Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Namjoon, ardından gelen sesleri umursamadı, kalbi bunları önemsemeyecek kadar katılaşmış bir haldeydi. Birinin ölüme sebep olduğunu biliyordu ama o kişinin hak ettiğini de biliyordu; bazen adalet bu şekilde sağlanmalıydı. Namjoon, her zaman olduğu gibi yine böyle düşünüyordu.
"Namjoon," diye seslendi Hekim Choi.
Namjoon, durmayı istemedi ama yine de arkasını döndü. "Evet, hekim Choi?"
"Sendeki panzehir yere döküldü ama biliyorsun tek panzehir o değildi." Hekim Choi, Namjoon'un gözlerinde gördüğü ifadeyle soracağı sorunun cevabını almıştı ama yine de sordu. "Emin misin Namjoon? Generalin ölümüyle pişmanlık yaşamanı istemiyorum."
"Pişmanlık yaşamayacağım."
"Namjoo-..."
"Benim ve Seokjin'in canını yaktılar. Bunun bir bedeli olmalıydı."
"Cezasız kalmayacaktı, Namjoon."
"Alacağı ceza hapis ya da sürgün olacaktı. Bu içimdeki öfkeyi dindirmeyecekti."
"Şimdi dindi mi peki?"
"Hayır," dedi Namjoon, buruk bir gülümsemeyle. "Sanırım Seokjin uyanana kadar içimdeki öfke dinmeyecek."
"Seokjin'in uyanacağını biliyorsun, Namjoon."
"Evet, günlerdir bunu söylüyorsunuz ama hiçbir gelişme yok."
"Sabırsızsın. Sadece beklemen gerekiyor."
Namjoon, iç çekti. "Bekliyorum, zaten." Odadaki seslerin yükselmesiyle Namjoon gülümsedi. "Oraya dönseniz iyi olur, hekim Choi. Size ihtiyaç varmış gibi duruyor."
Namjoon, arkasını dönüp yeniden yürümeye başladı. Adımları onu yine aynı yere götürmüştü; Seokjin'in yanına. Seokjin'in yanı başına oturduğunda omuzları düştü. Güçlü durma çabaları burada yok olmuştu.
Kapıda nöbet tutan askerleri, oda içinde gezinen hekimi umursamadı Namjoon. Sesinin birilerini ulaşmasını umursamadan konuştu. "Senin acı çekmeni sağlayan herkesin bugün aynı şekilde acı çekmesini sağladım. Belki bunun için kızacaksın ama ben seni o halde gördükten sonra onların bir yerlerde nefes almasına izin veremezdim." Namjoon, parmaklarını Seokjin'in parmaklarına geçirdi. "Üzgünüm, Seokjin, sevgilin senin aksine şiddet yanlısı."
Aynı şeyi haftalar önce yine Seokjin'e söylemişti. Ondan aldığı cevap "Sevgilimin en çok bu yanını seviyorum," olmuştu. Şimdi yine söylesin isterdi ama Seokjin'in hala derin bir uykuda olduğunu biliyordu. Namjoon, yutkundu, "Artık uyan ne olur. Seni çok özledim."
