Fhaye's p.o.v
"Fhaye." Sambit ni Blaze at bigla na lamang akong niyakap patalikod.
"Chansing ka a." Sabay pitik sa kanyang noo.
"Gusto lang kitang i-comfort kaso di ko alam kung paano." Sagot niya.
"Ano ba yan. Nagseselos na ako o." Sagot naman ni Verse at yumakap din sa akin. "Usod ka kunti, iba ang mayayakap ko." Sabay tulak ng bahagya kay Blaze.
Natawa na lamang ako dahil ganito din sila dati. Niyakap ko sila pareho at nagpapasalamat na nagkaroon ako ng mga kaibigan na tulad nila.
"Ate Xhirra! Si Xhyrrel to." Tawag ng lalaking hinihila ni Edrian palayo.
Ilang araw na akong ginugulo ng mga yan. Gusto ni Xhyrrel na sumama ako sa kanya sa Amerika. Gusto naman ni Xhirren na sa kanila ako sasama ni mama sa Japan.
Balak akong kunin ni papa at mama ngunit di nila tinanong kung ano ang gusto ko. Para silang nag-aagawan ng custody sa isang batang walang muwang sa mundo. Kung dati pa siguro baka sumama na ako sa isa man sa kanila pero ngayon nasasaktan lang ako kapag naaalala at nakikita ko sila.
Lalo na noong nasa hospital ako. Wala man lang ni isa ang nagpakita. Sa halip na dumating sila nagpadala lamang sila ng pera ni di man lang ako dinalaw. Kala ba nila magiging okay na ang lahat kapag may pera silang maipadala? Naisip man lang ba nila na namimiss ko sila at kailangan ko din naman ang kanilang presensya? Ang kanilang pag-aalaga? Pero wala.
Kaya naman ngayong nasanay na akong wala sila at okay na akong di sila makita o makasama saka naman sila dumating at kukunin ako na parang wala lang? Na parang di nila ako minsang tinalikuran at nasaktan?
Hindi ko pa sila kayang harapin na hindi nakakaramdam ng galit at hinanakit kaya naman iniiwasan ko na muna sila. Kakausapin ko naman sila kapag kaya ko na. Naiiyak kasi ako kapag nakakaharap sila kaya naman dumidistansya na muna ako.
Kaya lang wala yata silang balak pagpahingahin ako sandali dahil nandito na naman ang aking ina. Naghihintay sa gate.
Kinausap ko nalang kaysa pagtinginan kami ng mga tao. Saka baka kakalat na naman sa news ang isyu ng pamilya ko.
Dinala ko na lamang si mama sa apartment ko. Ito lang ang pinakasafe na lugar para sa akin.
"Anak, patawarin mo ako. Alam kong galit ka sa amin ng papa mo. Patawad." Akma niyang hawakan ang kamay ko ngunit lumayo ako.
"Kailangan kita. Patawarin mo ako."
"Nasaan kayo noong nasa hospital ako? Bakit hindi man lang kayo nagpakita? Tapos ngayon sasabihin niyo na kailangan niyo ako?" Iniwan na nila ako? Bakit pa ba sila bumalik? Bumalik lang ang sakit at ang lahat ng hinanakit na nararamdaman ko noon.
"Patawad." Nakita kong tumulo ang mga luha niya.
"Pinatawad ko na kayo at kahit papano ina ko parin kayo pero hindi na ako ang batang iniwan niyo. Nabuhay na akong wala kayo at mabubuhay parin ako kahit na hindi kayo kasama. Kaya sana wag niyo na akong guluhin pa. Ina ko kayo at di na yun mababago pa. Pero kung pagmamahal ng anak ang hinahanap niyo, hindi ko na iyon maibibigay." Sabi ko.
Inaamin ko na may hinanakit parin ako sa kanila. Inaamin ko rin na mapapatawad ko naman sila. Pero hindi ko rin naman kayang kalimutan ang katotohanan na minsan na nila akong tinalikuran.
***
Pumunta ako sa Micanovic mansion. Isa kasi sa palage kong tinatakbuhan kapag may problema ako o kung nasasaktan ako ay sina mommy at daddy
Naratnan kong nag-uusap pa sila ni Daddy kaya naman dumiretso ako sa kwarto ko, at umupo na lamang sa aking kama.
BINABASA MO ANG
Where Should I belong? (On Going)
Teen FictionKwento ng isang babbaeng tinalikuran ng pamilya. Kinupkop ng Micanovic family at itinuring na tunay na pamilya maliban sa isa. Ang bunsong anak ng mga Micanovic na walang ibang ginawa kundi ang saktan siya, taboyin at tawaging gold digger. Takot...
