Replay {DUTCH}

Hoofdstuk 21

"T-Thomas? Ben je er nog?" Maar ik hoor niks meer. Ik haal mijn mobiel van mijn oor en kijk naar het scherm, zwart.
Ik sta op en loop naar mijn ingestoken oplader, steek mijn telefoon in en ga weer op bed liggen. Lekker, nu heb ik ook geen muziek meer. Ik ga op mijn rug liggen en sluit mijn ogen, alweer probeer ik ergens anders aan te denken.

Na vijf minuten heb ik het gehad, ik loop naar mijn bureaustoel en rol hem naar de plaats waar mijn telefoon ligt op te laden. Als ik mijn telefoon aan zet zie ik dat Thomas me nog één keer heeft geprobeert te bellen. Ik besluit niet terug te bellen. Ik weet niet waarom, maar ik ben er nu eenmaal niet voor in de stemming.
Aangezien ik nog steeds geen afleiding heb gevonden, besluit ik om een af andere rede nog maar eens mijn inloopkast te gaan bekijken. Ik loop naar binnen en zie in mijn ooghoek, onder mijn opgehangen broeken, een plastice doos met grote Winnie de Poeh stickers, die komt me bekend voor. Die doos heb ik sinds mijn geboorte en heb er altijd spullen in gedaan, zodat als ik later groter ben ik er naar terug kan kijken en herinneringen ophalen. Ik trek de kist onder de kleding uit, het gaat lastig omdat de doos één wieltje mist. Ik ga midden in mijn kamer op de grond zitten, met de kist naast me. Ik haal de blauwe deksel eraf en kijk wat er allemaal in de kist zit. Van babyschoentjes, spenen en geboorteknuffels tot mijn cito-uitslag en aanbevolen schoolniveau's. Meteen op dat moment herinnering ik me weer dat ik over een tijdje hier naar school moet, en laat dat nou het gene zijn waar ik enorm tegenop kijk. Die gedachte vergeet ik zodra ik een fotoalbum vind, met allemaal foto's van vroeger. Ik sla het boek open, er staan 2 foto's per pagina. Ik blader rustig door het boek en bekijk alle foto's van mijzelf als kleine Isa. Totdat ik bij een foto kom waarop ik sta te lachen, maar niet alleen, papa en mama lachen met mij mee. Samen. Gelukkig. Met zijn drietjes.