●~ASENA~●(Devam Ediyor)

3. Bölüm

Oy ve yorumlar için şimdiden teşekkürler :D

~Nisa ~

ZZZZZZ.....ZZZZZZ

Kemanı elimden bırakıp. Çalan telefonumu açtım

+"Efendim"

×"Kızım neredesin sen? Arıyorum kaç saattir. Niye evde değilsin?"

+"Keman çalıyordum duymamışım anne." dedim, annemi pek tınlamayarak.

Annem de onu umursamadığımı anlamış olcak ki "Sorularıma düzgünce cevap versene. Neredesin?" diyerek bana çıkıştı.

Annem görmese de gözlerimi devirerek cevap verdim.
"Ormandayım anne"

Anemden" YİNE Mİ? Ne işin var orda!!
Kime sordun da gittin oraya?" gibi ard arda gelen soruların etkisiyle telefonu kendimden uzaklaştırdım.
Annem, ne kadar benimle  kızgın bir ses tonuyla konuşuyor olsa da benim için endişelendiğini biliyordum.

+" Buraya taşınırken siz bana sordunuz mu acaba?" dedim sakinliğimi koruyarak.

Ben böyle deyince, diğer taraftan bir iç çekiş sesi geldi.

×"Nisa lütfen böyle yapma. Zorundaydık."

+" Doğru söylüyorsun kaçmanız gerekiyordu. Ama neden? Neden ya?"

Bir haftadır yaptığım tek şey aileme bu soruları sormaktı. Çünkü elimden başka hiçbir şey gelmiyordu. Nisa kimdi ki? Düşünceleri ve hissettikleri kimin umrundaydi ki?

Sorularıma asla cevap alamıyordum. Şu anda da olduğu gibi.  Annemden dakikalarca ses çıkmadı.

×"Nisa hadi kızım eve ge....." sözü yarıda kesilmişti. Uzun bekleyişin ardından konuşmaya başlamıştı ve sözünü biri kesmişti. Bir kaç saniye sonra; ".HEMEN EVE GELİYORSUN"
Bu babamın sesiydi. Sesine dahi tahammül edemiyorum. Her sesini duyduğumda boğup atasım geliyordu  onu. Bunun nedenini bilmiyorum ama kendisine karşı hep bir öfke var içimde.

÷"NİSA BENİ DUYDUN MU? HEMEN EVE GEL" diyerek emirler yağdırmaya başladı bana. 

 Gayet iyi duyuyordum kendisini ama asla cevap vermedim. Ben cevap vermedikçe daha çok sinirlendi. O sinirlendikçe ben de sinirleniyordum. Elimde bulunan kemanı sıkıca kavradım ,sanki ondan güç alıyormuşçasına.

"Geri dönmemi istiyorsan söyle. Neden taşındık?" Tek bir soru ve tek bir cevap istiyordum. Uzun zamandır tek istediğim bu. 

×"Bana bak sana hesap verecek değilim. Kocaman kız oldun hala çocuk gibi davranıyorsun."

+"Madem kocaman kız oldum ben eve GEL... Mİ...YO... RUM" dedim elimdeki kemanı ağca vura vura. Ardından telefonu hemen babamın suratına kapatıp, sessize aldım.

Ben iğrenç bir insanım. Kırılmış olan kemanımı elime alıp ağlamaya başladım.
Sana bunu nasıl yapabildim. Özür dilerim.
Evet kemandan özür diliyordum.
Çünkü benim hayatımdı o.

Bir hafta içinde 10'dan fazla kemanım olmuştu. Ama bu ilk kemanımdı.
Bir müzisyen için ilkler her zaman önemlidir.

İlk mutlu hissettiğin zaman, ilk kızdığın yada ilk kez üzüldüğün zaman. Bunlarla nasıl başa çıkacağını anlamazsın ilk başta.

Ama sonra her duyguna göre bir müzik bulursun. Ve o ritimlerin içinde kaybolup gidersin.

Ben hayatımı parçalara ayırmıştım. Kendimden nefret ediyorum. Herkesten, her şeyden nefret ediyorum.

Göz pınarlarım kuruyana kadar ağladım. Gücüm kalmamıştı artık. Neden bunları yaşıyordum?
Bir süre önce en yakın dostumu kaybettim. Zeynep...
Zeynebim hayattayken her şey yolundaydı. Ne zaman o gitti. İşte o zaman hayatım bitti.
Daha kaybımı yaşamaya fırsat bulamadan tanınmıştık. Hayatım maddi anlamda mükelleşmişti ama manevi anlamda harabeye dönmüştü. Babam tarih öğretmeni, annem ise bir fotoğrafçı. Nasıl oluyor da bir anda son model arabamız, üç katlı lüks bir evimiz ve her istediğimizi alabilecek kadar paramız olabiliyor. Nasıl? Nasıl?
Yüzümü gökyüzüne çevirip sırt üstü yattım.
Hava kararmaya başlamıştı. Cırcır böcekleri ötmeye başlamıştı bile.

Artık eve de gidemezdim.
Arkadaşımda kalayim desem, arkadaşım yok.  Otelde kalayım desem, param var ama yaşım tutmuyor. Hem kalsamda ailem  elleriyle koymuş gibi bulur beni.

Asla yerimden kıpırdamıyordum ve ormanın beni içine çekmesini bekliyordum. Orman beni toprağına çekip kaybetse ne güzel olurdu. 

Böceklerin üstümde gezindiğini ve beni kapladığını  hissedebiliyorum. Ne kadar iğrensem de tepki veremeyecek kadar güçsüz düşmüştüm.

Ama daha fazla ormanda kalamazdım, ormanda olduğumu biliyorlardı. Şimdiden birilerini peşime takmışlardır.

°"AAAUUUUUUU"
bu ses de neydi?
Korku ile hemen doğrulup ayağa kalktım.
Köpek miydi acaba? Ya da şu garip maskeli adam olabilir miydi? Belki de beni korkutmaya çalışıyordur.
Ben böyle düşünürken karşımda duran büyük   çalılar hareketlenmeye başladı. Vücudum kaçmaya hazırlanırken çalıların arasından büyük bir karartı üstüme doğru sıçradı.
~~~~~~~                  ~~~~~~~~~~~♡
           Bölüm Sonu

Ben kısa bölüm seviyorum arkideş.

Son iftardan önce kısa bir bölüm:)

Oy ve yorumlar hani nerdeeee!!!