Replay {DUTCH}

Hoofdstuk 35

Ik druk de telefoon af en leun weer achterover, maar de rust duurt niet lang. Nicole komt vanuit de hal met een stapel papier, 'Post!' Roept ze. Ze loopt de keuken in en legt de berg papier op de keukentafel.
Stil blijf ik zitten, en ik zak nog een beetje onderuit. Ik kan nog net over de rugleuning van de stoel de keuken inkijken. Ik voel me bedreigd.
Stil blijf ik wachten op het moment dat iemand met de brief op me afstapt, maar dat moment lijkt niet zo snel te komen als ik had verwacht. Nogmaals gluur ik over de rugleuning van de stoel.
Ik zie te stapel post, hij ziet er nog precies hetzelfde uit als net, en de aan mij bestemde brief steekt er stiekem tussenuit, alsof hij naar mij toe wilt komen.
Als ik iets verder kijk, zie ik mijn vader en Nicole met hun ruggen naar mij toe staan praten, en Nicole heeft haar jas in haar handen. Ik had helemaal niet gemerkt dat papa de keuken in was gelopen, maar ik kan natuurlijk niet alles in de gaten houden.
Wanneer mijn vader zich omdraait, zak ik weer snel omlaag in de comfortabele stoel.
Het geroezemoes gaat verder, maar nog geen 5 minuten later hoor ik de voordeur dichtslaan.
Ik kijk op en zie dat Nicole weg is, mijn vader loopt de keuken in en gaat aan de tafel zitten.
Rustig kom ik uit mijn oncomfortabele houding, rek mezelf eventjes uit en loop vervolgens de keuken in. Om uiteindelijk op de stoel tegenover mijn vader te gaan zitten.
Mijn vader pakt het bovenste foldertje van de stapel post en begint erin te bladeren.
"Hmm.. saai," zegt hij nadat hij een paar bladzijden heeft bekeken. Hij gooit het boekje naast de tafel op de grond en pakt het volgende blaadje. Ook hiernaar kijkt hij niet lang, en hij laat het op het vorige foldertje naast de tafel vallen.
Als het nog eventjes zo doorgaat heeft hij dadelijk de aan mij geadresseerde brief te pakken.
Ik blijf rustig zitten kijken, en ben af en toe met mijn telefoon bezig zodat het niet zo opvalt.
"Wat ligt hier nou?" Hoor ik mijn vader zeggen, terwijl ik even mijn Facebook aan het checken was.
Hij kijkt naar de envelop, die nu bovenop de steeds kleiner geworden stapel ligt.
Hij rijkt zijn arm uit om de brief te pakken, maar snel graai ik de envelop voor zijn neus weg. "Die is voor mij," probeer ik zo onopvallend mogelijk te zeggen.
Mijn vader kijkt me verward aan. "Oké, veel plezier ermee." Zegt hij met een toepasselijke stem.
Hij pakt de eerstvolgende folder van de stapel en doet alsof er niks gebeurt is, maar voor mij is het juist heel erg spannend.
Ik kijk naar de envelop. Hij ziet er niet gevaarlijk uit.
De gedachtetrein raast weer langs, zou ik hem openmaken? Er is toch niks ergs aan de hand? Ik ben helemaal niet ziek. De inhoud blijft hetzelfde, of ik de brief nou open of niet.

Oké, dat had ik dus eventjes mooi snel besloten. Ik ga de brief lezen, van het begin tot het eind.