Replay {DUTCH}

Hoofdstuk 40

Op een rustig tempo loop ik door de drukke straat. Na een tijdje kom ik in het park aan en ga ik op een bankje zitten. Ik kijk op mijn horloge, Thomas kan elk moment komen. Terwijl ik voor me uit zit te kijken, wordt ik opeens van achteren omhelst. Ik schrik me dood en draai me meteen om. 'Doe maar rustig,' staat Thomas achter me te lachen. 'Kon je niet gewoon zeggen dat je er was?' vroeg ik fel. 'Sorry,' reageert Thomas blij. 'Ik mag je gewoon graag.' Ik voel mijn hoofd rood aanlopen. Oh jee, dadelijk merkt hij het. 'Hoe dan ook,' onderbreekt Thomas mijn beschaamde momentje. 'Zullen we een stuk wandelen?' Graag.'
Ik sta op en samen lopen we door het gigantische park en kijken we naar de grote hoeveelheid duiven. 'Ik weet wat leuks,' zegt Thomas. Hij haalt een pinda uit zij jaszak en verkruimeld hem in zijn hand, dan strekt hij zijn arm recht voor zich uit en maakt zijn hand open. Er komt bijna direct een duif aangevlogen. De duif gaat op zijn hand zitten en eet het verkruimelde pindaatje op, dan vliegt hij weg. 'Ohh dat is zo schattig,' zeg ik opgewonden. 'Mag ik ook, mag ik ook, mag ik ooookkk.' En ik trek een pruimlip.
Nogmaals tovert Thomas een pinda tevoorschijn, 'veel plezier.' Ik pak de pinda en knijp hem fijn in mijn hand. Tenminste, dat probeer ik. Ik krijg de pinda niet verkruimeld. Thomas loopt giechelend naast mij. Na een tijdje geef ik de moed op, en net op dat moment pakt Thomas de hand waar ik mijn pinda in bewaar. Hij klampt zijn hand om mijn vuist en knijpt. Het doet enorm pijn, maar ik laat het niet merken. De pinda in in ieder geval stuk. 'Thanks,' zeg ik beschaamd.
Ik steek mijn arm uit en open mijn hand, en er komen meteen twee duiven op af. Ze gaan beide op mijn hand zitten en pikken de stukjes pinda uit mijn hand, zodra alles op is vliegen ze weer weg.
'Dat was echt leuk,' zeg ik terwijl ik nog even mijn handen afklop. 'Ja toch,' zegt Thomas. 'Ik wist ook nooit dat het kon, todat ik het gids hier in het park zag doen. Toen wou ik natuurlijk ook zo graag dat ik meteen een zak pinda's ben gaan kopen, alleen kreeg ik mijn pinda wel vergruimeld.' Een gevoel van schaamte komt in me op, ik staar voor me uit en loop verder.
'Het geeft niks hoor,' zegt Thomas met een vriendelijke stem. 'Ik mag je sowieso wel.' En hij slaat een arm om me heen. Met een rood hoofd en een stalen blik loop ik vooruit. Thomas loopt naast me en volgt mijn tempo.

-FLITS- hoor is, en een fel licht komt van achter mij vandaan. Uit schrik draai ik om, maar ik zie niks.
-FLITS- hoor ik weer, en een felle lichtflits verschijnt vanachter een bosje. "Dit noemen we dus paparazzi," zegt Thomas rustig. "Ze denken dat ze niet opvallen, en ze zullen zich ook niet laten zien. Let maar op." Hij schraapt zijn keel. "Kan ik u helpen?" Roept hij vriendelijk, en hij wacht op een antwoord.
Als na een tijdje niemand tevoorschijn is gekomen, draait Thomas zich weer om. "Kom," zegt hij. "Dan lopen we verder." Door de spanning is mijn hartslag gestegen, en ik voel me heel bekeken. "Laat je het me weten als ik met een foto in een tijdschrift sta?" Vraag ik nerveus. Thomas lacht zachtjes en pakt me weer vast. "Maak je maar geen zorgen," zegt hij. "Nergens over, maak je maar nergens zorgen over."