Kabanata 27

1.4K 51 3
                                    

Freyja.

It was already 9:00 in the evening when I woke up by the sound of the whispering on my ears.

"Wake up, Freyja..."

I slowly opened my eyes. Kinusot ko ang aking mata bago umupo sa pagkakatayo. Nang tuluyang luminaw ang aking paningin, nagulat ako ng masilayan ang pamilyar na mukha ng isang babae.

The set up was also familiar. The darkened room with only the moon's lights illuminating, serving as the light. The heavy rainfall outside. The thunders and the lightning.

My hands began to tremble. This isn't happening again. No, this can't be.

Sabay kaming napalingon ng aking ina sa pinto ng makarinig ng putok ng baril. Kinurot ko ang aking sarili para magising sa bangungot na ito pero wala iyong naging epekto.

Gaya ng inaasahan, hinila ako patayo ni Mama. Napaiyak nalang ako ng mahina ng lumabas kami ng kwarto ko. Alam ko na kung sa'n ang pupuntahan nito.

Pilit ko mang sabihin kay Mama na sa may attic nalang kami magtago ay parang bingi siya at dumiretso pa rin sa pagbaba ng hagdan.

"Mama... do'n po tayo please!" pakiusap ko ulit kay Mama pero nagpatuloy pa din siya sa paglalakad.

Gaya noong nangyari dati, sa likod kami ng hagdan nagtago, mula sa puwesto namin ay kitang-kita namin ang nangyayari sa salas.

Ang mga tauhan ni Papa ay nakikipag-barilan sa kabilang kampo kung sa'n mas doble ang rami kesa kila Papa. Napatakip ako sa aking bibig ng naubos ang mga tauhan ni Papa hanggang sa siya nalang ang natira.

I didn't dare to close my eyes when the leader didn't think twice to shoot my father in the skull. It was such a devastating sight. I almost lost my sanity pero mabilis akong gumalaw dahil alam ko na kung anong sunod naming kahihitnan.

Pero huli na ang lahat, nakita na kami ng isa sa mga tauhan nang pumatay kay Papa. Hindi na ako pumalag ng hilahin niya kaming dalawa ng nanay ko papunta sa salas.

I just hugged my mother tightly. This is all just a dream, yes. Pero gusto ko... gusto kong alisin ang puwang sa puso ko. I want to get rid of the burden I was bearing through the years. The regret.

The regret of not holding my mother in my arms for the last time, for not kissing her the last time. I gave my mother a kiss on the forehead before the torture started.

I was seating on the top of the sofa while my mother was being raped infront of me. My heart breaks into pieces as I watch her cry and beg for mercy.

And when they're done with my mother, the leader also shoot her in the head. The leader turned his gaze to me. He maniacally grinned and walked towards me.

Mulat na mulat ang mga mata ko habang binababoy ng mga kalalakihan ang bata kong katawan. I couldn't feel anything anymore, but hatred, loss, and grief.

Nang matapos ang leader nila sa pang bababoy sa aking katawan ay tinalikuran niya ako para magbihis. Ang mga tauhan niya ay sumisipol-sipol at nakangisi sa 'kin. Alam ko na ang kakahitnan ko pero wala namang masama kung susubukan ko.

I always have wished that they just killed me and not left me on the ground. Cold, torned, and broken. I just wished to die just like my parents did.

Before I met Luke, I always tried to kill my self multiple times to get rid of the burden inside of me. But then, everytime I failed. Everytime, Luke will suddenly show up and save the day.

I remember the first time we met. It was spring, at the rooptop of our school. I was standing at the edge of the rooftop when the door opened.

Napatingin ako do'n at nagulat ng makita ang anak ng may-ari ng school namin. For the first time, I met his pair of dark gray enticing eyes, making me lose my self in tbe endless void within his eyes. His thick lashes, making his eyes stand-out more. His eyes looked sleepy and bored as he looks at me.

"What do you think you're doing in my property?" he asked coldly. I was stunned when he starts to walk to me. My body flinched and I almost slipped if he just didn't catch my fragile body.

"W-Wala lang, bakit ba!?" nagpanggap akong gapit para hindi niya mahalata ang pamumula ng aking pisngi.

Tinulak ko siya palayo sa 'kin at bumaba na ulit. Mahirap na, baka tuluyan na talaga akong mahulog. Nagsimula na akong mag-martsa palabas pero may pumigil sa 'kin.

Nilingon ko ulit si Sungit at pinagtaasan ang kilay pero kusa ko ring nababa ng maalala na senior ko nga pla siya. I awkwardly smiled,

"Sorry, akala ko kasi hindi 'to private property kaya---"

"That's why you tried to suicide? What do you think will happen to the reputation of the school after reporters find out that a student killed herself by jumping from the rooftop?" he whispered to my ears. Nailayo ko ang aking tenga mula sakanya dahil nakiliti ako.

"Hindi kaya, masyado ka namang o.a. Hindi na ba pwedeng i-enjoy ang hangin at ang view mula dito sa rooftop? Tsaka eto na nga eh, aalis na nga ako 'di ba?" inalis ko ang pagkakahawak niya sa aking braso at nagpatuloy na sa paglakakad.

"Ooh. So if you aren't planing on jumping, then perhaps you knew that this is my favorite place and waited for me here?" nanlaki ang mata ko sakanya. He grinned.

"So you like me?" nalaglag ang panga ko.

"Ang lakas din ng apog mo ah!"

That repeated multiple times. He would always appear out of nowhere everytime I tried to kill myself. He would appear and say nonsense words again. Like staining the school's reputation and sorts. And he wouldn't fail to make me laugh and smile.

That's also how I developed my feelings for him. He was my rehab. He was my medicine. But I didn't know I took a poison. I didn't know that his words were just always sugarcoated. I only found out after I gave myself to him.

I opened my eyes and i was back at my nightmare. I smiked. Kinuha ko ang baril sa tabi ko bago sila pinagbabaril na lahat, saliwat sa totoong nangayari. Bago ako tuluyang bumagsak sa sahig at mawalan ng malay ay ngumiti ako.

Even if it's only a dream, atleast I was satisfied I avenged the death of my parents. And I'm happy to remember the memories.

"Oh my god, Frey! Gising! Kanina ka pa umiiyak!" nagising ako sa malakas na boses ni Aleia at ang pagyugyog niya sa balikat ko.

Nginitian ko siya at hinaplos ang likod. Nakahinga naman siya ng maluwag.

"Binabangungot ka ata kanina, bumaba ang pulso mo! Kinabahan ako sayong gaga ka!" nakanguso niyang sabi at niyakap ako.

"Di ko alam kung matatawag ko ba 'yong bangungot." nakangiti kong sabi habang yakap siya.

To be continued...

interact with me on my social media's ˟̑ෆ.₊̣̇

facebook: Ayisha Loyogoy
∞ instagram: ais.hyl
∞ twitter: Kadynceleste

--๑•̀ᴗ•̀) ̫ enjoy reading🍒 ─꒱ ❏. . . . . . ⸼۰ ۪۪۫۫ ❬"=

Supremo Got Me Pregnant (Mafioso Series #1)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon