Where Should I belong? (On Going)

10

Fhaye's p.o.v

Ito na. ito ang araw na kinatatakutan ko. Ang maiwan. Ang mag-isa.

"Ingat kayo don ha? Aantayin ko kayo." Pinilit kong maging maayos ang boses ko habang pinipigilang maiyak.

"Ingat ka dito. babalikan pa kita. liligawan pa kita. Magpapatangkad lang ako." Natawa na lang ako sa sinabi ni Blaze.

"O ba. Basta ba magpatangkad ka." Natatawa ko ring sagot.

"Tatangkad ako. Itaga mo sa bato." Pangako niya. Ginulo ko lang ang bangs ni Blaze na ikinasimangot niya. Sayang daw kasi ang tatlong oras na ginugol niya sa pag-aayos ng kanyang buhok.

Napatingin kami kay Verse na naiiyak na naman.

"Verse, lumaban ka a? Sabay tayong uuwi." Sabi ni at akma ring guluhin ang buhok ni Verse na mabilis naman nitong naiwasan.

"Antayin kita Verse kaya magpagaling ka. Antayin ko kayo ni Blaze." Sabi ko.

"Oo. Babalik ako pangako yan." Sagot niya at pinunasan ang luha.

"Verse. Alis na tayo." Tawag ng lalaking palaging sumusundo sa kanya. Kasama parin pala niya pati sa pagpunta sa ibang bansa.

"Verse. Tayo na." Tawag naman nong fiance ni Blaze na si Aesha.

Ako kaya? Sino kaya ang tatawag sa akin? Pinagmasdan ko nalang silang papalayo. Tumulo na rin ang luhang matagal ko ng pinipigilan.

Hindi ko alam kung ilang minuto na akong nakatayo hanggang sa maisipan ko na ring umalis.

"Uwi na tayo, gumagabi na." Napatingin ako kay Luijen. Ano namang ginagawa niya dito? Saka ano bang nakain niya at bumait siyang bigla?

"Inutusan ako nina mommy. Kala mo naman ginusto ko." Sabi niya at tumalikod na.

***

Luijen's p.o.v

"Oh, Xhirra? bakit di mo pa ginagalaw ang pagkain mo?" tanong ni mommy sa kanya. Saka lang niya ginalaw ang kutsara niya. Nakailang subo lang ay nagpaalam na siya.

Pagkatapos kong kumain napadaan ako sa silid niya. What I heard is her sobs and sniffs.

Kinabukasan, mugto ang kanyang mga mata. Lage din siyang nakayuko at ayaw kausapin ang kahit sino man sa amin. Hindi rin siya pumasok sa school.

"Kumain ka na muna." Sabi ko sa kanya. Di pa kasi siya kumain sa araw na ito e hapon na.

"Why do you care? Di ba ganito ang dapat sa akin? Ang itapon, masaktan at maiwan. Ah, nga pala. Hindi pa ako naitatapon ng pamilya mo." Sagot niya at yumuko ng muli.

"Lumabas ka na. Pakisara nalang din ng pintuan." Sabi niya pa.

"No, nagkakamali ka. I'm sorry for what I said and did before. I regretted it. Sorry. Im sorry. I can't bear to see you like that. Kaya please lang. Kumain ka na muna okay?"

Tiningnan lamang niya ako. Dahan-dahan namang tumulo ang kanyang mga luha.

"Bakit ka biglang bumait? Bakit ka ba biglang nagsosory? Gusto mo bang malulungkot din ako kapag mawala ka?"

"Nagsorry ka pa kasi e. Naiiyak nalang akong lalo." Marahas niyang pinunasan ang pisngi na dinadaluyan ng kanyang mga luha.

Hindi ko alam kung paano ko siya patahanin. At kung anong dapat kong gawin para gumaan kahit kunti ang nararamdaman niya.

Umupo na lamang ako sa tabi niya. Ipinatong ang isang palad sa kanyang likod at marahang tinapik-tapik.

***