YARA (Adrianette)

~BÖLÜM YİRMİ BEŞ:-William SHAKESPEARE-~

( EHEHHEHE galiba biraz geç geldi artık bölümü ağzkzşakmxlxlsökskelsmej. Neyse siz beni kesmeden bölüme başlayayım. E hayden iyi okumalar.)

" Ya inanabiliyor musunuz? Kadın resmen hastaneden gitti!"(M)

"Ya hala böyle insanlar var demekki. Yani aldatma uğruna canını tehlikeye attı. Vallahi pes."(W)

"Eee İsland'a gidecektiniz. O ne oldu?"(C)

"Gitmedik. Kafamızı dağıtmak için eğlenmeye gittik ordada hemen telefon çaldı. Hastanede bulduk kendimizi."(Ad)

"Ya gençler ne diyeceğim. Biz ne zamandır toplanmıyoruz. Böyle bu gece birimizin evinde yatıya flan mı kalsak?"(W)

"Canım ben gelemem sonraki güne seminer var konuşma yapacağım. Hazırlanmam lazım"(C)

"Ben gelemem. Annem yemeğe çağırdı oraya gideceğim. Ama Nino gelir."(Al) Paul bir anda bakışlarını Alya'ya çevirdi.

"Sahi, Nino nerelerde?" Alya keyifsiz bir tavırla omuz silkti.

"Hastası var onun. Ameliyatta."

"Tamam. O zaman sonraki hafta hep beraber bişeyler yaparız. Bizde bu akşam dört kişi takılırız. Uygun mu? Yalnız baştan söyleyeyim. Benim ev müsait değil. Benim kuzen geldi evin altına üstüne getirmiş."(W)

"Kankalar beni biliyorsunuz hiç ev toplamakla uğraşamam. Adri bebeğimde kalalım bu gece." Adrien Paula garip bir bakış attıktan sonra konuşmaya başladı.

"Tamam o zaman bu akşam bendeyiz."(Ad)

"Ama bebeğim şimdiden söyleyeyim ben seninle yatarım."(P)

"Paul seni eve almamı istiyorsan çeneni kapa!"(Ad)

"Onu bunu bırakın. Island kanıt diyordu. Buldunuz mu?"(W)

"Uğraşıyoruz. Nasıl buluruz inanki bilmiyorum. Kendimizi bir şekilde aklamamız lazım."(Ad)

"Tamam hadi bu kadar goygoy yeter işlerimizin başına."(C)

"Ay sanki hastan var."(P)

O sıradan bi hemşire yanımıza gelip sonunda rahatlamış bir şekilde Choleye döndü.

"Chole hanım sonunda sizi buldum. Cerrahide tedavi gören bi hasta için konsültasyon istendi. Bir bakabilir misiniz acaba?" (Hemşire)

"Tabii ki bakarım geliyorum hemen. Eee Paul birşey mi diyordun?"(C)

Paul eliyle ağzında olmayan fermuarı çekerken yavaş yavaş masalardan kalktık. Aklım mahkeme ile meşgulken beni tedirgin eden çok daha mühim birşey vardı. Bu notlar. Nerden geliyor bilmiyorum kim yapıyor onu da bilmiyorum.

Ben dalgınca merdivenden çıkarken Adrien konuşmaya başladı.

"Biliyorum Marinette."

Anlamadım?

"Neyi?"

"Notları. Bu gün benden saklamaya çalıştığın notlar. Arabada düşürmüşsün."

"Adrien ben gerçekten söyleyecektim ama-"

"Sakin ol sana bu yüzden kızmayacağım. Amacını biliyorum. Bak Mari. Başımızda bir mahkeme belası var, evet. Belki bir daha asla bu hastaneden içeri bile giremeyeceğiz. Ama ne olursa olsun, sen herşeyden önemlisin benim için. Anladın mı? O notlar, çok tahditkârca. Her kimse sana zarar vermek istedikleri çok belli. Ve ben korkuyorum Marinette... O evde güvende değilsin."

Hep aynı şey oluyor sanırım. Ne zaman Adriandan birşey saklamaya çalışsam, ne zaman onu da korumaya çalışsam Adrien bir şekilde bulurdu. Bir şekilde yalan söylediğimi ya da bir sıkıntım olduğunu hep anlar. Ama bu durum farklıydı. Bu tehtit mesajları her kimdense, zarar verecekti. Ancak ben benim yüzümden başkalarının canının yanmasını istemiyorum. Bu sefer olmaz...