AYDIN MAHALLESİ

BÖLÜM 19

Keyifli okumalar dilerim ☄️🥂

◾◾

2 GÜN SONRA

"Anne, ablam benim bilgisayarımı bana vermiyor!?" başımda kazık gibi dikilen Yusuf'a ters ters bakarak elimdeki cipsi ağzıma attım.. Babam bu bilgisayarı üniversiteyi kazandığım için bana almıştı bi kere... Ne zaman evin ortak malı olmuştu Allah aşkına? Boğazıma kadar dolmuştum artık, evlenip gidecektim bu evden.. Hem evleneceğim kişi de hazırdı!

"Kızım ne olur azıcık kardeşine de ver şu zımbırtıyı!" dün okula gitmiştim ve Başak hocanın ödevini yapmadığım için bir saat boyunca onun azarlarına katlanmıştım, tam kurtuldum diyordum ki ikinci bir ödevi daha şak diye verivermişti. Bu sefer son ana bırakmadan yapmak istiyordum.. Ama şaka gibidir ki bu sefer ev ahalisi izin vermiyordu! Karşı koltukta oturup fasulye kıran anneme hiç bakmadan, kucağımdaki bilgisayarı daha sıkı tuttum.. Asla bırakmazdım, bu velet canım aşkım bilgisayarıma ne yapardı kim bilir?

"Ya anne onun izleyeceği şeyi biliyorum ben! Salak salak youtuberleri takip ediyor, ben ise ödev yapmaya çalışıyorum. Hangimizin daha çok ihtiyacı var?" Yusuf, küçük boyuna bakmadan ellerini sinsi sinsi göğsünde birleştirirken hafiften tırsmadım desem yalan olur.. Çocuk Sherlock Holmes gibiydi, istediğinde açığımı çok rahat bulabiliyordu..

"Aranızda halledin bu meseleyi," annem sabahtan beri izlediği saçma sapan televizyon programını kumandayla kapatarak ayağa kalktığında bana ve başımda dikilen Yusuf'a hiç bakmadan mutfağa gitti.. E her zaman böyle yaparak aradan sıyrılıyordu ama müthiş ve akıllı olan ben sivri zekamla olaydan galip çıkıyordum..

"Abla biliyor musun?" sesi o kadar masum çıktı ki.. Yeşil gözleri ve benim saçlarımı andıran karamel rengi saçlarıyla üstten üstten bana bakınmaya devam etti. Kısık göz kapakları, uzun kirpiklerinin kıvrılışı sinsiceydi.. Allah'ım kardeşim nasıl bu kadar itici gelebilirdi yahu? Üstelik daha sekiz yaşındaydı! "Zeynep ablanın kardeşi Kübra, benim en yakın arkadaşım."

"Ee," dedim kısık çıkan sesimle.. Bilgisayarın kapağını yavaşça açarak kardeşimden gözlerimi çektim, bir an önce şu ödevi yapıp kurtulmak istiyordum.. "Ne var bunda?!"

"Geçen gece anneme evden dışarı bile çıkmayacağız diyip içki içerek arabayla gezdiğinizi biliyorum yani!" bilgisayarın açma düğmesine basılı kalan elim dondu, bir an için dedim ki, yanlış duydum.. Yanlış, yanlış, yanlış.. Gözlerim ufak bir açıyla yanı başımda, ayakta dikilen kardeşime kaydı.. Yüzünde çok bilmiş gülümsemesi ve göğsünde bağladığı kollarına baktım, Zeynep'i öldürecektim! Nasıl bunu kardeşine söyleyebilirdi?

"Öyle bir şey yok ufaklık," sesim umursamaz çıksa bile bunu anneme söylemesinin düşüncesi tırnak uçlarımdan saç diplerime kadar uyuşturmuştu.. Annem beni mahvederdi, ağzıma eder bırakır, babama söyler, ikisi birleşerek başımın etini yerlerdi.. "Şimdi odana git ve oyuncaklarınla oynamaya devam et! Küçük aklınız neler uyduruyor bilmiyorum ama kulağından tutup tavana asmama az kaldı!" isteğimde çok pis bir kız olabiliyordum, öylesine gaddar, acımasız, merhametsiz.. Bunu beni inada sürükleyen herkese yapabilirdim.

"Ya abla!" durduğu yerde sağ ayağını sertçe yere vurduğunda damarlarımda akan kanın tersi yöne hareket ettiğini hissettim.. "Ver artık şu bilgisayarı, anneme söylerim yoksa!"

"Git söyle be! Sizin yaşınızdan iki kat büyük hayal dünyanızı ürettiği şeyle mi tehdit ediyorsun beni velet?" Yusuf kaşlarını çataraken ben sinirden titriyodum resmen, ya söylerse ve annem inanırsa düşüncesi.. Altıma işememe az kalmıştı ama taviz vermiyordum.. Niye Allah'ım, neden inat bir kulun olarak yaratmıştın beni? "Unutma ki ben senin ablanım, avucumun içindesin.. Böyle bir saçmalığa kendin inanıp anneme söylersen mahvederim seni." mahvetmekten kastım en sevdiği kırmızı kamyonetini alıp saklamaktı..