The Lost Memories (Dela Ruel Series #1) COMPLETED

SIMULA

Disclaimer : This is a work of fiction.
Names,characters,business places,events,locations, and incidents are either the products of imagination of the author's or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons. living or dead , or actual events is purely coincidental.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

SIMULA

"Ms. Vasquez may bisita ka" tumango naman ako at sumunod sa pulis. Nakita ko naman doon ang mag-asawang dela ruel at si mrs. Velasco. Napa-tingin naman ako sa binata at malamig lang ako nito tinignan.

"demonyo ka!!!" sabay sampal sakin ni mrs. Velasco"walang hiya ka! Mamatay tao ka!! Paano mo nagawa ito sa pamilya ko ha. Wala kabang konsensya!!"

Nakayuko lang ako at nag uumpisa naman manginig ang aking kamay. Sinubukan ko naman tumingin sa binata pero ganon pa din ang tingin n'ya sakin. Masakit dahil ang nag iisang tao na akala ko na hindi ako iiwan ay tinitignan ako na parang nandidiri at kinasusuklaman.

My tears is started down on my face. i bowed down because of the pain i was feeling

"don't cry!!"naka-tikim ulit ako nang malakas na sampal galing sa kanya. wala na ako nararamdaman dahil lahat ng meron ako ay wala na "because your not deserve to be mom!"

napa-tingin naman ako nang sabihin nito. "tita!"

"why i'm telling the truth sam. pinatay n'ya ang tito mo pati ang nag iisa mong kaibigan pinatay ng babaeng yan!"

i want to defense myself but as if my mouth did not want to speak.

tuloy-tuloy lang bumagsak ang aking luha dahil sa sakit nanararamdaman ko, gusto ko mag-salita pero natatakot ako na baka ano ang masabi ko. lahat ng pangarap ko nawala na kahit ang mga taong nandyan para sakin ay wala na.

kahit ang nag iisang tao na kailangan ko kapitan ay iba na ang tingin sakin. tumingin ako sa aking kamay at hanggang ngayon ay bumabalik sa'kin ang lahat nang alaala ng gabing 'yun.

"tandaan mo hindi ako makakapayag na makawala ka sa bilanguan!!" pagkasabi nito ay umalis na sumunod naman ang mag-asawa hanggang ang natira na lang ay ang babae at ang binata na malamig ang tingin na binibigay sakin.

"s-sammuel?" kinakabahan kong sabi, hinawakan ko naman ang kanyang kamay "p-please don't leave me? i-ikaw na lang ang taong nandyan para sakin" nag mamakaawa kong sabi

"it's only right that you rot in jail. you killed my uncle and my bestfriend at kahit kailan hindi ka magiging masaya rhiannon" nag tangis naman ang bagang nito.

"n-no please!! kahit 'yung anak ko lang" lumuhod naman ako sa harapan nito upang mag-makaawa. kahit ang anak ko na lang 'yun na lang ang pag-asa ko para mabuhay dito sa mundo.

"wala ka anak rhiannon. he is my son is not yours"

"no! anak ko s'ya wag mo naman ipagkait 'yun sakin sammuel please!"

"you are murder and you don't deserve to be a parent and especially to loved" na gulat ako nang sabihin n'ya iyon sakin. parang binagsakan ako ng maraming bomba dahil sa sinabi n'ya umiyak lang ako nang umiyak hanggang makaalis sila ng babae. lahat kinuha sakin, lahat pinagkaitan ako maging masaya.

Pati pa naman maging magulang ay pinagkaitan ako. saan ako lulugar? saan ako makakahanap upang mag hilom ang puso ko na sobrang nasasaktan. mga kaibigan ko? ayaw ko sila madamay sa gulong pinasukan ko.

Ang gusto ko lang naman ang maging masaya. ang maranasan bilang mabuting kaibigan, asawa at maging ina.

"a-ang a-anak ko" niyakap ko naman ang aking sarili.

Naka-tingin lang ako sa may labas simula nang tumira kami ni auntie dito sa brgy. silang at nilisan namin ang kinalakihan ko ay sobra ako nasasaktan lalo naiwan ko doon ang dalawang tao na mahalaga sa'akin.kailangan namin umalis dahil iyon ang dapat namin gawin.

"anak?" dinig kong tawag sakin ni auntie marla ang bunsong kapatid ni papa "kaen na tayo" tumango naman ako dito. Ngumiti naman ito sakin. "anak pwede ba mag request si auntie sayo?"

"ano po iyon?"

"gusto ko sana kalimutan mo ang lahat na nangyari sa araw na iyon" aniya nito sakin, tinitigan ko naman ito na nag bakasakali na babawiin niya ang sinabi.

"p-pero auntie si mama at papa?" hinawakan nito ang aking kamay at ngumiti ito

"anak, mag sisimula ulit tayo sa panibagong buhay natin" napa-yuko naman ako dahil kailangan ko yon gawin, sa murang edad ko ay nakita ng dalawang mata ko kung paano patayin ang aking magulang na wala man lang kalaban-laban

Nag uumpisa naman manginig ang aking kamay, habang hindi na ako makahiga pinainom naman agad ako ni auntie ng gamot hanggang maging okay ako.

Dinala naman ako nito sa kwarto namin at nag pahinga ako, bago ako matulog ay inalala ko ang mga nangyari kung paano nila pinatay ang magulang ko. sa pag pikit ko ay dahan-dahan naman ang pag tulo ng aking luha.

Siguro kailangan ko kalimutan ang masasamang ala-ala na nangyari sa magulang ko at kahit kailanman ililibing ko na ito pag sabay nag pag libing ng magulang ko.