The Legacy (COMPLETED)

LIV. Playtime

"Ang hirap no?" tanong ng boses. "Ang hirap abutin ng mga expectations nila sa'yo."

Nakaramdam ako ng lungkot kasi tama yung boses. Sobrang hirap talaga. Inaasahan nila akong maging malakas, maging matapang at walang inuurungan. Pero tao lang din ako. Hindi ako perpekto.

Maybe because my mom set the standards too high. Princess Snow Sandoval was a legend. She fought for things that she thought that was right. She even risked her life for the people she loves. She knows what to do and she will always have the answer. Inaasahan nila akong maging katulad niya. Pero hindi ako si Mama! Magkaiba kami!

"But what can you do? Nand'yan ka na. Nasimulan mo na kaya hindi mo dapat talikuran," dagdag nung boses.

The moment I accepted myself as the Legacy, I knew that I have to face hell. Dun palang alam kong haharapin ko na ang mundong ginagalawan ng mga magulang ko. Hindi naman ako nagsisisi na pinili ko 'to. I am destined to be here and I have to stood up for it.

But they expected too much.

Kaya ko naman. Kaya ko namang sundin yung yapak ni mama. Pero hindi ako kasing tapang ni Mama. May kinakakatakutan pa rin ako. I had been always the damsel in distress. The kid who was treated like a fragile chinaware. In just a blink of an eye, I'm no longer afraid of bloodshed. Everything happens so fast and yet I adapted rapidly. But things were just too much for me to handle to the point that I no longer know what to do first.

"Don't worry. Gawin mo lang kung ano sa tingin mo ang tama. We all need to start from something. It is your choice."

Nagising nalang ako dahil sa malamig na tubig na bumabalot sa buong katawan ko. Apparently, someone bathed me with a bucket of cold water. Inilibot ko yung mga mata ko at nakita yung sariling nakatayo habang nakatali yung dalawang kamay pataas. Nakaramdam ako ng kirot sa tagiliran. It was bleeding.

"Wakey wakey August!" bumungad sa harap ko si Kenjie na nakangisi. "You think you can run away from me?"

Sinamaan ko siya ng tingin. I knew that he wouldn't let me go that easily. But I didn't expect it to be sooner.

"Pakawalan mo ako," mahinahon kong sabi. "Hindi mo gugustuhin kapag makakawala ako dito. Pakawalan mo na ako habang malamig pa ulo ko."

Umiling siya. "What do you take me for? A fool? Hindi ako mababaw."

"Anong kailangan mo?"

"Alam mo naman yung kailangan ko, hindi ba? Ikaw yung gusto ko," turo niya sa akin. "I want your head as my trophy."

Napairap ako. "Bobo. Pinugutan mo na sana ako habang tulog ako kanina. Then everything would be done by now."

"Wag mo namang ipahalata na gusto mo nang mamatay," he chuckled. "If I want to, ginawa ko na. But I don't want the easy way," he paused. "Siguro naman alam mo na how the mafia works?"

Pinaningkitan ko siya ng mata. He's playing with me. Ayoko mang aminin pero nasindak ako nung binanggit niya ang mafia. Kahit sino ay ayaw makalaban yung Mafia. Ang the Grounds lamang ang may malakas na loob na kumalaban sa kanila, because they wanted our island. The reapers had always been protecting the island. Pero ngayon wala silang August. Hindi malakas yung depensa nila na ikinaalala ko.

"What do you mean?"

"Kung papatay man kami ay hindi isang bala lang. We want our victim to suffer before they die. Gusto kong maramdaman mo muna yung sakit that you'd wish na sana binaril ka nalang sa ulo. Wouldn't that be fun?"

I heard about this. Kaya walang kumakalaban sa kanila kasi papahirapan ka pa nila bago ka lalagutan ng hininga. No one wants to die brutally. Minsan ay pinuputol nila yung mga daliri ng biktima nila tapos sinunod yung dila pagkatapos yung tenga. Inuunti-unti nila. They are merciless. Kahit gaano pa kaawa-awang tingnan ang tao ay hindi nila titigilan. They would watch you until your last breath.

"The reason you were here is because of the youngest reaper, hindi ba?"

Nahagip ko yung hininga ko. Si Nikolai! Agad akong binalot ng kaba at pag-aalala.

Bigla nalang bumukas yung pinto. Pumasok amg isang lalaki na tangay-tangay yung isang lalaki na may takip sa mukha. Hindi kaya si Nikolai ito?

Hindi nga ako nagkamali. When the man took the cloth off, bumungad sa akin si Nikolai na puno ng pasa at sugat yung mukha. From here, I also see a laceration on his neck. Kaawa-awa siyang tingnan. A child this age shouldn't be experiencing this kind of violence!

"Nikolai!" tawag ko sa kanya.

"M-My A-August," he managed to bow down kahit sa kondisyon niya.

A tear escaped from my eye. Ang sakit sa dibdib ang makita siya sa ganitong kalagayan. He deserves something better.

"Okay ka lang?" isang napakatangang tanong na lumabas sa bibig ko.

"August, y-you shouldn't have c-come. I am j-just a useless r-reaper. I'm better off dead," nanghihinang sabi ni Nakolai.

"Hindi! You're not a useless reaper. Every one of you is important!"

"Ang cheesy na!" putol ni Kenjie. "Ang caring naman ng August as if it was her son."

Kenjie motioned his hand to one of his men and then he gave him a hammer. Binalot ako ng kaba nang makita 'yun. Sana mali yung iniisip ko.

"Anong gagawin mo?" kahit kinakabahan ay nagawa kong maitanong.

"I'm gonna let you witnessed the death of your precious reaper."

Nikolai's face pailed.

"Hindi!" sigaw ko. "Wag mo siyang hawakan!"

Nanginginig yung mga kamay ko sa galit habang nagkakarera yung mga luha ko. Pilit kong kumawala sa pagkatali pero kadena yung gamit sa pagtali sa akin.

Lumapit kay Nikolai yung tauhan ni Kenjie saka pilit kinuha yung kamay at inilapag sa sahig.

"Bitawan mo siya!" pagwawala ko.

"H-Huwag po," iyak ni Nikolai.

Pero hindi nakinig si Kenjie. Mas lalo akong nagwala nang inilapit niya yung martilyo sa kamay ni Nikolai ma nasa sahig. Pilit akong pumigilas. Sumasakit na yung pulsuhan ko at halos hihiwalay na yung braso ko pero ininda ko yung sakit.

"Kenjie! Huwag mong gawin 'yan!"

"AHH!" daing ni Nikolai.

"Nikolai!!"

Rinig ko ang pagdurog ng mga daliri ni Nikolai. His cries were too much to bear. Mas lalo pa akong nagwala. Ayokong manuod lang at walang magawa. Ayokong maulit yung pagkakamali ko.

"Tangina Kenjie! Tama na!"

Pero hindi siya nakinig. Pinukpok niya ulit ng martilyo yung mga daliri ni Nikolai.

"AHH!" iyak ni Nikolai. "T-Tama na!"

"Hayop ka! Isa kang demonyo!"

Lumingon sa akin si Kenjie habang nakangisi. "Hindi na 'yan bago sa akin. I'm taking your words as compliments."

"Pakiusap. Tigilan mo na," pagmamakaawa ko. "Ako naman ang gusto mo, diba? Ako nalang!"

A wide grin showed on his face. "An August? Why not?"

Lumapit siya sa akin dala yung martilyo niya. Pinaglalaruan niya ito gamit yung mga kamay niya. Every step he takes, the closer I am to death.

"It's playtime."