mijn vader zit ondertussen ook op de bank en heeft de televisie aangezet. Aangezien ik niet wil dat hij het gesprek tussen mij en Thomas meekrijg ga ik naar mijn kamer.

Ik ga op mijn bureaustoel zitten, ik heb mijn telefoon nog in mijn handen. Met trillende handen ontgrendel ik mijn telefoon, typ Thomas' nummer in dat ik blijkbaar nog steeds uit mijn hoofd ken na onze eerste ontmoeting. Sla een diepe zucht en druk op bellen. Ik hou mijn telefoon tegen mijn oor, dit hardop gaan vertellen is toch wel wat anders dan berichtjes schrijven, Ookal weet Thomas al een beetje wat er aan de hand is.

"Met Thomas," hoor ik iemand aan de andere kant van de lijn zeggen. Ik voel mijn hart in mijn keel sneller kloppen. "Hoi, met Isa," probeer ik zo normaal mogelijk te zeggen, wat tot mijn verbazing aardig goed lukt. "Mijn telefoon was uitgevallen." Ik hoor aan Thomas dat hij niet weet waar ik het over heb. "Je weet wel," praat ik snel verder. "De vorige keer dat ik je belde en de verbinding opeens weg was?" Oooh, oké." Zegt Thomas. "Best wel logisch, maar hoe dan ook. Hoe gaat het met je?" "Best wel goed eigenlijk, ik kreeg vanmiddag een berichtje van mijn moeder uit Nederland, ik heb haar toevallig net terug ge'appt." Ik krijg een brok in mijn keel maar probeer toch rustig verder te praten. "Ik heb haar verteld wat allemaal is gebeurd, maar ze heeft nog niet gereageerd. Ik ben zo gespannen over wat ze gaat zeggen." "Het komt wel goed," hoor ik Thomas met een gerustgevende stem zeggen.