Replay {DUTCH}

Hoofdstuk 38

Terwijl ik de laatste aardappeltjes van mijn bord prik schuif ik mijn stoel al naar achter. Ik stop de volle vork in mijn mond en hap in één keer alle aardappeltjes er vanaf. 'Hmmm', is het geluid dat ik maak met mijn overvolle mond. Ik pak mijn bord en bestek en loop naar het aanrecht, spoel mijn spulletjes even af en zet ze daarna netjes in de vaatwasser.
Mijn vader had krieltjes gebakken, met een gehaktbal en wat boontjes. En het was een prima eerste keer. De afgelopen maanden kookte Nicole voor ons, of gingen we eten halen. Ik kan in ieder geval wel zeggen dat mijn leven totaal veranderd is sinds ik hier ben, gelukkig heb ik nog goed contact met mijn moeder. Ik app nog bijna elke avond met haar. Ik mis haar enorm.

Voordat ik weer ga niksen op de bank besluit ik even snel naar het toilet te gaan, maar zodra ik de deur naar de gang open zie ik weer een envelop op deurmat liggen. Jeetje, zijn wij hier soms van het oud papier of vervelen de postbodes zich gewoon? vraag ik me af. Ik pak de envelop en kijk wat er op staat, het verbaast me niks wanneer ik zie staan dat de brief weer aan mij gericht is. Ik loop terug de keuken in, waar veel meer licht is dan in op de gang, en open de brief. Oh, het is een brief van mijn nieuwe school die me dingen moeten melden omdat ik een nieuwe leerling ben. Ik begin te lezen, en heb daarbij ook het gevoel dat ik de afgelopen tijd meer brieven heb gelezen dan ik de rest van mijn leven ooit zal doen. Hoop ik.

Wanneer ik onder aan het vel papier kom kijk ik op en gooi ik het vel papier over mijn schouder achter me op de grond. Mijn vader, die ondertussen ook al in de woonkamer is gaan zitten, kijkt om. "schooluniformen," zeg ik met een zucht. Mijn vader heeft er moeite mee om niet te lachen, "leuk dat jij er ook eindelijk achter komt." mompelt hij. "Ik heb je kledingmaten opgegeven toen ik je ging inschrijven, als je die brief hebt ontvangen betekend het dat ze je schooluniform binnenkort ook gaan versturen." "Ja dat heb ik gelezen," zeg ik. "Ik heb vorig jaar nog een betoog geschreven over het feit dat ik tegen schooluniformen ben, en nu dit. " nogmaals hoor ik mijn vader grinniken. "Je went er vanzelf wel aan," zegt hij. "Nou ik had toen toch meer nadelen als voordelen hoor," mompel ik. "Maar toen had ik het wel over Nederland, waar niemand het gewend is." "Nou dan," valt mijn vader me meteen in de rede. "We zijn nu in Engeland, en daar is het allemaal geen probleem." "Maar dadelijk is mijn uniform het lelijkste van al onze omliggende scholen!" "Nou," zegt mijn vader zelfverzekerd. "Daar hoef je echt niet bang voor te zijn."

Ik sta op en loop naar de woonkamer kamer, waar ik ook lekker op een bank plof. Ik pak mijn telefoon en open een foto van Thomas. Dus mijn held loopt daar dadelijk ook in een uniform? In dezelfde kleren als ik. En hoezo heeft hij me dat niet verteld? Ik vergeef hem meteen alles en staar naar zijn foto. Direct krijg ik een heerlijk en onbeschrijflijk gevoel in mijn buik, dat ik nog nooit eerder heb gevoeld.