Replay {DUTCH}

Hoofdstuk 6

Zodra ik voor mijn huis sta realiseer ik me dat ik helemaal geen sleutel heb gekregen... shitt scheld ik binnenmonds. Hopelijk is pap thuis, want hij hoeft nog niet te werken. Ik druk op de bel en tot mijn grote opluchting doet mijn vader de deur open. "Enne schat?" Vraagt hij direct. "Hoe was het, veel leuke mensen ontmoet?" Ik voel dat mijn hoofd rood wordt en loop in één rechte lijn het huis binnen. "Trouwens" zegt hij. "Ik ga morgen reserve sleutels laten maken, en dan krijg je er ook een." "Oké, bedankt." Zeg ik, en loop in door naar mijn kamer.

***
Het is avond. Ik lig al de hele dag op mijn bed muziek te luisteren via mijn laptop. Slapen gaat niet, logisch. Ik heb het nummer van iemand waar ik van uit ga dat die is. Maar misschien is dit allemaal hartstikke nep. Dus wie weet wat ik moet doen. Zal ik hem bellen? Of toch niet? Dat is de gedachte die steeds door mijn hoofd dwaalt. Ik zucht en leg het servetje op mijn nachtkastje. Ik laat mijn kussen vallen en kijk naast me. Mijn muren zijn nog helemaal wit, en leeg. Als je die stapels verhuisdozen ertegenaan negeert tenminste. Er staat een fotolijstje op een van de stapels dozen, waar ik samen met mijn vader en moeder op sta. Ik voel mijn ogen pronken en snel kijk ik weer weg. Waarom? Dacht ik. Waarom overkomt mij dit?

Op de achtergrond van mijn muziek goor ik dat iemand de trap op komt lopen, dat moet mijn vader wel zijn. "Isa, gaat het een beetje? Hoezo was je net zo kortaf?" Zegt hij terwijl hij aan mijn voeteneind komt zitten. Ik weet even niet wat ik moet zeggen, dus zeg ik niks. Ik voel mijn vaders' ogen prikken over mijn hele lichaam, maar ik kijk niet terug. Hij blijft me aanstaren.

Het is een tijdje stil en ik weet dat mijn vader er nog steeds zit. "Het is een jongen." Floep ik er dan uit. Ik schaam me dood, nu ik het zeg lijkt het zo'n onzin om hier geïrriteerd over te zijn. "Weet je nog dat we een aantal weken geleden naar de bioscoop zijn gegaan?" "De Maze Runner?" Vraagt mijn vader. "Ja" antwoord ik. "Kun je je die jongen nog herinneren die Newt speelde?" "Natuurlijk! Hoe kan ik hem nou vergeten? Het was een geweldige film." "Nou..." zeg ik, maar ik kan mijn zin niet afmaken omdat pap mij onderbreekt. "Wacht wat! Wil je mij nu gaan vertellen... is de jongen waar je het over hebt... is het... heb je...?" Ik knik. Ik voel mijn gezicht alweer rood worden, hoewel ik ook wel een beetje kon lachen om hoe mijn vader zat te fangirlen. "Hoe heet die ook alweer buiten de film?" "Thomas," mompel ik. Ik zie zijn ogen groot worden en hij barst bijna in lachen uit."Is dit serieus?" Zegt hij. "Ja" zeg ik voorzichtig. "Ik heb hem met mijn eigen ogen gezien." "Ga je nog een keer contact met hem opnemen?" Vroeg mijn vader een beetje overdreven vrolijk. "Ik weet het nog niet, misschien morgen." Zeg ik, en kijk voorzichtig vanuit mijn ooghoeken naar het servetje dat rustig op mijn nachtkasje ligt te liggen. "Oke, dat mag je helemaal zelf bepalen. Ik ben in iedergeval heel trots op je, wat wordt mijn kleine meid al groot." "Oke pap, het is goed zo." Zeg ik er maar snel achteraan. Mijn vader geeft me een kus op mijn voorhoofd en loopt weg. "Weltrusten schat." "weltrusten pap."

Ik staar nog even naar het servetje en doe dan mijn ogen dicht. Proberen te slapen, ookal zal dit niet lukken...