"Nisa!! NİSAAAA. Kız cadı uyansana."diyerek kapıyı yumruklayan Eda'nın sesiyle uyandım.
Gece yatmadan karavanın kapısını kilitleyip yattığım için gelip uyandıramıyordu.
Saçlarım darmadağın halde kalkıp kilidi açtım. Açar açmaz Eda'nın içeriye damlaması bir oldu.
"Uff ıslandım hep senin yüzünden. Geç kalıcaz hadi giyin" Eda ıslandım demesiyle dışarda yağmur yağdığını yeni fark ettim.
"Al bak bu da telefonun. Giyinme odasında unutmuşsun."diyip elindeki telefonumu bana uzattı.
Aklıma annem gelince gemen telefonu alıp bildirimlere baktım.
Hii kahretmesin, bildirimler kol kadar.
"Hızlı hazırlan gitmemiz gerek."diyerek çıktı Eda karavandan.
Daha saat yediydi. Ve okul 8.50'de başlıyor. Ne bu acele yahu.
Annemi daha fazla meraklandırmamak için telefonu alıp aradım.
İlk çalışında hemen açıldı"NİSAAMMM YAVRUMM. Nerdesin güzel yavrum?"diyerek ağlıyordu.
"Annem aglama bak iyim. Merak etme bu gün yanına gelicem."
"Ah Nisam ah. Kızım nerdeydin ya? Kimde kaldın? Bak buralar iyi değil kızım. Baban arama emri çıkardı. Hiç bir yerde bulamadık seni. Arkadaşlarına da sorduk."diyerek bana iki gündür yaşadıklarını anlatıyordu.
"Bak lütfen ağlamayı kes. Ben buldum kalıcak yer. Babam olcak kişiye de söyle arama emrini geri çeksin"dedim sakince. Annemle konuşurken asla kekelemezdim. Yani o benim her şeyimdi. İnsan her şeyinden neden çekinsin de mi?
"Kızım ne olur eve dön. Nerdesin? Gelip ben alayım seni."
"Hayır anne gerek yok. Ben okulda olucam merak etme. Okuldan sonra eve gelirim her şeyi anlatırım. Lütfen sen de ağlam artık."
Bir kaç saniye sonra telefondaki Görüntülü Gelen Arama ile telefonu açtım.
Annemin gözleri kıpkırmızı olmuştu. Altlarıda hiç görmediğim kadar şişmişti.
"Bak anne iyim."diyerek dağılmış saçımı düzelttim.
Sonra kamerayı çevirip karavanın içini göstermeye başladım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
👆🏼🦭(Örnek olarak bu. İçi çirkin iste aga)
"Bu karavan benim arkadaşımın karavanı anne. Adı Eda.Zorda olduğumu söyleyince hemen bu boş karavanı ayarladı."karavanın kapısını açıp karşıda bulunan Eda'nın karavanını gösterdim.
"Bak orada da arkadaşım kalıyor. Anne ve babasıda çok iyi insanlar."diyerek yalan attım.
"Hatta sizinle tanışmak isyiyorlar anne. Bir gün tanıştırayım sizi."diyerek yalan üstune yalan atmaya devam ettim.
Sırf annemi sakinleştimek içindi bu sözlerim. Yani doğruyumu söyleseydim. 'Anne bana kurt saldırdı. Bir kızda beni kurtardı. Onun karavanında kalıyorum.'desem azıma eder.
"Ben bilmem Nisa. Oradaki insanlara teşekür et eşyalarını topla gel."dedi sitemli bir şekilde.
"Tamam anne tamam gelince konuşuruz. Şimdi Eda beni çağrıyor okula gidicez. Öptüm seni."
"Tamam bekliyorum"diyerek telefonu kapattı.
Aa kolay olmuştu bu. Baya kıyametleri koparacağını sanmıştım. Annemin bu tavrı hakkında içimde bir huzursuzluk oldu.
"Nisaa hadi biz gidiyoruz."diyen Eda'nı sesiyle düşüncelerimden arındım.
Daha hazırlanmamıştım ki. Acele bir şekilde çantama ne bulduysam doldurdum. Çantayı hazırlarken gözüm keman kutuma takıldı. Acilen kemanımı tamir edecek birini bulmam lazım.
Üstümü değiştirmeden çantamın fermuarını kapatıp, hemen dışarıya çıktım.
Pijamalarımla okula gidiyordum resmen.
Dışarıya çıkar çıkmaz korna sesiyle ormanın çıkışına yöneldim.
Islanmamak için koşarak beni bekleyen arabaya bindim.
Hepimiz bir arabaya doluşmuştuk. Arabayı süren Cem ve onun yanında da Ali vardı. Ben,Eda ve Selçukta arkaya doluşmuştuk.
"Gü..günaydın he..herkeze"dedim kısık sesle.
Hepsi bir ağızdan günaydın dedi. Cem arabayı çalıştırıp okula doğru gitmeye başladık.
