ALF : ÖLÜMÜN DİŞLERİ

Karanlık Diyarın Beklenmeyen Ziyaretçisi

Dünyanın her bir köşesi gizem doludur.Gizem dolu dünyanın her köşesinde de bizi korkudan titretecek yaratıklar yaşıyor. Bizim haberdar olmadığımız vahşeti damarlarında gezinen kanlarında hisseden onlarca yaratık gecenin ardında gizlenmiş pusuda bekliyor. Karanlık diyarın zalim avcıları insanların zannettiği gibi dolunayda değil umulmadık bir anda saldırıya geçiyor.

O yaşadığı diyarın en dehşet verici avcısıydı. Gündüzleri insan görünümüyle samimi bir dünyası olurken geceleri bilmediği diyarlara avlanmaya giden ,salyalar akıtan vahşetin kemikleşmiş karanlığı oluyordu. Kurt adam evreninin yabancı misafiri gelene dek o yaratık insanların geceleri dışarıya adım atamayacak kadar korkmasına sebep olmuştu. Onlarca çocuğu, yüzlerce kadını, binlerce adamı parçalarına ayırıp beslenmiş ve et yığınlarıyla dolup taşmış midesi her boşaldığında tekrar saldırıya geçmişti. Tüm bu evresi son bulana dek avlanmak yaptığı tek şey olmuştu.

                           ********

Eski eşyalarla donatılmış evinde otururken yine efkarlı bir iç çekti. Buradan sıkılmıştı. O perdelerin ardında ki dünyayı merak ediyordu. Son zamanlarını bu köhne duvarların arasında geçirmek istemiyordu. Ömrünün son yıllarını dünyanın gizemlerini çözerek,kimsenin bilmediği yaratıkları keşfetmeye çalışarak geçirmek istiyordu. Yaşını almış eski bir albay olarak yaşamak ona gurur verse de yeni keşifler yapmayı çok istediği için içi içine sığmıyordu. Her gün küçük çocuk gibi hayaller kurar ve kendisini dünyanın görüp görebildiği en büyük kaşif olarak düşlerdi. Sonunda kararını vermiş ve keşifler yapmak için yola koyulmaya hazırlanıyordu. Çantasını özenle hazırladı. İçine ihtiyaç duyabileceği şeyleri doluşturdu. İhtiyaç duymayacağı şeyleri de aldığından çantası şişmişti ve patlayacakmış gibi gözüküyordu. Heyecandan atan kalbi ona gençlik yıllarını hatırlattı. Gençken ne kadar da eğlenirdi. Sürekli yenilenen enerjisi sayesinde hiç sıkılmazdı. Olduğu yerde duramaz hep hareket ederdi. Ah, yaşlılık ne lanet şeymiş böyle! Gözlüklerini sildiği bezi çantasına yerleştirdi. Suyunu içip evine son defa baktı. Eski püskü eşyalarla bezenmiş son derece sıkıcı görünümü vardı evin. Muhakkak döndüğünde bazı eşyaları gözden geçirmeliydi. Karalama defterini çıkartıp not aldı. Bugünlerde çok şeyi unutuyordu. Ah, yaşlılık ne lanet şeymiş böyle! Nihayetinde hazırlığını tamamladı ve kapıdan dışarı çıktı. Hava kararmıştı. Soğuk yaşlı adamın iliklerine kadar işliyordu. Bu havada bu yaptığı akıl işi değildi ama artık kararını vermiş olduğundan vazgeçemezdi. Adımlarını sıklaştırıp ilerledi. Yürürken bu yolculuğun kendisine ne kadar iyi geleceğini düşündü. Sonunda kendi istediği bir şeyi yapabilecekti.

Evinin camından kendisine seslenen komşusu Hanck' i gördü. Kirli sakalı zayıf yüzünü kapatmış ve aurasını değiştirmişti. " Merhaba Hanck." Yaşlı adamın kendisine verdiği selamı içtenlikle karşıladı. " Merhaba Albay." Burada emekli olmuş olsada herkes ona Albay derdi. Endişeli sesle devam etti konuşmaya. " Nereye gidiyorsun böyle albay gecenin bu vaktinde,tehlike kol gezerken?" Albay kızgın bir tonla karşılık verdi. " Ah o saçma hikayeye inanmıyorsun değil mi? Bir katil var. Evet,inkar edemem. Ancak kurt adam olduğunu hiç zannetmiyorum. Yanıma silahımı aldım. Eğer gelirse beyninin orta yerine kurşunu yer." Sonunda kahkaha atan Albay komşusunun sözlerini dinlemeden ilerlemeye devam etti.

Karanlık sokağın çehresi büyük bir sessizliğe bürünmüştü. Kimse dışarıda değildi. Herkes ışıkları kapatmış ve korku nöbetleriyle birbirlerine sokulmuştu. Canavar henüz görünürde yoktu. Ancak Albay bundan korkmuyor ve cesaretle kimsenin olmadığı sokakta yürüyordu. Kurt adam diye bir şey yoktur. Sadece masalsı saçmalıklar vardır. Belki kostüm giymiş manyak bir katildir. Kim bilir belki de sıradan bir hayvandır. Ama asla kurt adam diye bir şey yoktur. Tamamen saçmalık. Albay belinde silahını katille karşılaşması olasılığı olduğundan tetikte bekletiyordu. Karşısına çıkarsa beyninin orta yerine kurşunu yemesi içten değildi.