Replay {DUTCH}

Hoofdstuk 23

Zonder na te denken vul ik in wat ik in moet vullen, ookal ben ik het er niet mee eens. Ookal weet ik zeker dat ik geen Leukemie heb. Ik doe alweer wat van me verwacht wordt, omdat dat hetgene is wat ik altijd doe. Dat is dat brave meisje dat ik altijd ben geweest.

"Bedankt voor het invullen van deze vragenlijst" komt er in beeld te staan. "Druk op 'verzenden' om uw antwoorden te verzenden."
Alweer doe ik wat van ne verwacht wordt, ik druk op verzenden en sluit mijn tablet af.
Ik loop naar het midden van mijn kamer en ga weer op de grond zitten. Ik kijk nog 1 keer naar de foto van mij met mijn vader en moeder en ruim alle spullen op die ik uit de doos heb gehaald.
Als ik klaar ben zie ik dat het al half zes is. Ik pak mijn telefoon en loop naar de deur van mijn kamer, open hem en loop vervolgens via de trap naar beneden. Tijd voor avondeten.

Als ik beneden kom en naar de keuken loop zie ik dat mijn vader staat te koken, hij heeft me waarschijnlijk gehoord want hij draaide zich bijna direct om en keek me aan. "Hoi Isa, het eten is bijna klaar. Je kunt al gaan zitten als je wilt." Hij draaide zich weer terug en roerde in een pan waar waarschijnlijk aardappeltjes in zitten. Mijn vader klonk helemaal niet boos, of teleurgesteld. Hij klonk gewoon, gewoon normaal.

Ik leun met mijn rug tegen de muur en laat mijn armen langs mijn lichaam hangen. Daardoor voelde ik mijn telefoon in mijn broekzak zitten. Ik moest meteen denken aan mijn gesprek met Thomas, het geprek dat werd afgebroken doordat mijn telefoon uitviel.
Ik heb hem verteld wat er allemaal die dag in het ziekenhuis is gebeurt, meer weet Thomas niet. Ik weet zeker dat hij zich heel erg zorgen maakt. Ik heb zelfs het idee dat hij en Will elk moment voor de deur kunnen staan om naar mijn verhaal te luisteren. Natuurlijk gebeurt dat tweede niet, dat zou te mooi zijn om waar te zijn.
Als ik mijn telefoon pak zie ik dat ik een Whattsapp melding heb, ik ontgrendel mijn telefoon en zie dat ik van twee mensen een berichtje heb gekregen. Één van die twee personen was Thomas, ik open ons gesprek en lees wat hij heeft geschreven.
'Sorry dat ons gesprek zo plotseling eindigde. Ik weet niet tot hoever je hebt meegekregen wat ik had verteld, ik kreeg na mijn hele verhaal geen reactie en merkte toen pas dat de verbinding weg was. Niet zo handig van mij, haha. je me terug als je tijd hebt? Xx Thomas'
Die 'Xx' op het einde tovert een lach op mijn gezicht, ik neem mezelf voor hem te bellen als ik klaar ben met eten. Nu eerst eventjes kijken wie mij nog meer geappt heeft, ik sluit mijn gesprek met Thomas en kijk wat ik nog meer binnen heb. Ah, gevonden. Als ik de naam lees van de persoon die mij geappt heeft wordt mijn smile nog groter. Als ik met een verbaast happy face van mijn telefoon opkijk zie ik dat mijn vader tegenover me staat te kijken hoe ik me uitleef. Akward. "Het eten is klaar, kom je nog zitten?' Zegt hij en knipoogt.