AYDIN MAHALLESİ

BÖLÜM 29

Keyifli okumalar dilerim 🍬

Bölüm şarkısı: Hakan Olgun/ Kahkül

◾◾◾

Çığ gibi bir sessizlik... Kirpiklerimi bile kıpırdatamıyorum, yutkunamıyorum, nefes alamıyorum... Son hızla kaçtığım ve kurtulduğumu sandığım o kabusa tekrar yakalanmanın bilinci sarmış her yanımı... Dilim lal olmuş, kalbimin göğsüm altındaki sancısı tüm kemiklerimi kırmaya yetecek kadar feryat dolu...

Yunus... Yunus...

"Nasılsın Cennet?" kulaklarıma ulaşan çaresiz sesi kocaman bir yangını tam zihnimin ortasına fırlattı, zihnim dumanlarla kaplıydı... "Elimi bile sana uzatamadan senden kilometrelerce uzağa itildim ben, sen nasılsın?" kopmuş bir kolyeden zemine düşen boncuklar gibi dağıldı cümleleri... Gözlerimden bir damla yaş, yanağım boyu aktı gitti... O, gitmemişti.. "Elimden hiçbir gelmediğinde ve elimden gelen şeyler hiçbir şey etmediğinde senden ayrıldım, sen nasılsın?" titrek bir nefes verdi ahizeye doğru, o nefesi kulağımın dibinde hissettim. Kısık bir hıçkırık döküldü dudaklarımdan, kucağımda olan gül buketinden destek alırcasına tutundum, tırnaklarım kartonun düzeyine acımasızca geçti... "Benim tercih hakkım yoktu, içine sevda diye düştüğüm koca bir yangın vardı... O yangın uğruna evimi, ailemi, yurdumu bıraktım da dilinden bile anlamadığım bir ülkeye geldim, ben bu haldeyim, sen nasılsın?"

Odamın duvarları, perdeden sızan sokak lambasının loşluğu ve ahizedeki adamın acı dolu sesi... Yunus, hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı... Bağıra bağıra.. Aldığım kesik nefesler göğsümü bıçaklıyordu, dudaklarım aralık, göz yaşlarım vira akıyor yanaklarıma... "O, senin ışığından yolunu buldu... Ben senin ateşinde yandım da geldim, sana benim gibi tertemiz bakacağına inanıyor musun Cennet?" bahsettiği kişi, Dinçer'di... "Hıçkırarak ağladığım gecelerde bile sana kötülük dilemedim ben.. Ama... Ama artık iyi kalamıyorum... Artık içimde tutamıyorum, ben artık bu sevdaya kan kusup, göğsümdem söküp atmak istiyorum Cennet... Sana çok öfkeliyim!" kine, ızdıraba boyanmış sesi vurdu kıyılarıma... Titremeye başladım, zelzeleye tutulmuş gibi... Hareket edemedim, konuşamadım, korku bir çit gibi sardı tüm kaslarımı..."İçimde güzel kalan bir parçan bile yok artık.. Yazıklar olsun sana, yazıklar olsun bana... Sen sanıyor musun onca sabahına varamadığım gecenin ahı yerde kalır? Sanıyor musun lan beni her gün on kere öldüren bu devran seni huzurlu bırakır?"

"Ya ben ne yaptım sana?" bu bir serzenişti.. Nasıl kelimelerle şekillenip de dudaklarımdan döküldü anlamadım... "Gel beni sev mi dedim? Benimle evlen mi dedim? Seni seviyorum mu dedim? Hayır, benim sana dönüp de gülümsemişliğim yok, benim sana dönüp de beş saniyeden fazla bakmışlığım yok!" ağladığım için titrek çıkan sesim dağıldı odama... Ben durmak istemiyordum, eğer şimdi susarsam ömür boyu söylemek istediklerim içimde kalacaktı..."Sen o kadar güçsüz bi adamsın ki.. Suçu bana atmaktan bir an olsun vazgeçmedin, kendi suçunu bana yükleyip kendini aklamaya çalıştın Yunus.. Sana benim kinim bile yok, yeter ki bir daha çıkma karşıma..."

"Beni düşürdüğün bu halleri, seni sevdiğim için hayatımdaki tüm insanlar tarafından itildiğim bütün acıları mıh gibi kazıdım aklıma Cennet..." suçu yine bana attı.. Sesinden ruhuma atılan kör kurşunla karnıma ansızın bir ağrı girdi.. O kadar çok korkuyordum ki... Yaslandığım şu kapı, önümde duran pencere açılacak ve o adam içeri girecek sanmalarım beni hıçkıra hıçkıra ağlatıyordu.. "Seni vatanım, evim, aşım, ocağım gibi sevdim... Ama şu saatten sonra," dedi, burnunu sertçe çekerek, sesi genizden, boğuk geliyordu.. "Ben adını bir daha ne ananım ne de senin aşkınla yanıp tutuşanım... Artık ben, baştan beri kendime yaptığım bu yanlışı bir çırpıda silip atanım.." başıma keskin bir ağrı girdi, nefesim sıklaştı. "Gittim lan ben, gittim.. Daha kırkım bile dolmadan o adamın elini tuttun sen! Hani ikimizi de abi olarak görüyordun, hani ikimiz de senin yolunda olan adamlar değildik? Ben seni dünyada hiçbir yerde görülmeyen bir merhametle severken, sevdama bu kadar merhametsiz olacağını bilmezdim.. "