Replay {DUTCH}

Hoofdstuk 3

Zodra we voor een groot huis staan kijk ik mijn vader even aan. "Weet je zeker dat we hier goed zitten!??" Vraag ik. "Ja, heel zeker zelfs" zei hij met een big smile op zijn gezicht. "M... maar hoe komt het dat dit huis zo groot is, en het huis waar we met mama in woonde niet?" "Nou...." zei mijn vader die een bos sleutels uit zijn jaszak haalde "ik heb een hele goede baan aangeboden gekregen, en ze hebben alvast vooruit betaald." Dan loopt hij naar hde voordeur en ik loop achter hem aan naar binnen.

"Jouw kamer is de trap op, laatste deur rechts" hoor ik mijn vader roepen. "Oké!" Roep ik terug, ik ren enthousiast naar boven. Mijn ogen worden groot als ik mijn kamer zie. "Paaaap! Mijn kamer is mega groot!" Roep ik door het huis, maar ik krijg geen reactie. Ik hoor zacht dat mijn vader staat te praten, zou er nu al bezoek zijn? Ik ren naar beneden, maar bij de laatste paar treden gaat het fout. Zo val ik voor de voeten van mijn vader, en een andere man...

Ik sta beschaamd op en strijk mijn kleren goed. De man kijkt me met een stiekeme grijns aan. Ik kijk met een beschamende blik terug. Terwijl ik over zijn schouder kijk en kan zien dat mijn vader staat te seinen dat ik beleefd moet zijn. "Hallo" begint de man opeens met een vriendelijke stem "Mijn naam is Mike, ik ben een oude vriend van jouw vader, en werk in het café op de hoek van de straat. Ik woon al heel lang in Londen, dus als je iets wilt weten kun je dat altijd aan mij vragen." Ik wist niet waarom, maar opeens voelde ik me opgelucht. "Dankje," zei ik. "Mijn naam is Isa." Meer wist ik niet uit te brengen, ik schaamde me nog steeds. "Ik spreek je nog wel" zei Mike, en hij draaide zich om.

Ik ga op de bank liggen, mijn vader gaat tegenover me op de tafel zitten. "Éééhh... ik wil TV kijken!" Grom ik naar mijn vader. "Ik moet je even spreken" zegt hij heel serieus. "Uhhh... oké" zeg ik maar. "Ik wil dat je je wat meer thuis gaat voelen hier, daarom wil ik je vragen om morgen lekker naar het café te gaan en vrienden gaat maken." Ik wist niet wat ik hoorde. "Wat?" Zei ik. "Je hoorde me wel." Ik begon me langzaam een beetje te ergeren. "Ga je mij nu verplichtingen om vrienden te maken!?" Zei ik grof. Ik stond op en liep naar mijn kamer. Ik hoorde mijn vader nog wat roepen, maar ik kon niet verstaan wat hij zei, sterker nog, het intreseerde me niet. Ik ging op bed liggen en zette de muziek aan. Ik ben nu in Engeland, ik ken niemand, en mijn vader wrijft het er ook nog eens lekker in.
Maar na een tijdje naar mijn kale plafond te hebben gestaard, heb ik mijn rust gevonden en is alles me een beetje bezonken. Sterker nog, ik begon er over te denken om morgen naar het café te gaan. Voor papa. De rest van de dag heb ik niet veel gedaan, en uiteindelijk ben ik moe in slaap gevallen.

*De volgende ochtend*
Ik werd wakker door een stom gepiep, ik realiseerde me dat ik mijn wekker had gezet, omdat ik anders veel te lang zou slapen. Mijn telefoon met ingeplugde oordopjes lag op mijn nachtkastje. Ik liep naar mijn inloopkast en opende de deuren, veel kleren waren nog niet uitgepakt dus het zag er een beetje kaal uit. Ik pakte een wit topje met een zwart leren jasje, een lichte skinny jeans en een paar nike schoenen. Ik pak ook een ketting en een horloge, en doe ze om. Zodra ik uit mijn kast loop staat staat mijn vader op mijn kamer. "Enne schat" zegt hij met een grijns. "toch maar besloten om naar het café te gaan?" Ik rol met mijn ogen, maar moet aan de andere kant toch wel een beetje lachen. "Ja" zeg ik overdreven blij, en ik loop mijn kamer uit. In alle rust loop ik de trap af, terwijl mijn vader me nakijkt. Door de woonkamer, door de hal, en uiteindelijk met mijn jas aan naar buiten.
Daar ga ik dan, op zoek naar vrienden. Zo eenzaam heb ik me nog nooit eerder gevoeld. Londen here I come!.